Δέκα χρόνια μετά την τελευταία της σκηνοθεσία από κοινού με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο στις Νέες Μορφές, η Μάγδα Μπεκρή επιστρέφει στο Θέατρο Έξω από τα Τείχη με την μαύρη κωμωδία της Michele Lowe «The smell of the kill». Και γράφει στο artplay.gr
ένα προσωπικό και βαθιά εξομολογητικό σημείωμα για το «πολύ νερό που κύλησε στο αυλάκι της ζωής»
“15 Οκτωβρίου 2015. Είναι Πέμπτη βράδυ, παραμονές πρεμιέρας. Και βλέπω ένα όνειρο.
Είμαι, λέει, ξαπλωμένη στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Του μιλάω. Του λέω για τις γυναίκες της ζωής μου. Για όλες εκτός από τη μητέρα μου. Για τη Μαρία- Νεφέλη, την κόρη μου, για το Λιάκι μας, την αδελφή μου, για τη Χριστίνα, για την Αλίκη, την παιδική μου φίλη. Κι αμέσως μετά για τη Μόλλυ, τη Ντέμπρα και τη Νίκη. Λέω, λέω, λέω. Μιλάω ώρες ολόκληρες. Οι επόμενοι πελάτες περιμένουν. Δυσανασχετούν. Όμως εγώ συνεχίζω. Τίποτα δεν είναι ικανό να με σταματήσει.
Οι γυναίκες της ζωής μου.
Ώστε λοιπόν η Νίκη, η Ντέμπρα και η Μόλλυ είναι πια γυναίκες της ζωής μου;
Πώς συνέβη αυτό; Πότε; Πώς γίνεται να μην το έχω καταλάβει;
Η αλήθεια είναι ότι είχα να σκηνοθετήσω πολύν καιρό. Πάνω από δέκα χρόνια. Ήταν το 2004 η τελευταία φορά. Στις Νέες Μορφές. Και ήταν ο Βόυτσεκ του Μπύχνερ, μια παράσταση που σκηνοθετήσαμε μαζί με τον Γιάννη τον Παρασκευόπουλο που κρατούσε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Από τότε μοιάζει να κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ζωής. Η παύση των Νέων Μορφών, η απόφασή μα ς να μετοικήσουμε στη Χίο, η άγρια και υπέροχη ζωή στο νησί, ο θάνατος της αδελφής μου, η επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη, η ανώμαλη προσγείωση σε μια «άλλη» πραγματικότητα. Και μετά η δική μου αρρώστια. Ο τρόμος, η ανασφάλεια, ο πανικός. Η γη που φεύγει κάτω από τα πόδια σου σαν ένα μεγάλο μαύρο χέρι να σου τραβάει το χαλί. Κι έπειτα η επιστροφή στη ζωή. Αργή και ήσυχη. Η πίστη που επιστρέφει. Τεράστια, όπως ήταν και πριν. Και μέσα σ’ όλα αυτά η οικογένεια που πάντα στήριζε κι εξακολουθεί να στηρίζει. Και οι φίλοι.
Και τώρα οι τρεις γυναίκες, η Ντέμπρα, η Μόλυ και η Νίκη. Να με συνδέουν με τη φύση μου. Με τα πιο πολύτιμα βιώματά μου. Με τη βαθύτερη ύπαρξή μου. Με ό, τι είναι Γυναίκα μέσα μου. Με το Θηλυκό με Θ κεφαλαίο. Μ’ αυτό που είμαι, μ’ αυτό που ήμουν, μ’ αυτό που θα γίνω.
Όλα όσα άφησα πάνω τους.
Όλα όσα περίμενα να μου δώσουν.
Όλα όσα περίμεναν να τους δώσω.
Η αλήθεια. Η κωμωδία. Το τραγικό.
Τόσες σκέψεις, αισθήματα κι αισθήσεις που τις έκαναν να είναι πια οι γυναίκες της ζωής μου».
Μάγδα Μπεκρή
