Θέατρο

Λένα Ουζουνίδου: Η Σταματία είναι γειτόνισσά μου

«Η Σταματία είναι γραμμένη εδώ στα Πετράλωνα, όπου βρίσκεται και το πατρικό σπίτι του συγγραφέα Κώστα Σταματίου” μας αποκαλύπτει η Λένα Ουζουνίδου αρχίζοντας να ξεδιπλώνει,

στη συνέντευξη που έδωσε στην ΑΥΓΗ και τη Μάνια Ζούση, τον ρόλο της ζωής της . “Εδώ μένω και εγώ”, συμπληρώνει με χάρη, “άρα είμαστε γειτόνισσες “.

Ρόλος προίκα για την ηθοποιό αποδεικνύεται η “Σταματία το γένος Αργυροπούλου”, με τη σαρωτική ερμηνεία της Ουζουνίδου να ξεσηκώνει το κοινό και τους κριτικούς να γράφουν διθυράμβους. Πρόκειται για μια ακραία ρεαλιστική και βιωματική εμπειρία, καθώς σωματοποιεί στον υποκριτικό της κώδικα τον τρόπο όλων των γυναικών που συνάντησε και γνώρισε από τα παιδικά της χρόνια στη γειτονιά της Κομοτηνής με τα προσφυγικά σπίτια. Η “Σταματία” λοιπόν στάθηκε αφορμή να συναντήσουμε τη Λένα και να μιλήσουμε μαζί της για την γενέθλια πόλη, τα παραμύθια που τη μάγευαν, το θέατρο που είναι “πολιτική τέχνη” και τον “κόσμο που θέλει να συγκινηθεί”.

* Η ερμηνεία σας καταδεικνύει ότι η Σταματία έρχεται από πιο μακριά, από την Κομοτηνή, την πόλη σας.

Είναι αλήθεια πως το παζλ των γυναικών που προσπάθησα να φτιάξω προέρχεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από την Κομοτηνή. Περισσότερο είναι οι γειτόνισσες και οι θειάδες, καθώς η μητέρα και οι φιλενάδες της ήταν πιο μοντέρνες και πιο εξελιγμένες. Στη γειτονιά τα σπίτια ήταν προσφυγικά, οι άνθρωποι απλοί και όλες αυτές τις γυναίκες τις έχω γνωρίσει. Η μητέρα και ο πατέρας συνταξιούχοι δάσκαλοι. Μεγάλωσα με δυο γιαγιάδες που λέγανε πολλά παραμύθια, ό,τι είχε παραμύθι με μάγευε, που πρόσθεσε πολλά στη φαντασία και στο μυαλό που ονειρεύεται και γεμίζει εικόνες.

Η γιαγιά Παρασκευούλα, της μαμάς, ήταν από την Ανατολική Θράκη και θυμάμαι πως έλεγε πιο γλυκά και τρυφερά παραμύθια από τη γιαγιά Ελένη, του μπαμπά, γεννημένη στη Βάρνα. Πιο βόρεια εκείνη, τα παραμύθια της ήταν πιο σκληρά, έφεραν την παράδοση των βουνών, παραμύθια με τέρατα και κόσμους σκοτεινούς. Τη φαντασία μου την άφηνα να οργιάζει και κανένας δεν την περιόριζε, ευτυχώς.

* Το θέατρο πώς ήρθε;

Βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, αλλά τη σχολή όπου είχα περάσει δεν την τέλειωσα ποτέ γιατί βρέθηκα σε μια θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου και εκεί πήρα την απόφαση. Περνώ στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, εισαγωγικές με Ανδρομάχη από τις “Τρωάδες” και ένα ποίημα του Σολωμού. Τελειώνω το 1997 και παίζω αμέσως στη σκηνή του Κρατικού με καλλιτεχνικό διευθυντή τότε τον Βασίλη Παπαβασιλείου, που υπήρξε και πρώτος μου σκηνοθέτης στο “Όπως σας Αρέσει” του Σαίξπηρ.

Ένα πανηγύρι. Κάναμε πρόβες και ήμουν σε έκσταση. Ήταν αυτό που επιθυμούσα. Και μετά από τόσα χρόνια βρεθήκαμε ξανά πέρυσι στον Πειραιά και κλαίγαμε στις πρόβες από αυτά που έλεγε. Ακριβός και πολύτιμος. Υπήρξα πάρα πολύ τυχερή με τους ανθρώπους που συνάντησα. Αλλά είμαι και ταμένη και εργασιομανής, πέφτω με τα μούτρα σε ό,τι κάνω. Έχω ορίσει τη ζωή μου κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου για να είμαι καλά για το θέατρο, γιατί αυτή είναι η επιθυμία μου. Το σώμα μας, η ψυχή και το πνεύμα μας είναι η δουλειά μας.

* Ο κόσμος σας το ανταποδίδει βλέποντας αυτήν την πίστη;

Αυτό είναι αλήθεια, ναι, δεν υπάρχει καλύτερη και μεγαλύτερη αμοιβή.

* Και η Σταματία;

Είναι κάτι που όχι μόνο το απολαμβάνω και το χαίρομαι, αλλά ξαναβρήκα αυτήν την έκσταση. Τόσο μεγάλη είναι η χαρά μου. Όσο μεγάλα είναι και τα πάθη της Σταματίας. Και γι’ αυτό έπρεπε να τα εξομολογηθεί. Και μέσα από τα σεμέν και τους τσεβρέδες βρήκαμε τον ψυχικό τόπο αυτής της γυναίκας. Η Σταματία έγινε με πολλή αγάπη και χωρίς καμία φιλοδοξία. Αγαπήσαμε το κείμενο, αγαπιόμαστε και μεταξύ μας. Ο Βαγγέλης είναι ένας άνθρωπος που νιώθει τέτοια περηφάνια για τους συνεργάτες του, τους δείχνει συνεχώς και καθόλου τον εαυτό του. Ακολουθώ πιστά τις σκηνοθετικές του οδηγίες. Και πάντα έρχεται και μου λέει: «Με συγκινείς, το κάνεις κάθε μέρα και καλύτερο». Και εγώ του απαντώ πως εκείνος το έκανε. Με τίμησε με όλους τους τρόπους ο Βαγγέλης.

* Κάθε βράδυ ζείτε χαρές και συγκινήσεις;

Ναι, είναι και διαφορετικό το κοινό και η ενέργεια που δημιουργεί. Και επειδή έχω την ευκαιρία να τους βλέπω όλους, έναν προς έναν, κάθε βράδυ έχει τη χαρά του, την ευκολία και τη δυσκολία του.

* Έχει γίνει κάτι παράξενο;

Είναι κάποιοι θεατές που συγκινούνται πάρα πολύ και κάποιοι που ξεκαρδίζονται στα γέλια, ταυτόχρονα οι μισοί κλαίνε και οι άλλοι μισοί γελάνε στο ίδιο σημείο και την ίδια στιγμή, εκεί έχουμε κάποιους καβγάδες! Είναι σπουδαία και σωστά και τα δυο. Θεατές έρχονται και μου χαρίζουν πράγματα λέγοντάς μου πως, αφού μας χάρισες εσύ τέτοια παράσταση, θέλουμε να έχεις κι εσύ κάτι δικό μας. Στυλό, χαρτάκια, τα μαζεύω όλα.

* Δείχνετε αισιόδοξη.

Κάνω αυτήν τη δουλειά γιατί αγαπώ πάρα πολύ τους ανθρώπους. Και μου αρέσει να είμαι μαζί τους. Αυτός ήταν ο λόγος που έκανα θέατρο. Μου αρέσει να τους παρατηρώ, να τους καταλαβαίνω, με γοητεύουν πάρα πολύ οι άνθρωποι.

* Αισθάνεστε ότι η τέχνη σας είναι παρηγορητική για τους ανθρώπους;

Ναι, είναι, και μου αρέσει να είναι παρηγορητική, με ενθουσιάζει κάτι τέτοιο, νιώθω πολύ μεγάλη αγάπη”

* Η τέχνη είναι δημιούργημα της ανάγκης και του βάσανου και της γενναιοδωρίας περισσότερο από ό, τι της προβολής και του εγωισμού;

Φυσικά και είναι. Γι’ αυτόν τον λόγο έγινα ηθοποιός, αλλιώς θα γινόμουν αστροφυσικός, που ήταν το όνειρό μου.

* Τι στοιχεία πρέπει να διαθέτει ένας ηθοποιός;

Είσαι παρατηρητής κα παλμογράφος των πάντων

* Πώς αντιμετωπίζετε την καθημερινότητα και τη σκληρότητα της ζωής και τι έχετε να πείτε σε έναν νέο ηθοποιό, σαν έναν από εκείνους που διδάσκετε στη δραματική σχολή;

Θα του πω ότι το θέατρο είναι πολιτική τέχνη. Πρέπει να υπάρχει πολιτική σκέψη από πίσω. Ό,τι και να κάνεις. Και τώρα υπάρχει λόγος σοβαρός.

* Ωστόσο τα πολιτικά έργα που ανεβαίνουν είναι ελάχιστα, σχεδόν ανύπαρκτα.

Υπάρχουν υπερθεάματα που ανήκουν σε άλλες εποχές. Δεν είμαστε και δεν ζούμε σε ειρηνικούς καιρούς. Πρέπει να βγουν από τα συρτάρια πολιτικά κείμενα, γιατί θα έχουν και ανταπόκριση. Όπως πριν από δυο χρόνια που κάναμε με τον Μαστοράκη την «Αγία Ιωάννα των Σφαγίων» και γέμιζε. Χαίρομαι που τα έργα που έχουν έντονη πολιτική σκέψη. Και η Σταματία έχει πολιτική σκέψη. Το θέατρο είναι ένας αγώνας για να κάνεις τους ανθρώπους να κρίνουν και να σκέφτονται. Όσο για τα θέατρα – γήπεδα και μπουζούκια, θεωρώ ότι δεν θα αντέξουν για πολύ, βλέπω μια φθίνουσα πορεία στα υπερθεάματα. Ο κόσμος άρχισε να κουράζεται, να βαριέται. Είναι σχεδόν πάντα τα ίδια, με τους ίδιους και τους ίδιους. Ο κόσμος θέλει να συγκινηθεί. Θέλει να του συμβεί κάτι. Και να σκεφτεί. Και μόνο τότε το θέατρο έχει νόημα.

ΠΗΓΗ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ