Θέατρο Όπερα

Ίσμα Τουλάτου: Το project «Όπερα και Μόδα» δεν είναι life style

Μία ημέρα μετα τη επιτυχημένη εκδήλωση «Όπερα και Μόδα», που διοργανώθηκε για τρίτη χρονια, φέτος στο Ωδείο Αθηνών με τον τίτλο «Το Όνειρο -Il sogno-», η δημοσιογράφος Ίσμα Τουλάτου, εμπνευστής της διοργάνωσης, μιλά στο artplay.gr για την εκδήλωση που έγινε θεσμός και ξεδιπλώνει τα σχέδια της για το μέλλον.

Η ιστορία ξεκίνησε με «τρέλα» τον Απρίλιο του 2013, στην πρώτη παραγωγή «Όπερα και Μόδα», πολύ μεταξύ μας, στα σκαλιά του Θεάτρου Ολυμπια, με την συμμετοχή του σχεδιαστή Δημήτρη Ντάσιου, την πολύ μεγάλη συμπαράσταση της Λυρικής που το ενέταξε στις εκδηλώσεις της, προσδίδοντάς της το κύρος ενός θεάτρου που βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δυναμική περίοδο της ιστορίας του, διασφαλίζοντας και τον πειραματικό χαρακτήρα του project, αλλά και τον καλλιτεχνικό.

Δεν έχει καμία σχέση με life style και τέτοιου είδους πράγματα, είναι ένα πειραματικό project που επιχειρεί να βρει ευρύτερους τρόπους σύγκλισης ανάμεσα στις δυο αυτές τέχνες που τα τελευταία 30 χρόνια συγκλίνουν και εμπνέονται η μια από την άλλη.

Η πρώτη παραγωγή έγινε στο πλαίσιο του φιλοξενούμενου συνθέτη που ήταν ο Γιώργος Κουμεντάκης ο οποίος πίστεψε πάρα πολύ σε αυτό. Ένας άνθρωπος που εκτός από πολύ ταλαντούχος έχει και ένα πολύ ανοιχτό μυαλό. Χωρίς τον Γιώργο και τον Μύρωνα Μιχαηλίδη δεν θα γινόταν.

Το δεύτερο πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2013 στο Banquet του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και ήταν για τα 25 χρόνια της ελληνικής έκδοσης του Marie Claire. Τίτλος του το «Πάθος», για να παραπέμπει και στο περιοδικό. Εκεί συμμετείχαν πέντε σχεδιαστές, οι Λάσκος, Παρθένη, Κουρμπέλα, Ζούλιας και Mi-Ro.

Φέτος με το «Όνειρο» έκλεισε το τρίπτυχο, με την φιλοξενία στο ιστορικό Ωδείο Αθηνών και στον μέχρι πρότινος εκθεσιακό χώρο του ΕΜΣΤ. Είμαι πολύ χαρούμενη για τους συνεργάτες, με τον Κων/νο Ρήγο, πολυτάλαντο και ανατρεπτικό, στην σκηνοθεσία. Καλεσμένη η μεγάλη κυρία της μόδας, η Λουκία, ο Δημήτρης Γιάκας πάντα στην επιμέλεια μουσικής και στο πιάνο, τη συμμετοχή μουσικών της Λυρικής, τη Βασιλική Καραγιάννη, τη Μυρσίνη Μαργαρίτη, την Μαρία Κόκκα, την Άρτεμη Μπόγρη, τον Τάσο Αποστόλου και τον Νίκο Στεφάνου, μέλη του Μπαλέτου και σπουδαστές της Ανωτέρας Σχολής Χορού της Λυρικής. Πολύ μεγάλη χαρά για μένα που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα μιας σκηνικής εμπειρίας που δεν είναι συχνή και εύκολη. Ο γνωστός make-up artist Αχιλλέας Χαρίτος επιμελείται τις μεταμορφώσεις των πρωταγωνιστών, ενώ στο εικαστικό αποτέλεσμα δίνει το προσωπικό του στίγμα και ο hair stylist Σταμάτης Καραΐσκος, σε συνεργασία με το Τμήμα Μακιγιάζ, κομμώσεων και περουκών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής”.

-Πώς μέσα σε μια επιβαρυμένη δημοσιογραφική καθημερινότητα βρίσκεις το χρόνο να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να σχεδιάζεις μια τέτοια παραγωγή;

-Αγαπώ πολύ και τους δυο χώρους, και την όπερα και την μόδα. Με την όπερα ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια, από παιδί, πριν μπω στη δημοσιογραφία. Είναι ένα είδος που αγαπούσαν πολύ οι γονείς μου, κάτι σαν ραντεβού με την ιστορία στα πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια. Αγαπώ πάρα πολύ και τη μόδα, τη θεωρώ κάτι πολύ δημιουργικό, παρόλο που στην Ελλάδα την έχουμε σαν κάτι ελαφρύ, δεν υπάρχουν και σχολές, η αγορά είναι μικρή, δεν συμμετέχουν και οι Έλληνες σχεδιαστές στο διεθνές γίγνεσθαι. Βέβαια υπάρχουν και πολλοί σημαντικοί που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, αλλά τα εγχώρια είναι αρκετά δύσκολα. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολούθησα τους μεγάλους σχεδιαστές που έραψαν κοστούμια για όπερες σε μεγάλα λυρικά θέατρα, διάβαζα την προσέγγισή τους και σκέφτηκα πως αυτή η σύμπραξη που γίνεται στο θέατρο σε πολύ προβλέψιμο χρόνο θα μπορούσε να επεκταθεί λίγο περισσότερο. Και αποτέλεσμα είναι αυτό το υβριδικού χαρακτήρα δρώμενο που με την βοήθεια των εξαιρετικών συντελεστών μπορεί να εξελιχθεί σε θέαμα!

-Σκέφτεσαι να το εξελίξεις, μεγαλώνοντας την κλίμακα;

-Το σκέφτομαι!

– Φαίνεται να είναι μια κατηγορία από μόνο του.

– Μου αρέσει που το λες. Το έχω φανταστεί. Κάνω πολλά σχέδια. Θα ήθελα να γίνει σε αρχαιολογικούς χώρους, χώρους τουριστικού ενδιαφέροντος, να διεθνοποιηθεί όσο γίνεται. Η φαντασία μου τρέχει! Θα μου άρεσε να γίνει κάτι που θα προβάλλει τη χώρα, τις πολλές δυνατότητες που έχει η ελληνική όπερα και μακάρι να μπολιαστεί και με ανθρώπους από το εξωτερικό, σχεδιαστές. Η όπερα είναι σε απόλυτη θέση να το υπηρετήσει κάτι τέτοιο και είναι συγκινητικός ο τρόπος που το έχει αγκαλιάσει. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για το λυρικό μας θέατρο!

-Σε μια χώρα που δεν έχει παράδοση στο λυρικό θέατρο;

Είναι μύθος ότι η όπερα δεν είναι η παράδοσή μας, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν πηγές που το τεκμηριώνουν. Αυτή η άποψη προβλήθηκε πάρα πολύ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, για κάποιο λόγο και σαράντα χρόνια πιπιλάμε αυτήν την καραμέλα. Κάποια στιγμή θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

-Τα τελευταία χρόνια η όπερα κατέβηκε στο δρόμο, βγήκε από τα σαλόνια …

Η όπερα είναι ένα συνολικό είδος, καθώς παντρεύει όλες τις τέχνες. Αυτό δείχνει τις πολλές δυνατότητες σύγκλισης που έχει με άλλους κόσμους, δείχνει τα αντανακλαστικά της. Διεθνώς είναι από τα είδη τέχνη που προχωράει πάρα πολύ την ίδια την τέχνη, γιατί τα συνδυάζει. Η σύγχρονη παραγωγή όπερας είναι πολύ ενδιαφέρουσα διεθνώς , ένα δυναμικό τοπίο, μια αξία. Και σε εποχές κρίσης επιστρέφει κανείς στις αξίες. Η διαχρονικότητά της, σε κάθε εποχή, κάθε ψυχολογική ή συναισθηματική κατάσταση μπορείς να ανατρέξεις και να βρεις κάτι πολύ προσωπικό σου, είναι παρέα, διέξοδος, , διασκέδαση και αυτό έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή της μέσα στο χρόνο. Και μια αντίσταση στην βραχυπρόθεσμη ματιά που έχουμε στα πράγματα σαν κοινωνία. Πολύ απαιτητικό είδος, δεν μπορεί να μην είσαι προσηλωμένος, σε σχέση με άλλα είδη τέχνης που είναι ανοχύρωτα.

Μάνια Ζουση