“Σήμερα είναι η πρεμιέρα του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα». Μιας παράστασης που γίνεται από κοινού με μια αγαπημένη συνεργάτιδα, τη Μελίνα Θεοχαρίδου, με την οποία έχω συνδέσει όμορφες στιγμές, όπως το φθινόπωρο του 2011 στο The Yard Theatre στο Λονδίνο, όπου η παράσταση The Return of the Exile, εμπνευσμένη από τον πίνακα «Δεν τον περίμεναν» του Ίλια Ρέπιν, παρουσιάστηκε με τη Μελίνα στο ρόλο της Μητέρας αλλά και με τους Κωνσταντίνο Καβακιώτη, Ραχήλ Λιαποπούλου, Phil Burrow, Duncan Wilkins, Luke Harrison και τη νεοϋορκέζα σκηνογράφο Sarah Edkins να ζωγραφίζει επί σκηνής τους ηθοποιούς σε ένα έργο που έφτιαχνε εξ αρχής κάθε βράδυ και μετά την παράσταση το έσβηνε”, γράφει στο artplay.gr η Ιόλη Ανδρεάδη λίγες ώρες πριν την αποψινή πρεμιέρα του έργου που ανεβαίνει σε δική της σκηνοθεσία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
“Πέρασαν έξι χρόνια και τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δε μένουμε πια στην ίδια πόλη με τη Μελίνα, εκείνη μένει στο Λονδίνο και εγώ εδώ, στην Αθήνα. Ταξίδεψε για να συνεργαστούμε πάνω σε ένα έργο που αγαπά και που το αγάπησα κι εγώ. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου που οι άνθρωποί του αγκάλιασαν την προσπάθειά μας και μας στήριξαν. Με συνεργάτες όπως τον Πάνο Μιχαήλ, τη Δήμητρα Λιάκουρα, τη Χριστίνα Θανάσουλα, τον Αντώνη Γαλέο και τον Ολύβιο Καραολίδη, που κάθε φορά που συναντιόμαστε είναι μια ευχάριστη έκπληξη.
Σημειώνω και μερικά από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από την προσαρμογή που κάναμε μαζί με τον Άρη Ασπρούλη, που η δραματουργία του στηρίζεται σε μια λίστα με υπέροχα πράγματα:
Προσθέτω στη λίστα κάθε μέρα και ό,τι γράφω το κάνω δώρο στο Μάριο.
2003. Η εισαγωγή στο πιάνο τουμ τουμ τουμ τουμ από το Hit the Road Jack δεκαπενταύγουστο στο νησί, να τη φέρνει ο αέρας από μακριά και να καταλαβαίνεις ότι όλοι είναι έξω τώρα κι εσύ να ετοιμάζεσαι στο δωμάτιό σου και να ξέρεις πως πιθανότατα πιο καλά περνάς τώρα που ετοιμάζεσαι παρά μετά που θα βγεις έξω και να φαντάζεσαι το διάλογο με την ερώτηση «What’d you say» και την απάντηση «Hit the road Jack» και πως όλο το μπαρ θα χορεύει και κανείς δε θα κάθεται.
2006. Το βινύλιο. Δεν το παίζω κουλτουριάρα, αλλά και είναι η μόνη κληρονομιά που μου άφησε ο Μπαμπάς μου και η ποιότητα του ήχου δεν έχει καμία σχέση, ο ήχος απλά είναι εκεί, τον πιάνεις, έχει βάρος. Δεν το τρέχεις όπως με τα CD και τα mp3, ακούς ολόκληρο το άλμπουμ. Το δωμάτιο του Μπαμπά μου έχει δίσκους παντού. Δε χορταίνω τα εξώφυλλά, τα γραφιστικά, τις περιγραφές, τις ευχαριστίες, την ιστορία τους. Δε χορταίνω να ακούω Gabriella Ferri και από Λουκιανό Κηλαηδόνη το «Μία μόνη ποθώ και λατρεύω».
2389. Τα χρυσόψαρα και η μνήμη τους.
4997. Να σου κάνουν δώρα που θες απόλυτα, δεν τα ζήτησες ποτέ και δεν πιστεύεις στην τύχη σου.
9.992. Όνειρα στα οποία πετάς.
9.993. Να νιώθεις ότι τελικά έχεις φίλους.
9.994. Να ερωτεύεσαι και να έχεις δίκιο αυτή τη φορά: αυτός ο άνθρωπος είναι το κάτι άλλο.
*Οι αποκλειστικές φωτογραφίες που δημοσιεύει το artplay.gr είναι του Πάνου Μιχαήλ
