«Ένα προκλητικό χαρμάνι στρατιωτικής σκληρότητας και υπερευαισθησίας και φυσικά μιας ‘αλματώδους φιλοδοξίας’ και έντονου φόβου», χαρακτηρίζει τον Μακμπέθ ο ηθοποιός Κων/νος Καβακιώτης, ο οποίος και τον ερμηνεύει στην παράσταση που
ανεβαίνει στις 15 Ιανουαρίου στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή. Ο Κ. Καβακιώτης θυμάται ακόμη τον καλύτερο Μακμέθ που έχει δει και αποκαλύπτει ποια σκηνή του έργου ξεχωρίζει.
-Τι συναισθήματα σας δημιουργεί ο Μακμπέθ ως αναγνώστη, ως ηθοποιό και ως πρωταγωνιστή;
«Κατά την γνώμη μου ο χαρακτήρας του Μακμπέθ στην μικρότερη σε έκταση τραγωδία του Σαίξπηρ είναι από τους καλύτερους ρόλους του Σαιξπηρικού δραματολογίου και φυσικά τους πιο δύσκολους. Αυτό που με κεντρίζει ως αναγνώστη, ηθοποιό και πρωταγωνιστή είναι πως ο χαρακτήρας του Μακμπέθ έχει μια ποιητική φαντασία όπως επίσης είναι ένα προκλητικό χαρμάνι στρατιωτικής σκληρότητας και υπερευαισθησίας και φυσικά μιας ‘αλματώδους φιλοδοξίας’ και έντονου φόβου. Βλέπουμε το ταξίδι ενός ανθρώπου που ξεκινάει με επιτυχίες και σπουδαία κατορθώματα, αλλά η φιλοδοξία του καταστρέφοντας την καλή του φύση τον οδηγεί σε σκοτεινά αιματηρά μονοπάτια και στην πτώση».
-Ζείτε και δουλεύετε στο Λονδίνο, που ως αποτέλεσμα έχει έως τώρα να έχετε δει μάλλον «πολλούς» Μακμπέθ. Θυμάστε κάποιον ιδιαίτερα να μας αφηγηθείτε;
« Είναι αλήθεια πως έχω παρακολουθήσει πολλές παραγωγές στο Λονδίνο κι ενώ έχω δει τον εξαιρετικό Sir Patrick Stewart να παίζει Μακμπέθ, παράσταση που μου έχει μείνει αξέχαστη ήταν της ομάδας Cheek by Jowl σε σκηνοθεσία Declan Donnelan με τον Will Keen στον ομώνυμο ρόλο. Νομίζω κατάφερε να αποδώσει όλο το μεγαλείο του ρόλου του και να ακολουθήσει την πορεία από την άνοδο στην πτώση καθιστώντας μας μάρτυρες στο γεγονός πως κάθε τραγικός χαρακτήρας κάνει ένα τραγικό σφάλμα».
-Ποια σκηνή ξεχωρίζετε ιδιαίτερα και τι είναι αυτό που σας κάνει να την ξεχωρίζετε;
«Είναι άδικο να ξεχωρίσω σκηνές από το έργο, αλλά μια από αυτές που με αγγίζει είναι η σκηνή αμέσως μετά την δολοφονία του Βασιλιά Ντάνκαν που ο Μακμπέθ συναντά την Λαίδη Μακμπέθ κρατώντας τα ματωμένα στιλέτα στα χέρια του, τα οποία έπρεπε να αφήσει στο δωμάτιο του νεκρού βασιλιά. Είναι μια σκηνή που ο Σαίξπηρ μας βομβαρδίζει με οπτικές και ηχητικές εικόνες, μας αποκαλύπτει πώς το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι του μεταμορφώνεται στο πιο δυστυχισμένο και μας οδηγεί στο ξεκίνημα των παραισθήσεων και της πτώσης του Μακμπέθ. Αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε εντέχνως και μια θεολογική προσέγγιση καθώς αυτό το ζευγάρι σκότωσε τον Βασιλιά, τον Θεό και πια δεν υπάρχει μετάνοια, δεν υπάρχει επιστροφή».
Μάνια Ζούση
Φωτογραφία εξωφύλλου : Ζωή Παπαδοπούλου
