“Οι Ιουλιέτες είναι δύο και οι Ρωμαίοι επτά, για να δοθεί έμφαση όχι τόσο στο προσωπικό δράμα των δυο ηρώων, αλλά στη νεότητα που δοκιμάζεται, ερωτεύεται, επαναστατεί και καταστρέφεται”, εξηγεί μεταξύ άλλων στο artplay.gr η Κίττυ Παϊταζόγλου που
ερμηνεύει την μία από τις δυο Ιουλιέτες στην διαφορετική εκδοχή του δημοφιλούς έργου του Σαίξπηρ που σκηνοθετεί ο Κων/νος Ρήγος στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από τις 19 Φεβρουαρίου, μια “παράσταση που έχει την ατμόσφαιρα ενός ονείρου αλλά που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να γίνει εφιάλτης”, όπως λέει η ηθοποιός, εξηγώντας ότι μοιάζει σε ορισμένες στιγμές με την διάσημη θεατρική ηρωίδα, “στο πείσμα, την ταχύτητα σκέψης, την διαίσθηση και την γενναιοδωρία. Με γοητεύει η ελπίδα της”, σημειώνει με έμφαση.
– Ποιά από τις δυο Ιουλιέτες υποδύεσαι, ποιές οι διαφορές και οι ομοιότητες σου με την άλλη και πόσο αλλιώτικη ιστορία από την κλασσική θα δούμε στο Δημοτικό Πειραιά;
«Στην εκδοχή του Κωνσταντίνου Ρήγου οι Ιουλιέτες είναι δύο και οι Ρωμαίοι επτά, για να δοθεί έμφαση όχι τόσο στο προσωπικό δράμα των δυο ηρώων, αλλά στη νεότητα που δοκιμάζεται, ερωτεύεται, επαναστατεί και καταστρέφεται. Οι θυσίες των Ρωμαίων και των Ιουλιετών στο διηνεκές, είναι που γκριζάρουν το τοπίο, τα νιάτα που σκοτώνονται επ’ αόριστον. Γι αυτό και όλη η παράσταση έχει την ατμόσφαιρα ενός ονείρου που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να γίνει εφιάλτης. Και θα γίνει εφιάλτης. Η ορμή αυτών των παιδιών για ζωή είναι πολύ κοντά στην ορμή τους για θάνατο. Και το γέλιο δίπλα στη φρίκη. Σε αυτή τη λογική η μια Ιουλιέτα λειτουργεί ως σκιά της άλλης. Σαν την ίδια στιγμή που ζει απόλυτα, να βγαίνει κι από τον εαυτό της και να τον παρατηρεί. Κι αυτό «κουνάει» περίεργα το Χρόνο, που σταματάει να είναι γραμμικός. Εντείνεται το ονειρικό στοιχείο και δημιουργείται μιας μορφής αρρυθμία».
– Ποιά είναι η σχέση σου με τους επτά Ρωμαίους ; Ξεχωρίζεις έναν από όλους και τί χαρακτηριστικά αυτός διαθέτει;
«Έχει πολύ ενδιαφέρον ποια πλευρά του Ρωμαίου αφήνει ο κάθε ηθοποιός να φανεί σε κάθε σκηνή. Και αυτό καλούμαι να δω ως Ιουλιέτα και να διαχειριστώ ως Κίττυ. Είναι το παρορμητικό παιδί; O πανέξυπνος και γοητευτικός νέος; Ο πονεμένος άντρας; Πρέπει να τον κυνηγήσω, να τον δαμάσω, να τον φοβηθώ, να τον γοητεύσω, να τον μαλώσω, να τον προστατέψω ή να του δοθώ; Ξεχωρίζω και με ταράζει η στιγμή του Ρωμαίου που μαθαίνει τα νέα για την εξορία. Μέσα σε λίγες γραμμές, το παιδί γίνεται ο άντρας που παίρνει τη ζωή στα χέρια του. Βίαια ενηλικιώνεται».
– Πώς πηγαίνεις κόντρα στην παράδοση και ποιον τρόπο επανάστασης επιλέγεις;
«Με το που γνωρίζει το Ρωμαίο, η Ιουλιέτα αρχίζει και παίρνει αποφάσεις. Δικές της. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Κάθε της απόφαση είναι και μια μικρή επανάσταση. Θα ερωτευτεί τον άνθρωπο που θέλει. Το ίδιο βράδυ στο μπαλκόνι θα τον τεστάρει και θα του ζητήσει όρκο. Θα τον παντρευτεί κρυφά την επόμενη μέρα. Θα κάνει έρωτα το ίδιο βράδυ. Θα πάρει υπνωτικό, προκειμένου να μην παντρευτεί αυτόν που της προορίζουν, και θα τολμήσει να τη θάψουν ζωντανή για δυο μέρες. Θα αυτοκτονήσει με μαχαίρι, όταν δει το Ρωμαίο νεκρό. Όλα είναι μπρος. Τη μοίρα της την ορίζει. Για μένα αυτή η ηρωίδα είναι πολύ κοντά στην Αντιγόνη. Χωρίς βέβαια να χάνει ποτέ το χιούμορ, τη σπιρτάδα και την ελαφρότητά της».
– Συναντάς ομοιότητες της Ιουλιέτας και της Κίττυ;
«Έχουμε ένα πολύ κοινό πείσμα. Και μια ταχύτητα σκέψης. Και διαίσθησης, σε στιγμές. Κι ελπίζω πού και πού και γενναιοδωρίας».
– Τί σε τρελαίνει και τι σε γοητεύει στην Ιουλιέτα αλλά και τί δεν ανέχεσαι στον χαρακτήρα της;
«Με γοητεύει η ελπίδα της. Είναι φύσει αισιόδοξο πλάσμα. Πιστεύει στην Τύχη, ότι τα πράγματα, δεν μπορεί, θα συνωμοτήσουν υπέρ της και του Ρωμαίου. Και απλά δεν της βγαίνει η Ζαριά.
Κι υπάρχουν και στιγμές που γίνεται ξεκάθαρα χειριστική και κυνική. Αυτό κι αν με γοητεύει. Είναι γεμάτη αντιφάσεις».
– Τι θα κρατήσεις και τί θα θυμάσαι από αυτήν την συνάντηση;
«Πολύ φωτεινούς ανθρώπους που γνώρισα, με όρεξη, περιέργεια και δόσιμο».
– Ποιά είναι η αγαπημένη σου σκηνή και ατάκα;
«Αχ, αλλάζω συνέχεια. Αυτόν τον καιρό έχω εμμονή με μια φράση από τη σκηνή του μπαλκονιού:
Είν’η αγάπη μου βαθειά σαν πέλαγος, κι εξίσου/
Και η φιλοδωρία μου σαν πέλαγος μεγάλη,/
Και όσον περισσότερον σου δίδω, τόσον μένει,/
Διότι ανεξάντλητα τα έχω και τα δύο».
Μάνια Ζούση
