“Το θέμα του ΜΠΟΥ είναι ο τρόμος. Οι τρομακτικές ιστορίες. Ή μάλλον, η χαρά του τρομάζω”, εξηγεί στο artplay.gr ο Μιχάλης Κοιλάκος με αφορμή την πρεμιέρα του έργου 28 Ιανουαρίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων σε δραματουργία και σκηνοθεσία δική του. Και προσθέτει : “θυμάστε τα βράδια πριν πέσουμε για ύπνο που μοιραζόμασταν με τα αδέλφια ή τους φίλους των διακοπών τρομακτικές ιστορίες; Αυτόν τον συνωμοτικό ενθουσιασμό του τρόμου αναζητώ. Αυτή τη στιγμιαία έκρηξη αδρεναλίνης που συμβαίνει στον οργανισμό για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο. Και έπειτα την επαναφορά της λογικής. Που μας βοηθάει να κατανοήσουμε τα σκοτεινά σημεία και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.
Οι ήρωες του ΜΠΟΥ βρίσκονται σε αυτό το μεταίχμιο. Αναρωτιέσαι αν έχουν επανέλθει. Αν βρίσκονται εδώ ή απέναντι. Δεν υπάρχουν φαντάσματα στην παράστασή μας. Υπάρχουν άνθρωποι με εμμονές, ενοχές, μυστικά.
Τα κείμενα της παράστασης είναι μια σύνθεση ιστοριών από την βικτωριανή εποχή, από αστικούς μύθους και εξομολογήσεις ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή με φαντάσματα ή συναντήθηκαν με την τρέλα.
Είναι ιστορίες για τον βαθύτερο φόβο μας.
Τον φόβο του θανάτου. Αυτό το τι γίνεται μετά. Το άγνωστο. Ό,τι και να πιστεύεις, υπάρχει πάντα αυτή η αμφιβολία. Μια μαύρη σκιά. Άμορφη. Σαν αυτές που υπάρχουν κάτω από το κρεβάτι, πίσω από τις πόρτες μιας μισάνοιχτης ντουλάπας ή στην ομίχλη της νύχτας. Αυτό που βρίσκεται εκεί, στο πιο σκοτεινό σημείο του ανθρώπινου υποσυνειδήτου.
Φανταστείτε τα πιο ασφαλή μέρη. Τους τόπους και τα πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε όμορφα. Το σπίτι σας, την οικογένειά σας, τα λουλούδια, τα παιδικά παιχνίδια. Τώρα κλείστε τα φώτα. Εξαφανίστηκαν. Κάπως έτσι δεν μετατρέπονται και τα όνειρα μας σε εφιάλτες; Αστραπιαία.
Γι’ αυτό ήθελα να μεταφέρω ιστορίες τρόμου στο θέατρο. Γιατί είναι ένα ασφαλές μέρος που ξέρεις πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά…Τουλάχιστον μέχρι να σβήσει το φως”.
Μιχάλης Κοιλάκος
