Ντυμένος την κομψή θλίψη, την ανθρώπινη μοναξιά και την αξιοπρέπεια μιας βασίλισσας χωρίς θρόνο, ο Φαίδων Καστρής, ηθοποιός υψηλής σκηνικής ευφυΐας και δεινός ισορροπιστής που δεν χρειάζεται δίχτυ ασφαλείας, αφηγείται σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής δεινότητας, την ζωή της Σοφίας της Ισπανίας και μιας άλλης Ελλάδας. Δεν πρόκειται για ένα πριγκιπικό παραμύθι που ξετυλίγεται στο αστικό σαλόνι της Οικείας Κατακουζηνού, απέναντι από τα παλιά ανάκτορα όπου στεγάζεται σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο. Αλλά για έναν μονόλογο βαθιάς εξομολόγησης όπου η βασίλισσα χωρίς κορώνα, θυμάται την ζωή της, συνομιλεί με τα φαντάσματα του μυαλού της και αναπολεί εποχές αλλοτινού κλέους, ξενυχτώντας μπροστά στο φέρετρο του βασιλικού συντρόφου της κι αποδίδοντας τιμές σε έναν νεκρό, που όσο υπήρξε ζωντανός δεν τίμησε ποτέ την ίδια.
Άλλωστε όπως σαρκαστικά επαναλαμβάνει αρκετές φορές η Σοφία, οι βασιλείς είναι για να συνοδεύουν τους νεκρούς στα κοιμητήρια!
Ο Φαίδων Καστρής ενδύεται με την σοφία της πείρας του την στοχαστική εγκαρτέρηση της Σοφίας που απεκδύεται το βασιλικό πρωτόκολλο, και με αινιγματική χάρη αλλά και αθώα σκανταλιά, κρύβεται στην παιδική ντουλάπα του δωματίου της στο Τατόι όπου συναντά τον αόρατο μυστικό της φίλο.
Είναι το ίδιο πρωτόκολλο που κουρελιάζεται από το εκτυφλωτικό φούξια φόρεμα της βασίλισσας στην κηδεία του Φράνκο, καταδεικνύοντας την πεποίθηση και την άρνηση μιας ολόκληρης χώρας να πενθεί τον δικτάτορά της.
Με πρόσωπο και σώμα οστεώδες και ανάλαφρο σαν ελαφιού, με δυο μάτια μεγάλα και πυρετικά να αφηγούνται, να δακρύζουν και να γελούν με νόημα, ο Φαίδων Καστρής συναντά ως Σοφία τους αγαπημένους νεκρούς, τον καλοκάγαθο πατέρα και την σκληρή μητέρα, μοιάζοντας να έχει χαθεί στον λαβύρινθο του μυαλού της γεμάτο από εφιάλτες, όνειρα και μνήμες.
Είναι το ίδιο εκείνο ελάφι που γλιτώνει από τα σκάγια του όπλου στο βασιλικό κυνήγι και τριγυρνά σαν καλό φάντασμα στο Τατόι και το δάσος του.
Ο μονόλογος «Σοφία», του Ισπανού Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι έχει μεταφρασθεί εξαιρετικά από την Μαρία Χατζηεμμανουήλ και έχει οδηγηθεί σωστά από τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Παπαδόπουλο που εμπιστεύτηκε απόλυτα τον πρωταγωνιστή του. Άξιo μνείας το κοστούμι της Όλγας Ντέντα, η διαμόρφωση ηχητικών τοπίων του Νίκου Παπαρρόδου και η Ψιμυθίωση της Ήρας Σ. Μαγαλιού.
Μάνια Ζούση
