Βράδυ. Τα φώτα απέναντι. Από το καθιστικό, από το υπνοδωμάτιο, από την κουζίνα. Τα φώτα της πόλης στις άδειες λεωφόρους. Οι οθόνες διανυκτερεύουν.
Εκτός χρόνου
Οι σταγόνες τις βροχής πάνω στις τέντες και τους σωλήνες της υδρορροής, οι σιωπές των απελπισμένων, τα σφυρίγματα των πουλιών, του αέρα, των ασθενοφόρων.
Πρωί
Ένα κορίτσι με ροζ φόρμα τρώει το πρώτο του παγωτό πάνω στο πατίνι κάνοντας το γύρο της αυλής. Από τις διπλανές αυλές ένας πατέρας με το γιο του λαδώνουν τις αλυσίδες των ποδηλάτων, ένας σκύλος γαβγίζει, μια νεαρή γυναίκα απλώνει τη μπουγάδα της, μια ηλικιωμένη γυναίκα καθαρίζει τα τζάμια. Λιακάδα. Τους κοιτάζω απ’ την ταράτσα. Ο αέρας φυσάει ζεστός.
Εκτός χρόνου
Οι φωνές έρχονται από την άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου.
Απόγευμα
Όσα δεν φαίνονται βγαίνουν στο φως. Πορτοκαλί. Τα πουλιά ησυχάζουν.
Εκτός χρόνου
Οι λιμοί, οι ξηρασίες, οι αριθμοί, οι ελπίδες, η ανεργία, η ύφεση.
Ξημέρωμα
Αλλάζει το φως. Γυρίζει ο μύλος του σκουπιδιάρικου, πόσους θ’ αλέσει, πόσους θ’ αφήσει;
Κωδικός εξόδου, όσα αλλάζουν, γλιστρούν, διαφεύγουν, εκείνα που ποτέ δεν θα συμβούν, αυτά που ξυπνούν κάτω απ’ την επιφάνεια των πάγων που λιώνουν, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, κάθε άνοιξη που περνάει έξω απ’ το παράθυρο και υπόσχεται φιλιά, εκτός χρόνου.
Μαρία Αιγινίτου
Φωτογραφία εξωφύλλου: Δομνίκη Μητροπούλου
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
