Ανησυχία και προβληματισμό για την επόμενη μέρα της πανδημίας και το πώς μετατρέπει, διαφοροποιεί και αλλοιώνει τα δεδομένα στην καθημερινότητα και κυρίως στον κοινωνικό και εργασιακό ιστό, εκφράζει μέσω συνέντευξής του στο artplay.gr ο ηθοποιός Νικόλας Βαγιονάκης. Λίγο πριν τις καθοριστικές εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ανάγκη ύπαρξης συνοχής και ομαδικού πνεύματος που θα σταθεί ισχυρό απέναντι στην κυβερνητική αναλγησία και τον γνωστό κομματικό μηχανισμό που «κρατάει δέσμιο και ανενεργό, εδώ και πολλά χρόνια, ένα ιστορικό σωματείο που ήρθε η στιγμή να αποκτήσει δυνατή φωνή», όπως λέει.
“Θέλω να είμαι αισιόδοξος, αν και τα σημάδια δεν είναι τόσο ευοίωνα. Διότι οι καταστάσεις ευνοούν την απομόνωση, τον αποδεκατισμό και όχι τη συμφιλίωση με έναν πραγματικό, συναδελφικό, περίγυρο.
Είναι πολύ επικίνδυνο να χάσουμε το στόχο μας, της ενδυνάμωσης ενός σωματείου που θα διεκδικήσει με δυνατή και ουσιαστική φωνή όλα όσα οφείλονταν να έχουν γίνει από την πολιτεία εδώ και χρόνια, αλλά και όλα όσα εκκρεμούν αυτήν την ώρα από την κυβέρνηση”, υπογραμμίζει και προσθέτει : «Όταν δεν υπάρχει δυνατή ομάδα, είσαι επιρρεπής, ευάλωτος, είσαι σχεδόν λαβωμένος και ηττημένος”.
Δεν κρύβει την οργή του για τις καθυστερήσεις, το χάος αλλά και τις μεθοδεύσεις του υπουργείου πολιτισμού, που δημιούργησε ένα «άδικο» πρόγραμμα, τιτλοφορώντας το «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» , προτείνοντας να ακυρωθεί. «Ή όλοι ή κανένας» επιμένει και αναρωτιέται την ίδια ώρα ποια κριτήρια και δικαιολογητικά επικράτησαν για τις συγκεκριμένες επιλογές και γιατί έγιναν αποκλειστικά και μόνο αναθέσεις μέσω των κρατικών φορέων και όχι μια ανοιχτή πλατφόρμα κατάθεσης προτάσεων από όλους όσους επιθυμούσαν να συμμετάσχουν.
«Πρόκειται δυστυχώς για κάτι που δεν με εκπλήσσει. Είναι μια αναμενόμενη εικόνα, μια από τα ίδια, αλλά κάποια στιγμή όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν. Πρόκειται για αδικία που πρέπει να καταργηθεί. Για αυτό και όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε πλέον ότι υπάρχει ένας κοινός σκοπός, μια μεγάλη δύναμη που είναι να αποκτήσει ισχυρή φωνή το ΣΕΗ για το κοινό καλό. Ας μην είμαστε μικρόψυχοι. Κανένας δεν απειλείται από κανέναν. Όλοι εξετάζονται και κρίνονται. Η κινητοποίηση πρέπει να είναι μεγάλη και απαλλαγμένη από μικροπολιτικές κι έτσι μόνο η φωνή που θα προκύψει, θα είναι δυνατή. Ζούμε στιγμές ιστορικές, αλλαγής σελίδας μιας άλλης εποχής, για τον κόσμο και τον πολιτισμό. Και ήρθε η ώρα να γράψουμε κι εμείς οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί και οι εργαζόμενοι στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, την ιστορία μας, συμμετέχοντας , μακριά από παθητικότητα και χειραγωγήσεις. Κανένας μας δεν είναι ασφαλής. Είναι πλασματική η ελευθερία και η ασφάλεια που βιώνουμε”, σημειώνει.
Χαρακτηρίζει τη στιγμή, “ακραία πολιτική και κοινωνική, με νέα δεδομένα αχαρτογράφητα, εξαιτίας της υγειονομικής πανδημίας, όπου πρέπει να επέμβουμε για να ξεκινήσει κάτι από την αρχή. Τέλος εποχής και αρχή μιας νέας. Είναι ώρα για να βάλουμε τα καινούρια θεμέλια στο ΣΕΗ. Μπορούμε να διεκδικήσουμε, να επιβάλουμε και να αλλάξουμε. Ανατέλλει μια νέα πραγματικότητα, όπου η επιβίωση θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Καταργούνται τάξεις και επαγγέλματα. Και όσο αυτά τα αφουγκραζόμαστε, τα νιώθουμε και τα προβλέπουμε, η μαγκιά είναι να τα σταματήσουμε. Κάνοντας την αγωνία μας πράξη. Δε γίνεται από τον καναπέ να αλλάξουμε τον κόσμο”.
Μάνια Ζούση
