Κρατώντας αγκαλιά την Τιμητική Διάκριση νέου ή Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη που απέσπασε στα πρόσφατα Βραβεία των Κριτικών Θεάτρου και Χορού για την “Διαβολιάδα”, η Ομάδα Ubuntu,
συνεχίζει την περιοδεία της στην Ελλάδα με την “Χαμένη Τιμή της Καταρίνας Μπλουμ”. Σήμερα 12 και αύριο 13 Δεκεμβρίου στην Υπάτη, και στον Τόπο Τεχνών «Χώρα», Σάββατο 20 & Κυριακή 21 Δεκεμβρίου στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας – χώρος Μπάρι, Σάββατο 10 & Κυριακή 11 Ιανουαρίου στο Δημοτικό Ωδείο Καβάλας και Σάββατο 17 & Κυριακή 18 Ιανουαρίου στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών.
Για αυτό το ταξίδι η σκηνοθέτις Ελεάνα Τσίχλη γράφει στο artplay.gr
«… και τότε μπαίνουμε στο αμάξι μας , ανοίγουμε το ραδιόφωνο και ξεκινάμε…»
Και έρχεται μια στιγμή που μπουχτίζεις στην Αθήνα και σου ξυπνά η όρεξη για εκδρομή… Και αρχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα μέρη που καλά – καλά δεν ξέρεις που πέφτουν στο χάρτη και που θα ήθελες ίσως να επισκεφτείς και τόσες ιστορίες για τα λεγόμενα «μπουλούκια» άλλων δεκαετιών και τις ιστορίες των θεατρίνων, που για αυτούς το θέατρο ήταν «δρόμος» και «επιβίωση» και μετά συναντάς σε αυτό το συρφετό των σκέψεων κάπου αδρά και στιγμιότυπα από το «Θίασο» του Αγγελόπουλου που δεν ξέρεις πώς σου ήρθαν –πάνε τόσα χρόνια από τότε που είδες την ταινία- και σκέφτεσαι και αγαπημένα χαμόγελα κάπου στην Καβάλα, στις Σέρρες ή στην Πάτρα που χρειάζεται να επινοηθεί μια αφορμή για να ξαναδείς και λες… θα το κάνω! Ναι, σε πείσμα των καιρών, θα το κάνω! Ανοίγεις τον χάρτη -τον πραγματικό, όχι Googlemaps και τέτοια- και με πινέζες καταστρώνεις «τη μεγάλη εκδρομή» και μετά πιάνεις το τηλέφωνο, σχηματίζεις αριθμούς και ρωτάς: «Θα έρθεις μαζί μου; Σχεδιάζω μια εκδρομή!» Κάπως έτσι λοιπόν, η «Καταρίνα Μπλουμ» αφήνει το «κλεινόν άστυ» και τη φιλόξενη Cinematheque του Bios που για περίπου δύο χρόνια ήταν το σπίτι της και βγαίνει στους δρόμους για να μοιραστεί και με άλλους ανθρώπους σε άλλα μέρη την ιστορία της «χαμένης της τιμής».
Λοιπόν« μπαίνει στο αμάξι της, ανοίγει το ραδιόφωνο και ξεκινά…».
Η Μαριάνθη, η Κλεοπάτρα, η Κάτια και η Ελεάνα -οι Καταρίνες της πόλης- δίνουν τώρα τη σκυτάλη στην Βασιλική, την Ιφιγένεια την Έμυ και την Γωγώ και το ταξίδι ξεκινά… Ο δρόμος μακρύς, με κάτι πρέπει να απασχολήσουμε το χρόνο… Και εκεί ξεκινάνε κάτι μπερδεμένες ιστορίες για τα παιδικά χρόνια σε κάποιο Γκέμμελσμπροϊχ του Κουίρ ή σε κάποια άλλη ελληνική πόλη, για ανθρώπους που τότε ή και τώρα «μεθάνε μόνοι τους τα βράδια καθισμένοι μπροστά στην τηλεόρασή τους», για τη βραδιά που ερωτεύθηκες κεραυνοβόλα κάποιον Λούντβιχ σε κάποιο αποκριάτικο πάρτυ ή έναν Βασίλη κάπου στο Μεταξουργείο, για κάποιον δημοσιογράφο Ταίτγκες που σκότωσες «χωρίς τύψεις, χωρίς λύπη» ή για τον όποιο «Ταίτγκες» θα ήθελες να σκοτώσεις, για το Κράτος που ολιγωρεί και δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του στη Γερμανία του 1974 αλλά ούτε στην Ελλάδα σε κρίση του 2014… Και το ταξίδι προχωρά… Κιόλας 300 χιλιόμετρα… Φτάσαμε!
Ελεάνα Τσίχλη
