Βιβλίο Θέατρο

Η Χρύσα και ο μικρόκοσμος του θεάτρου

Τον κόσμο του θεάτρου και των παρασκηνίων, πραγματεύεται με έναν ιδιωματικό, σατιρίζοντα τρόπο, στο δεύτερο κατά σειρά συγγραφής βιβλίο της “Σκοτσέζικο ντους” που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σοκόλη, η Χρύσα Σπηλιώτη, η οποία έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή της κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς στο Μάτι.

Για το έργο που είχε ανέβει στο θέατρο Ιλίσια Studio η Χρύσα ανέφερε στο Βήμα της 9ης Ιανουαρίου 2000, μεταξύ άλλων: “Ο σκηνοθέτης που με την εξουσιαστική του διάθεση ταλαιπωρεί το θίασο. Οι ηθοποιοί που με τα “βεντετιλίκια” και το ευαίσθητο Εγώ τους “επιστρέφουν” την ταλαιπωρία στο σκηνοθέτη. Και όταν μάλιστα αρχίζουν τα μάλλον μπερδεμένα ερωτικά μπλεξίματα, τότε τα προβλήματα που προκύπτουν ως προς το ανέβασμα της παράστασης της Λυσιστράτης, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.. Αυτό είναι το Σκοτσέζικο ντους.. στόχος μου σε αυτό το εγχείρημα ήταν να γράψω μια πραγματική κωμωδία, με την οποία ο κόσμος θα γελάει αβίαστα. Ταυτόχρονα όμως θέλησα να χρησιμοποιήσω το χιούμορ ως όχημα προκειμένου να μιλήσω για μερικά πράγματα λίγο “πιο δύσκολα”, όπως είναι ας πούμε, οι σχέσεις των ανθρώπων τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Πιστεύω πάντως, κι εδώ μιλώ ως ηθοποιός, ότι το να εκμαιεύσεις γέλιο από τους θεατές, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να προσπαθήσεις να τους συγκινήσεις. Με ένα δραματικό έργο μπορείς και να ξεγελάσεις, εδ.ω δεν έχεις τέτοια περιθώρια[…]”.

Στον πρόλογό της η δρ θεατρολογίας Κωνσταντίνα Ζηροπούλου, σημειώνει για το έργο πως “η Σπηλιώτη σχολιάζει διάφορες όψεις της ζωής των ανθρώπων του θεάτρου: επαγγελματική αβεβαιότητα, οικονομική δυσπραγία, αδυναμία επιβίωσης των ιδίων των θεατρικών σχημάτων, αλλά και αντιζηλίες, υπέρμετρη φιλοδοξία, βεντετισμοί και προσπάθειες επαγγελματικής ανέλιξης μέσω της ερωτικής σχέσης με όρους εμπορικής συνδιαλλαγής. Αυτού του είδους η ερωτική συνδιαλλαγή αποτελεί μάλιστα τον συνδετικό ιστό που ενώνει τον μικρόκοσμο του θεάτρου με τον αριστοφανικό κόσμο της Λυσιστράτης και μεταφέρει την κύρια μεταθεατρική του διάσταση. Η ευφυής αυτή σύλληψη στηρίζεται σε ένα κεντρικό δραματουργικό εύρημα: οι ηθοποιοί και τα μέλη του θιάσου κάνουν πρόβα για την παράσταση της Λυσιστράτης, με την οποία μάλιστα ευελπιστούν να ξεπεράσουν τα ελληνικά σύνορα και να προκαλέσουν “ρωγμές στην κοινωνία του βολέματος”, όπως σχολιάζει με χιούμορ η Χρύσα Σπηλιώτη μέσω του Φώτου, του σκηνοθέτη της παράστασης. Το μεγαλεπήβολο όραμα μιας μεταμιλένιουμ παράστασης, αντίθετης στις καθιερωμένες νόρμες, τη σπουδαιότητα της οποίας επισημαίνει συνεχώς ο σκηνοθέτης, προσκρούει πρωτίστως στα ίδια τα μέλη του θιάσου, τα οποία υποκινούνται στη συμπεριφορά τους σχεδόν αποκλειστικά από τα ερωτικά τους ένστικτα και αναλώνονται στις μεταξύ τους ερωτικές ίντριγκες. Έτσι η συγγραφέας συνδιαλέγεται ουσιαστικά με τη Λυσιστράτη, ενσταλάζοντας στοιχεία του μύθου στην κοινωνική και καλλιτεχνική πραγματικότητα της εποχής της. Η ερωτική συνεύρεση είναι ανταλλάξιμη με έναν ρόλο πρωταγωνιστικό στον μικρόκοσμο του θεάτρου, όπως αντίστοιχα, είναι ανταλλάξιμη με την κατάπαυση του πολέμου στην αριστοφανική κωμωδία”

Μάνια  Ζούση