Περισσότερο με την εμβληματική ιδέα της μάνας, και λιγότερο έως καθόλου με τον χαρακτήρα της, αναμετριέται ο Νίκος Καραθάνος, στον «Ματωμένο Γάμο του Λόρκα», που σκηνοθετεί η Λένα Κιτσοπούλου για το Φεστιβάλ Αθηνών. Η φωτογραφία της Εύης Φυλακτού από την πρόβα.
Ηθοποιός με αθώα και διάφανη ματιά και αισθήματα, βαθιά ευαίσθητος και ποιητικός στη σκέψη, αλλά και την συμπεριφορά, με πάθος και πηγαίο ταλέντο, ο Νίκος Καραθάνος δημιουργεί θεατρικούς κόσμους σπάζοντας τους κώδικες χρόνων και τρόπων παιξίματος και σχολών. Ξαναγράφει κάθε φορά τη δική του ιστορία και όπως λέει στο artplay.gr «αλλάζουμε το λεξικό που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε και βλέπουμε».
-Ο Λόρκα δεν ανεβαίνει συχνά πια. Τι λέτε γι αυτό;
Ναι, ο Λόρκα είναι λησμονημένος, γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν τον λυρισμό του, πώς να τον διαχειριστούν. Ξεχνούν ότι από τον πόνο βγαίνει η ποίηση. Και η εποχή του Λόρκα ήταν φοβερή, όπως ο τρόπος που έζησε και πέθανε.
-Και ο «Ματωμένος γάμος»;
Όμορφο και σπουδαίο έργο. Εκεί βλέπεις τον πόνο των πραγμάτων. Και όσα λέει είναι κοντινά και δικά μας, άλλωστε μας ενώνει η ίδια θάλασσα. Το να ζεις είναι ένας διάχυτος πόνος, είναι μια πάλη, και αυτός ο καταδικασμένος και ανικανοποίητος έρωτας του Ματωμένου Γάμου, θέμα ακραίο και σκοτεινό, είναι γεμάτος βία και θάνατο.
-Την αγαπάτε την μάνα του Ματωμένου Γάμου, που υποδύεστε;
Και την μάνα μου την αγαπώ αλλά δεν της το λέω. Δεν χρειάζεται, γιατί μεγαλώνοντας έχουμε φτιάξει έναν σιωπηλό κώδικα επικοινωνίας, που δεν τον ακούει κανένας άλλος.
Μάνια Ζούση
