«Ρώτησα τον εαυτό μου γιατί θέλω να κάνω θέατρο και να βιοπορίζομαι από αυτό το ανισόρροπο επάγγελμα. Την ερώτηση στην απάντηση δεν την έχω ακόμη αλλά την επαναλαμβάνω συνεχώς». Αυτό υποστηρίζει στο artplay.gr ο ηθοποιός Μιχάλης Καλιότσος
που είδαμε τον περασμένο χειμώνα στην ‘Βαρετή ομιλία’, μια σκηνική σύνθεση στον Αστρώφ του Θείου Βάνια, τις βλαβερές συνέπειες του καπνού και την ανιαρή ιστορία του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία δική του, που παίχτηκε στο θέατρο Ειλισσός. Με ένα μικρόφωνο και ένα cd player εξέθετε για μια ώρα στο κοινό τα προσωπικά του αδιέξοδα μέσα από τους ήρωες του Ρώσου συγγραφέα.
Στο σημείωμα που ακολουθεί μιλά για το θέατρο, τα υπέρ και τα κατά της μοναχικής πορείας που χρειάζεται κάποιες φορές να παίρνει ως καλλιτέχνης, αλλά και για το ότι η προσπάθεια να επικοινωνήσει την δουλειά του είναι κάτι που δεν μπορεί να χειριστεί.
‘Όταν πρόκειται να επικοινωνήσω την δουλειά μου είναι σαν να πατιέται αυτόματα ένα κουμπί και γίνομαι προβληματικός, αντικοινωνικός, σαν να έχω ψυχολογικά προβλήματα,(όχι πως δεν έχω.). Για αυτό δεν πηγαίνω εύκολα πλέον σε οντισιόν. Οι οντισιόν είναι μια χαμένη υπόθεση, με πάει πίσω, και τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται και αντιεπαγγελματικές. Ο ηθοποιός του θεάτρου χρειάζεται μια διαδικασία ατμόσφαιρας για να αρχίσει να λειτουργεί με φαντασία. Όλο το παιχνίδι για μένα παίζεται στις ομάδες που δημιουργούνται από φιλίες. Αυτές τις ομάδες υποστηρίζω και εγώ. Σε αυτές ανήκω. Αλλά πιο πολύ ανήκω στον εαυτό μου και θα χρειαστώ κάποιες φορές να γίνω ομάδα εγώ ο ίδιος. Οι ομάδες φίλων δημιουργούν πολύ ωραία πράγματα, έχουν κοινή ανάγκη έκφρασης που τους την στέρησαν οι μεγάλοι παραγωγοί και τα μεγάλα θέατρα, και παίρνουν τα ρίσκα ομαδικά.
Βέβαια σε όλα αυτά υπάρχουν και αρκετές δυσκολίες. Και έχουν δύο βασικές πλευρές. Μια θετική και μια αρνητική. Η θετική πλευρά είναι ότι γρήγορα συνειδητοποιείς ότι δεν θα γίνεις ποτέ διάσημος με εξασφαλισμένους ρόλους που πίστευες κάποτε ότι θα έχεις χάρη του αστείρευτου ταλέντου σου , οπότε ξεμπερδεύεις με αυτό το άγχος και πηγαίνεις παρακάτω. Ρώτησα λοιπόν ειλικρινά τον εαυτό μου γιατί θέλω να κάνω θέατρο και να βιοπορίζομαι από αυτό το ανισόρροπο επάγγελμα. Την ερώτηση στην απάντηση δεν την έχω ακόμη αλλά την ερώτηση την κάνω στον εαυτό μου συνεχώς και αυτό μου αρκεί.
Και η ερώτηση είναι πιο χρήσιμη από την απάντηση. Πιο πολύ νομίζω είναι θέμα ανάγκης να επικοινωνώ με το κοινό. Αν δεν έχεις αυτό, μάλλον δεν την χρειάζεσαι την σκηνή. Στο θέατρο υπάρχουν πολλοί καλύτεροι ηθοποιοί από μένα με μεγαλύτερη τεχνική και περισσότερες ευκαιρίες. Δεν με έχει κανένας ανάγκη, εγώ είναι που το χρειάζομαι. Η αρνητική πλευρά τώρα, είναι και θετική. Δεν μου δίνει λεφτά αυτό το επάγγελμα με τους όρους που θέλω εγώ να δουλεύω, οπότε πρέπει να γίνομαι όλο και πιο ουσιαστικός με τις επιλογές μου και να ακούω πιο πολύ το ένστικτό μου, να με γεμίζει η καλλιτεχνική μου εξέλιξη και ας είναι πάντα όλα στον αέρα και ας ξέρω ότι κάποιες φορές δεν θα βρεθούν οι προϋποθέσεις για να παιχτεί η παράσταση.
Δουλεύω ένα έργο, ένα κείμενο, μια ιδέα και μετά απευθύνομαι σε κάποιους χώρους. Συνήθως τους βρίσκω. Υπάρχει και μια τύχη σε αυτό, οι ιδιοκτήτες των χώρων ή των θεάτρων ανάλογα, με εμπιστεύονται. Μάλλον είναι πάλι αυτή η περίεργη ανάγκη, που όταν έχεις δουλέψει κάτι νομίζεις ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να παιχτεί η δουλειά σου μπροστά σε κοινό. Οι χώροι βρίσκονται, το πιο δύσκολο είναι η διαδικασία μέχρι να φτάσεις εκεί. Αρκεί να υπάρχει ένα τετράγωνο που να χωράει μερικούς ανθρώπους και δυο φώτα. Λεφτά δεν έχω οπότε δεν μπορώ να κλείνω όποιο θέατρο θέλω άμα δουλεύω μόνος μου, εκτός αν είμαι σε ομάδα οπότε και μοιραζόμαστε τα έξοδα της ενοικίασης.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη. Όταν όμως συμβαίνει κάποιες φορές να μην υπάρχει από αλλού πρόταση, τότε πρέπει να δουλέψω μόνος μου. Επιβάλλεται να γίνω και συντονιστής και ερμηνευτής του εαυτού μου. Δύσκολο αρκετά, αλλά όταν βγαίνει κάτι που σε γεμίζει και αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις έχει μια εσωτερική λειτουργία που σε ξανανιώνει, το συναίσθημα αυτό είναι όλη η ζωή, είναι το φώς.
Βαριέμαι αφόρητα να σκέφτομαι αν αυτό που δουλεύω είναι μοντέρνο, καινοτόμο και πανέξυπνο σαν ιδέα. Δείχνω αυτό που θέλω να δείξω και δεν με απασχολεί αν θα γίνει η παράσταση της χρονιάς. Αν δεν απαλλαγούμε από αυτήν την ανασφάλεια δεν θα μπορούμε να κουνήσουμε ούτε το πόδι μας πάνω στην σκηνή. Ούτως η άλλως δεν πρόκειται να γίνει η παράσταση της χρονιάς γιατί υπάρχουν τόσες άλλες παραστάσεις που έχουν τα μέσα και τις προϋποθέσεις να γίνουν είτε το αξίζουν είτε όχι.
Η δική μου προτροπή είναι, αντί να πας σε μια ακρόαση πιάσε ένα έργο βρες κάποιους φίλους και αν δεν τους βρεις και αυτούς δούλεψε το μόνος σου και παίξτο.
Εκτός από τις δράσεις στην Αθήνα, είμαι παράλληλα και ιδρυτής- σκηνοθέτης της ομάδας ΘΕΑΤ.Ο.Σ που εδρεύει στην Σαλαμίνα. Η ομάδα αποτελείται από επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Φέτος θα παρουσιάσουμε το έργο ΄Το κοκτέιλ των Αλπεων’ βασισμένο στην Παγίδα του Ρομπέρ Τομά.
Συμμετέχει στην τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη INVISIBLE με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στάνκογλου και στην site specific παράσταση DOURGOUTI ISLAND HOTEL με την ομάδα Όχι παίζουμε του Γιώργου Σαχίνη, μια περιπατητική παράσταση- αναβίωση της παλιάς γειτονιάς του Δουργουτίου στον Νέο Κόσμο. Στις 30,31 Οκτώβριου και 1 Νοεμβρίου».
Μιχάλης Καλιότσος
