performance Θέατρο

“Η Πτέρυγα ξεκίνησε σαν ιστορία μιας μητέρας και κατέληξε πολλών”

Ήταν περίπου δυόμισι χρόνια πριν, εποχή που η Έλενα Μαυρίδου βρισκόταν στη διαδικασία διασκευής του έργου «Ανεμοδαρμένα Ύψη», όταν παρουσίασε κάποια προβλήματα στην εγκυμοσύνη της με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα για τρεις μήνες πριν φέρει στον κόσμο την κόρη της.

«Κατά το διάστημα αυτό είχα την ευκαιρία να αφουγκραστώ τον χώρο, να γνωρίσω το νοσηλευτικό προσωπικό, να συναντήσω ανθρώπους”, αφηγείται στο artplay.gr η Έλενα Μαυρίδου, αποκαλύπτοντας πως μια προσωπική περιπέτεια και ένα ακραίο και σύνθετο βίωμα, βρίσκεται πίσω από μια παράσταση με επώδυνη διαδρομή, βασισμένη σε προσωπικές μαρτυρίες γυναικών που αντιμετώπισαν αντίστοιχα προβλήματα κύησης, η οποία κάνει πρεμιέρα στις 21 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Χώρος στο Βοτανικό, σε δική της σύνθεση και σκηνοθεσία. Τίτλος της “Η Πτέρυγα”. 

“Όταν αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο προσωπικό βίωμα, διαπιστώνεις ότι δίπλα σου υπάρχουν τουλάχιστον άλλες δέκα τέτοιες ιστορίες σε κάθε δωμάτιο.  Έτσι οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί, σχηματίζουν τον μικρόκοσμο μιας πτέρυγας. Κι επειδή ο χρόνος δεν κυλάει όπως στον έξω κόσμο, καθώς βρίσκεσαι μέσα σε έναν μικροπολιτισμό που έχει τους δικούς του κανόνες, έχεις μια ακολουθία κινήσεων για αυτά που πρέπει να κάνεις προκειμένου να προχωρήσεις στη μέρα και στην ιατρική επίβλεψη που έχεις. Αυτό σε βάζει σταδιακά σε έναν κόσμο, στον οποίο ακολουθώντας τους κανόνες του και παρακολουθώντας τη λειτουργία του, ενσωματώνεσαι κατά κάποιο τρόπο και γίνεσαι ένα με την πτέρυγα. Κι όσο είσαι σε μια αναμονή ενός ευχάριστου γεγονότος, όπως είναι η έλευση ενός μωρού στον κόσμο, την ίδια ώρα βιώνεις όλους αυτούς τους φόβους, τις αγωνίες, τις ανησυχίες που προκύπτουν και τις μοιράζεσαι με τους άλλους που πορεύονται με τα δικά τους προβλήματα. Η πτέρυγα μοιάζει ουσιαστικά σαν μια γειτονιά με πόρτες που ανοίγουν κι όλοι μαζί συνομιλούν και μοιράζονται αυτό το κάπως κοινό βίωμα αυτής της αναμονής. Οι ιστορίες είναι πολύ διαφορετικές. Από πάρα πολύ δύσκολες εγκυμοσύνες, μέχρι ευχάριστες. Εγώ βρισκόμουν στην πτέρυγα της παθολογίας κύησης όπου φιλοξενούνται τα πιο δύσκολα περιστατικά κυήσεων από όλη την Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα αυτής της παράστασης.

Ήταν ένα δύσκολο βίωμα. Στη δική μου εγκυμοσύνη ήταν άγνωστο το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο νοσοκομείο έως τη στιγμή που γέννησα. Στόχος μου ήταν να περάσω το σημείο προωρότητας. Είχα καλούς γιατρούς που με βοήθησαν να κερδίσω το χρόνο για να πάω μπροστά. Κι ο χρόνος εκεί μετράει διαφορετικά, ανοίγει, διαστέλλεται και μετά από λίγο σε βάζει σε μια λούπα κινήσεων, καταστάσεων και ρυθμού.

Στην προσπάθειά μου να αντιμετωπίσω τους φόβους και τις αγωνίες μου , που συνέβαιναν και σε άλλους ανθρώπους, γεννήθηκε η ιδέα αυτής της παράστασης. Γιατί ένιωσα ξαφνικά ότι βρισκόμουν σε μια περιοχή που δεν είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις για αυτή αν δεν βρεθείς μέσα σε αυτήν.

Έτσι προέκυψε αυτή η παράσταση για μια ονειρική και παράδοξη πτέρυγα νοσοκομείου. Η ίδια η Πτέρυγα παραμένει ζωντανή, διατηρώντας τις μνήμες όλων αυτών που πέρασαν από εκεί.

Είναι ένας προσωπικός εσωτερικός αποχαιρετισμός μιας περιόδου.

Αφού γέννησα την κόρη μου και πήγαν όλα καλά,  η πτέρυγα με στοίχειωσε. Γιατί σκέφτηκα ότι άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν στο νοσοκομείο, δίνονται μάχες από τους γιατρούς και από τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα , φεύγουμε, η ζωή συνεχίζεται και αυτό ξεχνιέται καθώς είναι η φυσική άμυνα του ανθρώπινου εγκεφάλου και οργανισμού να τα αφήνει πίσω του. Αλλά αυτή η περιοχή κινείται και αναπνέει και συνεχίζει μέσα στο χρόνο να φιλοξενεί ιστορίες ανθρώπων.

Κι έτσι εκτός από τη δική μου ξεκίνησα να αναζητώ κι άλλες ιστορίες.

Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες μπόρεσα και κράτησα κάποιες σημειώσεις για κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Η ακολουθία που έχουν οι βάρδιες, ο τρόπος που κινούνται οι γιατροί. Το βράδυ της πτέρυγας ήταν αυτό που με στοίχειωσε πιο πολύ από όλα. Η νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας μοιάζει οι άνθρωποι να κοιμούνται, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει για τους περισσότερους.

Έζησα κι ένα περιστατικό με μια πανσέληνο. Τη νύχτα με πανσέληνο το νοσοκομείο δουλεύει. Όλες οι γυναίκες είναι κάπως ανήσυχες, Μοιάζει λίγο σαν να σεληνιάζονται. Εκείνο ήταν ένα πολύ ανήσυχο βράδυ.  Αργότερα, συνομιλώντας με πολλούς ανθρώπους από το προσωπικό, έμαθα ότι κάθε πανσέληνο δουλεύουν! Τέτοιες νύχτες  στο νοσοκομείο είναι ζωντανές. Συμβαίνουν πάρα πολλά. Τα μηχανήματα που καταγράφουν την καρδιά των εμβρύων μέσα στις κοιλιές των γυναικών είναι σε πολύ μεγάλη λειτουργία εκείνο  το βράδυ. Έτσι έζησα μια νύχτα με πανσέληνο σαν να ήταν μια μέρα!

ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode




Για να αναζητήσω νέο υλικό μαρτυριών, έβαλα μια ανακοίνωση στο ίντερνετ και ανταποκρίθηκε πολύς κόσμος που προσήλθε στο θέατρο για να αφηγηθεί τη δική  του ιστορία σε σχέση με μια περιπετειώδη κύηση και γέννα.

Έτσι ο κόσμος από τα νοσοκομεία ήρθε στο θέατρο. Με αποτέλεσμα στο υπάρχον υλικό που είχα συγκεντρώσει μέσα από το νοσοκομείο να προστεθούν και νέες μαρτυρίες από ανθρώπους που ήθελαν να μοιραστούν το βίωμά τους.

Ξεκίνησα με αρκετά δύσκολα περιστατικά γυναικών που μας αφηγήθηκαν την περιπέτειά τους, το πώς αισθάνονταν για την πτέρυγα, τις σκέψεις που έκαναν.

Κάποια στιγμή συναντήσαμε μια μαία 103 ετών, ιστορικό πρόσωπο, που εργάστηκε τις δεκαετίες του 30 και του 40, ξεγεννούσε τις γυναίκες που είχαν ανέβει στα βουνά και αγωνίζονταν. Ήταν μαία στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας δίπλα στον γιατρό και καθηγητή μαιευτικής Λούρο. Μας διηγήθηκε ιστορίες από το 30 έως και το 80 που πήρε σύνταξη. Μια πολύ σημαντική συνάντηση καθώς αυτή η γυναίκα έφερε πάνω της όλον τον χρόνο που πέρασε μέσα από πάρα πολλές, διαφορετικές ιστορίες.  Ξεκινώντας από την ίδια της τη μάνα που την ξεγέννησε όταν η ίδια ήταν 16 χρονών κι έφερε στον κόσμο την αδελφή της.

Η παράσταση δεν έχει συγκρουσιακά στοιχεία, ούτε δομημένους χαρακτήρες ενός θεατρικού έργου. Στην ουσία πρόκειται για θραύσματα μνήμης. Πορείες σωμάτων στο χώρο που αντανακλούν φόβους και αγωνίες πριν τη γέννα. Ο κοινός τόπος. Η αίσθηση ότι είσαι κοντά στο θάνατο. Ενώ έρχεται μια νέα ζωή στον κόσμο.

Μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε, είδαμε ότι πέρα από την περιγραφή του περιστατικού και την ιστορία που είχε κάθε γυναίκα, ο λόγος που την έφερε στο θέατρο ήταν ότι ήθελε να μοιραστεί κάτι που δεν μπορούσε να ονομάσει. Κι είχε να κάνει με έναν κοινό τόπο όλων των γυναικών πριν γεννήσουν. Αναζητήσαμε τα όνειρα που έχουν δει αυτές οι γυναίκες, τους φόβους και την περιγραφή τους.

Με κεντρικούς χαρακτήρες ένα ζευγάρι λίγο πριν τη γέννα του παιδιού τους, ασχολούμαστε περισσότερο με τις φοβίες, τις αγωνίες, τις προσδοκίες και τα όνειρά τους.

Και πως αυτά μετεξελίσσονται όταν συμβεί μια ξαφνική αλλαγή στη διάρκεια της εγκυμοσύνης που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον κίνδυνο.

Το να κυοφορείς και να νοσήσεις είναι μια σκληρή πραγματικότητα που συμβαίνει πολύ συχνά. Που όταν γεννιέται το παιδί, αφήνουμε πίσω μας.

Μαζί με τον μουσικό και σχεδιαστή του ηχοτοπίου Γιώργο Μαυρίδη αναρωτηθήκαμε πως αυτά τα θραύσματα μνημών μπορούν να προκύψουν μέσα από τον ήχο και τη μουσική, συμπληρώνοντας το κενό των σωμάτων.  Έτσι η μουσική πρωταγωνιστεί στην παράσταση.

Μελετήσαμε ακόμη για μεγάλο διάστημα τη λειτουργία των κουκλοπαικτών και πως μπορούν και εμψυχώνουν οποιοδήποτε υλικό . Η κούκλα όπως και η μάσκα είναι κάτι που επίσης υπάρχουν στην παράσταση. Μια παράσταση κατά την οποία το θέατρο δίνει φωνή στη σιωπή!”

Μάνια Ζούση

Ταυτότητα

Σκηνοθεσία-Δραματουργία-Κίνηση: Έλενα Μαυρίδου

Σκηνικά, Κοστούμια, Props: Ιωάννα Πλέσσα

Μουσική σύνθεση-Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μαυρίδης

Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης

Σύμβουλος δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Βοηθός δραματουργίας-σκηνοθέτιδος: Γιάννα Αλ Νακά

Μάσκες: Τζόναθαν Μπέκερ

Επιμέλεια κούκλας: Στάθης Μαρκόπουλος

Οργάνωση παραγωγής: Κρίστελ Καπερώνη, Γιάννα Αλ Νακά

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Trailer: Περικλής Μαθιέλλης

Γραφιστική επιμέλεια: Θάνος Κερμίτσης

Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου, Δήμητρα Κούζα, Χριστίνα Μαριάνου, Φωτεινή Μποστανίτη, Στέργιος Κοντακιώτης, Άλκης Μπακογιάννης

 

Μέρες και ώρα παραστάσεων: Παρασκευή, Σαββάτο και Κυριακή στις 21:00

Από 21 Φεβρουαρίου έως 12 Απριλίου

 

Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ μειωμένο

Διάρκεια: 90 λεπτά

Η παράσταση επιχορηγείται απ’ το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού.

 

Θέατρο Χώρος

Πραβίου 6, Βοτανικός

Τηλ.: 21 0342 6736