Ο ηθοποιός Χρήστος Σουγάρης παρουσιάζει σε δική του σκηνοθεσία κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Faust της οδού Καλαμιώτου, την δεύτερη σκηνική εκδοχή του Δον Ζουάν και μιλά στο artplay.gr για «την ανάγκη να αφηγηθεί
την ιστορία με νέους όρους και τρόπους», αλλά και την «βαθειά επιθυμία να μιλήσει για την ”πραγματικότητα” του κόσμου μας, αδιαφορώντας για την ”πιστή” και ”αντικειμενική της αναπαράσταση”, σε ένα έργο που «έχει ως κύριο άξονα τη συλλογική υποκρισία».
1. Γιατί η επιλογή του Δον Ζουαν, τί σηματοδοτεί ως πρώτη σας σκηνοθεσία;
«Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου κατέχει εξέχουσα θέση σε ένα μικρό σύνολο έργων που με έχουν συνεπάρει από την αρχή της ενασχόλησης μου με τη θεατρική πράξη, μέχρι σήμερα. Από την πρώτη στιγμή (1994) που ήρθα σε επαφή με το αριστούργημα αυτό του καλύτερου για πολλούς, Γάλλου λογοτέχνη, αποφάσισα πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα ανταμώσουμε στο σανίδι. Επαγγελματικά άρχισα τη μελέτη μου στο κείμενο αυτό το 2006 και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως θα συνεχιστεί για πάρα πολύ καιρό. Βρίσκομαι αυτή την περίοδο στη δεύτερη σκηνική εκδοχή του Δον Ζουάν μου και θα ακολουθήσουν κι άλλες στο μέλλον. Όσο μελετώ ο έργο τόσο περισσότερο νιώθω την ανάγκη να αφηγηθώ την ιστορία με νέους όρους και τρόπους. Να εμβαθύνω, στο μέτρο του δυνατού στα μεγάλα και εν πολλοίς άλυτα μυστήρια αυτού του μνημειώδους “θεάτρου μηχανής”. Ο Δον Ζουάν είναι η πρώτη απόπειρα από μέρους μου, να εξερευνήσω και να εμβαθύνω στους τρόπους αφήγησης που μπορούν να προκύψουν για ένα σύνολο αφηγητών επί σκηνής με κύριο άξονα το εξπρεσιονιστικό στοιχείο».
2. Αν προσπερνάτε το ιστορικό πλαίσιο, ποια είναι η αφήγηση που επιλέγετε και γιατί;
«Βασική δραματουργική γραμμή σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή του Δον Ζουάν, είναι η σύνδεση με τη δραματουργία και το γλωσσικό ύφος του Μπ. Μπρέχτ (θέατρο-μηχανή). Συνεπώς το πλαίσιο παραπέμπει στο γερμανικό εξπρεσιονισμό των αρχών του 20ου αιώνα και όχι στο γαλλικό μπαρόκ. Ο χαρακτήρας σε μάς αποκτά τη φύση του αφηγητή-performer, τόσο δραματουργικά, όσο και στην ερμηνεία-αισθητική. Ο λόγος αυτής της μεταφοράς, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι η σύνδεση με το εξπρεσιονιστικό-επικό θέατρο του Μπρεχτ».
3.Συνομιλεί με την σύγχρονη πραγματικότητα ο ήρωας και αν ναι με ποιο τρόπο;
« Το έργο κατά την προσωπική μου γνώμη και όχι μόνο, έχει ως κύριο άξονα τη συλλογική υποκρισία. Επίσης προσωπική μου άποψη είναι πως αυτό που καθιστά τα έργα επίκαιρα ή όχι είναι οι παραστάσεις. Τα θεατρικά έργα ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχουν για να διαβάζονται αλλά για να βλέπονται και για να ακούγονται. Αυτό που κάνει λοιπόν τον ήρωα του Μολιέρου να συνομιλεί με την εποχή μας, είναι το είδος της υποκρισίας που η παράσταση μας επιλέγει να στηλιτεύσει. Μια συλλογική υποκρισία που μας καθιστά συνυπεύθυνους αυτής της περιόδου ζόφου που διάγουμε στις μέρες μας.
4. Έχετε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τις επιλογές των έργων και των τρόπων που θέλετε να τις αφηγηθείτε στο μέλλον;
« Όπως ανέφερα αρχικά, έχω κατασταλάξει μέσα στα χρόνια μου στο θέατρο σε ένα μικρό αριθμό έργων που με αφορούν σε τέτοιο βαθμό που να μου είναι σχεδόν επιβεβλημένο να αφηγηθώ και να ερμηνεύσω τον κόσμο που ζω μέσα από αυτά. Ο τρόπος αυτής της αφήγησης με γνώση και αποδοχή πάντα πως είμαι ένας ηθοποιός που σκηνοθετεί και όχι ένας σκηνοθέτης που ερμηνεύει, με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να έχει αυτή η συνθήκη, είναι για μένα η βαθειά επιθυμία να μιλήσω για την ”πραγματικότητα” του κόσμου μας, αδιαφορώντας για την ”πιστή” και ”αντικειμενική” αναπαράσταση αυτής της ”πραγματικότητας”. Η εξερεύνηση του υποσυνείδητου, του άλογου και του συναισθήματος είναι και θα συνεχίσει και στο μέλλον να αποτελεί τον τρόπο και το αντικείμενο της εργασίας μου».
5.Επόμενο έργο;
«Το μόνο που θα μου επιτρέψετε να πω για ευνόητους λόγους, είναι πως και το επόμενο έργο που θα έχω τη χαρά και την τιμή να ασχοληθώ μαζί του, θα είναι ένα επίσης γαλλόφωνο, σκοτεινό παραμύθι που αφορά και αυτό μεγάλα πάθη».
Μάνια Ζούση
