«Όταν διάβασα το βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο θεός» ένοιωσα ότι έχω χρέος, ότι οφείλω κάτι στον ήρωα του, όχι ως καλλιτέχνης αλλά ως άνθρωπος απέναντι σε κάποιον άλλο άνθρωπο που καταθέτει ωμά την μαρτυρία της ζωής του.
Γι’ αυτό και δεν αντιμετώπισα τον Χρυσοβαλάντη ως λογοτεχνικό ή θεατρικό ήρωα αλλά ως υπαρκτό πρόσωπο». Με αυτά τα λόγια αρχίσει η σκηνοθέτης Σοφία Καραγιάννη το σημείωμα που έγραψε για το artplay.gr με αφορμή την παράσταση «Μάρτυς μου ο θεός» που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Vault.
«Ναι έχει πολλά κουσούρια, είναι ξενοφοβικός, θεοφοβούμενος, αφελής, θαμώνας των μπουρδέλων, αλλά και της εκκλησίας, προδομένος απ’ όλους, άνεργος, φοβισμένος …Είναι όμως, την βαθιά του μοναξιά που αγαπάς και του τα συγχωρείς όλα.
Περάσαμε με τον Ιωσήφ μεγάλη αγωνία στην διάρκεια των προβών γιατί καταλάβαμε πως για να τον ανεβάσουμε στην σκηνή έπρεπε να τον αγαπήσουμε λίγο λιγότερο και να τον εκθέσουμε ακόμη περισσότερο.
Ο συγγραφέας, πολύ εύστοχα, τοποθετεί την ιστορία του Χρυσοβαλάντη λίγο πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί που η χώρα είναι έτοιμη για « απογείωση», σε κλίμα εθνικού μεγαλείου και υπερηφάνειας, αυτός είναι άνεργος, χρεωμένος και απελπισμένος. Τελείως σουρεαλιστικό αν φέρει κανείς στην μνήμη του την ζωή της χώρας εκείνη την εποχή. Η Αθήνα πεντακάθαρη από αδέσποτα, σκουπίδια, άστεγους, πρεζόνια, τρελούς, όλα κάτω από το χαλάκι, βάλαμε τα καλά μας και περιμέναμε τους αγώνες να επιστρέψουν επιτέλους σπίτι τους.
Χρυσοβαλάντηδες συναντάμε παντού, στην γειτονιά, στην πολυκατοικία, στα καφενεία, στο κοινωνικό μας περιβάλλον ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Ναι είναι ένας από την μάζα που ανακουφισμένοι, κάθε φορά, όταν τους συναντάμε λέμε «…ευτυχώς εγώ δεν είμαι έτσι» και την άλλη στιγμή εκεί που ζορίζει το πράγμα λέμε «….τι στο καλό γιατί κοιμόμαστε, πότε θα αντιδράσουμε;»
Προσωπικά δεν πιστεύω ποια στα κινήματα, η πλατεία Συντάγματος με τους χιλιάδες αγανακτισμένους μου φαίνεται πολύ μακρινό παρελθόν, πιστεύω μόνο στην αλληλεγγύη, όταν θα αφουγκραστούμε τον φόβο και την απόγνωση του διπλανού μας, μόνο τότε θα αλλάξει κάτι στη χώρα. Κι ας είναι η φωνή του δίπλα η φωνή ενός απλοϊκού Χρυσοβαλάντη».
Σοφία Καραγιάννη
