«Νιώθω το σημάδι στην πλάτη μου να πονάει. Το κουβαλάω όλη μου τη ζωή. Αυτό το σημάδι είναι μνημείο. Είμαι ένας απ’ τους πολλούς που το κουβαλάνε, από τα πολλά θύματα αυτού του πολέμου. Είμαι δυνατή. Το σημάδι μου
είναι η δύναμή μου». Μέρος ενός φανταστικού μονολόγου της Χάννα, την οποία υποδύεται στο «Δέρμα στις φλόγες» επέλεξε η Μυρτώ Αλικάκη για να μιλήσει με τον δικό της τρόπο μεσω του artplay.gr για το έργο του Γκιλιέμ Κλούα που ανεβαίνει στο Θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη. Ένα έργο για ένα μυστικό που κρύβεται πίσω από τις ζωές τεσσάρων ανθρώπων, και μέσα από το οποίο ο συγγραφέας παίζει με το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, εστιάζει στις πληγές του πολέμου που δε θεραπεύονται, μιλά για το παρελθόν που σφραγίζει ανεξίτηλα το παρόν, για τις πολιτικές ίντριγκες και τα συμφέροντα που επηρεάζουν τις ζωές των απλών ανθρώπων.
«Προσπαθώ να κοιμηθώ. Δε μπορώ. Έχω βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 7.00. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου, ζεσταίνομαι, κρυώνω, δε μπορώ ν’ ανασάνω. Απ’ την κούραση; Απ’ τον πανικό; Δεν ξέρω…
Βλέπω συνέχεια μπροστά μου τα μάτια του. Τον έχω δει άπειρες φορές σε φωτογραφίες. Ποτέ από κοντά. Τον έχω παρατηρήσει, πώς στέκεται, πώς κοιτάζει, έχω συγκεντρώσει όλη μου την προσοχή πάνω του εδώ και χρόνια. Σχεδόν πάντα φοράει ανοιχτόχρωμο κοστούμι και πολλές φορές καπέλο. Είναι γεροδεμένος, ωραίος άντρας θα έλεγα, τίποτα δεν του λείπει. ΤΟΝ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ. Σιχαίνομαι το βλέμμα του, σιχαίνομαι αυτό που αντιπροσωπεύει, σιχαίνομαι αυτή τη φωτογραφία. ΤΗΝ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, νιώθω το σημάδι στην πλάτη μου να πονάει. Το κουβαλάω όλη μου τη ζωή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ΤΟ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ. Η φωτιά της έκρηξης μου έφαγε το δέρμα, μου μαύρισε τη ζωή, μου πήρε τα πάντα. Νιώθω πόσο λεπτό κι ευαίσθητο είναι αυτό το κομμάτι της πλάτης μου, που ξεκινάει από το σβέρκο, έτοιμο να σκιστεί, ν’ ανοίξει.
Το κρύβω. Πάντα το κρύβω. Μόνο απ’ τον εαυτό μου δεν το κρύβω. Το κοιτάζω κάθε μέρα. Πρέπει να θυμάμαι. Αυτό το σημάδι είναι μνημείο. ΜΝΗΜΕΙΟ. Είμαι ένας απ’ τους πολλούς που το κουβαλάνε. Είναι ένα από τα πολλά θύματα αυτού του πολέμου. Αλλά εγώ διαφέρω. Είμαι δυνατή. Το σημάδι μου είναι η δύναμή μου. Μπορώ να εκδικηθώ ΕΓΩ. Ακούω το ξυπνητήρι. Πετάγομαι! Νιώθω στις φλέβες μου να κυλάει με ορμή το αίμα. Σήμερα επιτέλους θα τον δω!
Χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή. Θα του πάρω συνέντευξη. Θα ακούσω τη φωνή του, θα τον μυρίσω, θα εισπράξω τις απαντήσεις του. Και μετά θα τον σκοτώσω. Θα πάει να βρει την κορούλα του, που πέθανε σαν σήμερα, θα πάει να βρει όλους αυτούς που χάθηκαν. Θα βρει εμένα την ώρα που με τίναξε η βόμβα στον αέρα, θα βρει τη φίλη μου την Ίντα, την όμορφη Ίντα που κι αυτή κουβαλάει το ίδιο σημάδι στην πλάτη κι εκπορνεύεται για να σώσει το άρρωστο παιδί της.
Λίγο καφέ να πιω, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να πλυθώ, να ελέγξω το πιστόλι μου, να κοιταχτώ στον καθρέφτη καλά, να με κοιτάξω κατάματα. Από σήμερα θα είναι όλα αλλιώς. Το βράδυ θα κοιμηθώ ήσυχα”.
Χάννα, κατά κόσμον Μυρτώ Αλικάκη
φωτό: Γιάννης Κωσταβάρας
