performance Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

«Ίχνη της Αντιγόνης»: Καταγγέλλοντας τη βία

«Σε μία στιγμή της ιστορίας όπου κατακλυζόμαστε από απανωτές γυναικοκτονίες, που καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ή θύματα της επιβολής βίας και της καταπάτησης των ελευθεριών μας και που ο εγκλεισμός δεν αποτελεί  πια καθαρά γυναικεία υπόθεση», η παράσταση της Έλλης Παπακωνσταντίνου «’Ίχνη της Αντιγόνης», που μετά από ένα διθυραμβικό ταξίδι στις διεθνείς σκηνές, παρουσιάζεται από τις 19 Μαΐου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, έχει στο κέντρο της όλα εκείνα τα «απόντα κορίτσια», όπως εξηγεί στο artplay.gr η Σοφία Μανώλη, εκ των πρωταγωνιστριών του έργου.

«Ξεκινώντας, θα ήθελα να σταθώ στο φλογερό αυτό έργο της Χριστίνας Ουζουνίδου. Όσο περισσότερο συνδιαλεγόμουν μαζί του, τόσο πιο πολύ με γοήτευε. Μία γλώσσα που εναλλάσσεται από βαθιά ποιητική σε μια είδους καθημερινή ημερολογιακή καταγραφή. Μια γλώσσα που καταγγέλλει τη βία, σε στιγμές, μάλιστα, αναφέρεται ξεκάθαρα στη σεξουαλική βία, που κραυγάζει: «Θέλω πόλεμο!» απέναντι σε όλους εκείνους τους Κρέοντες, που με την εξουσία που το βαθιά ριζωμένο πατριαρχικό σύστημα που τους γεννά και τους συντηρεί, τους επιτρέπει να έχουν, να διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα • και την ίδια στιγμή, μια γλώσσα που ερευνά, που πονά, που δεν φοβάται να δείξει την ευαλωτότητά της, που προχωράει με τη βεβαιότητα της αβεβαιότητας, που επιζητά την αλλαγή, που γνωρίζει, ίσως γιατί είναι γένους θηλυκού, ότι η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη! Μας θυμίζει κάτι από τα χρόνια της πανδημίας αυτή η τελευταία διαπίστωση άραγε;

Και ήταν αυτή η βεβαιότητα της αβεβαιότητας που πήγαινε παρέα με την αρμονία της ροής,  την εγρήγορση της επιβίωσης, τη φλόγα να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, την αγνή αποδοχή της διαφορετικότητάς μας, την πίστη στη δύναμη του μοιράσματος και της αλληλεγγύης, που δεν μας άφησε να εγκαταλείψουμε αυτή τη δουλειά ακόμα και όταν τις αρχικές μας πρόβες (Φεβρουάριος 2020) τις πρόλαβε η πανδημία. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά με συγκινεί μέχρι και τώρα.

Η παράστασή μας, στη μορφή που θα την παρακολουθήσετε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, επιδιώκει να εξερευνήσει τα όρια ανάμεσα στη φυσική και την ψηφιακή διάσταση, ανάμεσα στο πραγματικό και το «κατασκευασμένο».

Σε μία στιγμή της ιστορίας όπου κατακλυζόμαστε από απανωτές γυναικοκτονίες, που καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ή θύματα της επιβολής βίας και της καταπάτησης των ελευθεριών μας και που ο εγκλεισμός δεν αποτελεί  πια καθαρά γυναικεία υπόθεση, εμείς, «τα απόντα κορίτσια» (“the absent girls”),  ερχόμαστε για να σου τραγουδήσουμε: «Δεν μπορούν να σε δουν απ’ έξω. Καθόλου. Αλλά εμείς που είμαστε εκεί ξέρουμε τι γίνεται εκεί μέσα. Ξέρουμε ακόμα πως δεν μπορείς να μιλήσεις με κανέναν. Πώς βασίζεται σε αυτό. Στο ότι δεν σε βλέπουν απ΄ έξω, μένει εκεί μέσα, εκεί όπου γεννιέται ο φόβος αλλά δεν μπορείς να τον εκφράσεις. Αυτή τη γνώση την έχουμε»

ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΩΛΗ

Η Σοφία Μανώλη είναι ηθοποιός και φωτογράφος. Αυτήν την περίοδο εισηγείται στο θεραπευτικό εργαστηρίου θεάτρου και φωτογραφίας: «Μια διαδρομή προς Την Απελευθέρωση» που απευθύνεται σε γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση.