Για ένα «ανησυχητικά σημερινό» κείμενο της Γαλάτειας Καζαντζάκη, το «Ενώ το πλοίο ταξιδεύει», που ανεβαίνει από την Ομάδα 7 στο Ίδρυμα Κακογιάννης 2-14 Ιουνίου, η Βίκυ Μαστρογιάννη, που υπογράφει ιδέα και σκηνοθεσία
γράφει μεταξύ άλλων στο artplay.gr για «τους επιβάτες ενός σαπιοκάραβου γεμάτους τάματα και προσδοκίες»
« Όταν γράφτηκε το έργο το 1928, η σοκαρισμένη ανθρωπότητα από τον Μεγάλο πόλεμο, έβλεπε και ήθελε να βλέπει, τον κόσμο να βαδίζει προς ένα καλύτερο μέλλον. Η επιστήμη και οι τέχνες είναι σε άνθιση, η Ρώσικη επανάσταση, η πραγμάτωση του ανέφικτου, ένας καλύτερος κόσμος φαινόταν.
Η Γαλάτεια όμως ήξερε να «κοιτά». Σε μια κρίσιμη στιγμή λοιπόν για την ανθρωπότητα, σκέφτεται ανθρώπους, «που μοιάζουν σαν πεθαμένοι» και από κάθε κοινωνική τάξη να γίνονται επιβάτες σε ένα σαπιοκάραβο «που συνεχώς τρίζει», με προορισμό την Τήνο….φορτωμένους τάματα και προσδοκίες…Το πλοίο βυθίζεται!
Στην πρώτη παρουσίαση του Πλοίου το 1933, ήδη η ατμόσφαιρα είναι ζοφερή. Ο κόσμος έχει τον Νταλί και τον Μπονιουέλ, τον Αινστάιν και τον Καβάφη, τα απελευθερωτικά κινήματα και από την άλλη το Φασισμό και το Ναζισμό, να σαρώνουν, ως η άλλη εναλλακτική για το μέλλον. Και ο Στάλιν έχει αρχίσει με τις εκκαθαρίσεις του.
Το παρελθόν και το μέλλον. Η επίγνωση του από που έρχομαι και ο στόχος για το που πάω. Αυτές είναι οι βασικές οπτικές σε σχέση με την αντίληψη της ζωής και του θεάτρου, κατά την γνώμη μου. Άρα το νήμα που συνδέει αυτά τα σημεία είναι και αυτό που δίνει νόημα στο παρόν. Η έλλειψή του σημαίνει, ότι μάλλον, δεν υπάρχει νόημα…
Όσον αφορά στην χρήση του κειμένου του Πλοίου, ως έναν από τους άξονες της παράστασης, θεωρήσαμε ότι είναι προφητικό, με την έννοια της παρατήρησης της ζωής και την καλλιτεχνική της απόδοση και ανησυχητικά σημερινό. Μοναδικά, σχεδόν μεταμοντέρνα, ανοικτό και προκλητικά ημιτελές. Η επεξεργασία / δημιουργία κειμένων κάθε είδους, ως μέρος ενός διαλόγου με τη σύγχρονη δραματουργία, είναι μέρος της έρευνάς μας. Θα μπορούσε λοιπόν, το έργο της Γαλάτειας, να είναι αποτέλεσμα δουλειάς της Ομάδας7, αν το θέμα ήταν, σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη εποχή, τι προσδοκούμε από την ανθρωπότητα. Τώρα που ο παλιός κόσμος πεθαίνει (?) και ένας καλύτερος(?) έρχεται, «τι θα κάνουμε ?».
Ειδικά η αγάπη της Γαλάτειας για το θέατρο και η γνώση της για τα σύγχρονα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής της, την οδήγησαν σε δρόμους έξω από την επαρχιώτικη αντίληψη της εγχώριας θεατρικής σκηνής. Αυτή η παρατήρηση, έστρεψε και την προσέγγισή μας. Αναζητήσαμε σύγχρονα μέσα απόδοσης της εικόνας και του ήχου μέσα από video art, που αναπαριστούν «επίκαιρα» της εποχής, ηχητικά κολλάζ, in situ εγκαταστάσεις με βασικό συντελεστή το σώμα και την φωνή των ηθοποιών. Έξι ηθοποιοί αναπαριστούν 35 ρόλους και άλλοι δύο «ρυθμίζουν» τις ατμόσφαιρες μέσα από τις οποίες λειτουργεί όλο το παραστασιακό γεγονός.
Τέλος, κάτι για την δική μου Γαλάτεια, την ατίθαση έφηβη με το κοντό μαλλί και το αντρικό ντύσιμο. Την «γόησσα», που δεν ήξερε να κλείνει το στόμα της και να κοιτάει την δουλειά της…..την παραγνωρισμένη, με τα μαύρα μεγάλα γυαλιά της. Δεν ξανάγραψε ποτέ με τον τρόπο που το έκανε στο πλοίο.…ηττήθηκε στην εποχή της από κριτικές ανθρώπων που κανένας δεν θυμάται πια…Σήμερα όμως αποφάσισε να βγει μια βόλτα στην πόλη….την συντροφεύουμε!»
Βίκυ Μαστρογιάννη
