«Είμαι πολύ συγκινημένη από όλη αυτήν την εμπειρία και είναι αλήθεια πολύ δύσκολο να το μεταφέρω επ’ ακριβώς αυτό σε λέξεις», λέει η νεαρή ηθοποιός Κατερίνα Αλέξη που φαίνεται να μην μπορεί ακόμα να αποχωριστεί την
«Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου που ερμήνευσε στην ομώνυμη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
«Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω- ίσως επειδή δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάρω τη “σωστή” απόσταση», εξηγεί στο artplay.gr η Κατερίνα που γράφει ωστόσο ένα σύντομο, ποιητικό προσωπικό κείμενο για αυτήν την λαική τραγωδία που έγραψε ο Σεβαστίκογλου το 1957 στη Μόσχα, για μια Ελλάδα τραυματισμένη από τον Εμφύλιο, όπου κυριαρχούν η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η αστυνομία, το όνειρο της φυγής, η μετανάστευση.
Γράφει η Κατερίνα για την «Αγγέλα»
«Η γιαγιά μου έλεγε -πατρίδα είναι εκεί που αποκοιμούνται οι ρίζες σου. Εμένα οι ρίζες μου αποκοιμήθηκαν ανάμεσα σε δύο βουνά -εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Με είπανε Αγγέλα κι αυτό ήταν το μόνο που πήρα μαζί μου όταν έφυγα. Δεν είχα τίποτα άλλο δικό μου.
Δεν έγινε πατρίδα μου το ύστερα- γελούσε με το ανάστημά μου- με φώναζε με άλλο όνομα- για το ύστερα ήμουν η ξένη. Πατρίδα μου έγιναν τα μάτια που είδα σ’ εκείνη την ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Θέλω να μάθω γράμματα- να είμαι ελεύθερη- να περπατάω ελεύθερη- να αναπνέω ελεύθερη- με το δικό μου όνομα. Θέλω να σε αγαπάω αιώνια- να το φωνάξω- να το ακούσει η νύχτα κι ας το πει της μέρας.
Να μην υπάρχει ψέμα- άδικο- αντίο- αίμα-
να μη σε πάρουν μακριά μου- να δεθείς πάνω μου.
Πατρίδα είναι οι άνθρωποι- αυτό έμαθα.
Κι όσοι πίστεψαν σε αυτό- το είδα με τα ίδια μου τα μάτια- ξεχρεώσανε με τη ζωή τους.
Όμως- πώς αλλιώς- μονάχα έτσι.
/ Η Οδύσσεια
Είναι για τον Καθένα
Όνομα Βαρύ /
Γι’ αυτό σου λέω
Όταν Βρείς το Νησί σου
Αγάπησέ το /
Όπως ο Θεός
την Αιωνιότητα
Μονάχα Έτσι /
Κατερίνα Αλέξη
