Μια αρχιτεκτονική εγκατάσταση κι ένα τοπίο που συμβαδίζει με την ουσία του έργου κυριαρχεί στη σκηνή της αίθουσας Δ επί της Πειραιώς 260, όπου κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 20 Ιουλίου ο « Ιδομενέας» του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ (2008) σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
“ Δυο όγκοι από άμμο ύψους έως και τριάμισι μέτρα εισβάλλουν στον χώρο και οι ηθοποιοί αναμετρώνται λεκτικά και σωματικά μαζί τους ”, εξηγεί στο artplay.gr, η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Και συμπληρώνει: “ Χρησιμοποιήθηκαν 300 τόνοι άμμου, 12 φορτηγά, μπουλντόζες και ειδικά μηχανήματα καθώς και όλο το τεχνικό επιτελείο του Φεστιβάλ που συνέβαλε καθοριστικά σ’ αυτή τη μεγάλη παραγωγή ”.
– Ποιά είναι η σκηνική γλώσσα και η νέα αφήγηση ή πρόταση που καταθέτετε στον Ιδομενέα;
– Ο Ιδομενέας είναι ένα ανεξάντλητο έργο. Σ’ αυτό συνεχίζεται το ενδιαφέρον μου για το τι σημαίνει αφήγηση στο θέατρο. Με απασχολεί επίσης και η λειτουργία του θεατή, δηλαδή τι είδους θεατή θέλουμε.
– Σίγουρα ενσυνείδητο και αθώο.
– Ακριβώς. Το έργο θέτει ερωτήματα, τσιγκλάει το νου και εμείς προσπαθούμε να αφουγκραστούμε. Ο Ιδομενέας είναι η ιστορία του βασιλιά της Κρήτης, ο οποίος επιστρέφοντας από τον Τρωικό πόλεμο πέφτει σε μια τρομερή θύελλα. Μπροστά στον φόβο του θανάτου ορκίζεται στους θεούς να θυσιάσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα συναντήσει αν καταφέρει και φτάσει στην ακτή της πατρίδας. Μόνο που ο πρώτος που συναντά είναι ο ίδιος του ο γιος.
Κ. Ευαγγελάτου, Ιδομενέας του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ (Φωτογραφία Κική Παπαδοπούλου)
Ο πολυβραβευμένος γερμανός συγγραφέας παίζει με την ιστορία και τις διαφορετικές τροπές που θα μπορούσε να έχει πάρει. Πλάθει μικρά επεισόδια με στέρεη μετα-δραματική βάση, σκάβει, ανασυνθέτει τον μύθο, αρχίζει, σταματά και ξαναρχίζει κατασκευάζοντας ένα επικό ποίημα, μία συμφωνία για ένα σύνολο ανθρώπων. Τι συνέβη πραγματικά, αλλά και τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Μοίρα, αγάπη, ο φόβος του θανάτου. Μία γλωσσική συμφωνία στο προσωπικό ύφος που καθιέρωσε τον συγγραφέα ως έναν από τους σημαντικότερους της εποχής μας.
Στην παράσταση μια ομάδα από εννέα άντρες και γυναίκες κάτω από το βλέμμα ενός πλήθους εκατό ανθρώπων, αφηγείται τις διαφορετικές εκδοχές που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, σχολιάζει, γλιστρά διστακτικά σε αυτά που ερευνά, εξετάζει και απορρίπτει.
«Στο έργο οι άνθρωποι σκέφτονται δημόσια και σχολιάζουν. Η πρώτη και κυρίαρχη ερώτηση αλλά και διχάλα της ιστορίας είναι εάν ο Ιδομενέας σκότωσε ή όχι τον γιο του», επισημαίνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου και προσθέτει: «Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι υπαρξιακά, ηθικά, φιλοσοφικά και κοινωνικοπολιτικά. Στο τέλος η ερώτηση είναι τί συμβαίνει και ο λαός εξορίζει τον Ιδομενέα. Τελειώνει μια εποχή δεισιδαιμονίας για μια νέα εποχή λογικής; Είναι αβέβαιο αν περάσαμε από μια εποχή στην άλλη. Η ανθρωπότητα δεν το έχει καταφέρει ακόμα. Είμαστε πολύ πίσω κι ο φανατισμός παραμένει».
Μάνια Ζούση
