“Σήμερα παίζουμε για τον Παύλο” φώναξαν με μια φωνή οι δέκα οροθετικοί κρατούμενοι, μέλη της θεατρικής ομάδας του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού, που μέσα σε μια μικρή αίθουσα επισκεπτηρίου περισσότερο από μία ώρα μεταμορφώθηκαν
σε Ισπανούς κονκισταδόρες και Ίνκας, παρουσιάζοντας σε μια κλειστή εκδήλωση μόνο για τροφίμους το θεατρικό έργο του Πίτερ Σάφερ «Το Βασιλικό Κυνήγι του Ήλιου».
Η παράσταση, αφιερωμένη στον σύντροφό τους που χρειάστηκε να νοσηλευτεί εσπευσμένα αποχωρώντας τελευταία στιγμή από τις πρόβες, ανέβηκε με πρωτοβουλία του «Τεχνοδρομώ», ενός οργανισμού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που δημιουργήθηκε με σκοπό την επαφή με αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες μέσω της τέχνης του θεάτρου και κατ’ επέκταση όλων των τεχνών που εμπλέκονται σ’ αυτό.
Την οργάνωση και τον συντονισμό του οργανισμού έχει ο Γιάννης Νικολόπουλος, ενώ τη διδασκαλία της ομάδας η ηθοποιός και σκηνοθέτις Άννα Χατζηχρήστου, που δυο χρόνια τώρα, δυο φορές την εβδομάδα, επισκέπτεται το νοσοκομείο των φυλακών και δουλεύει με την ομάδα, που ποτέ δεν παραμένει η ίδια, καθώς άλλοι αποφυλακίζονται και άλλοι μεταφέρονται αλλού.
Ντυμένοι με κοστούμια εποχής και με χειροποίητες μάσκες φτιαγμένες και ζωγραφισμένες από τα χέρια τους, οι δέκα… κατά συνθήκην ηθοποιοί υποστήριξαν με πάθος τους ρόλους τους, πιστοί στη διδασκαλία και το πνεύμα της ομαδικότητας. Όλοι, παίκτες και δάσκαλοι, ήταν σύμφωνοι από την αρχή ότι το ζητούμενο της παράστασης δεν ήταν να μιμηθεί το επαγγελματικό θέατρο, αλλά να καταδείξει τη δύναμη της επικοινωνίας που μπορεί αυτό να έχει.
Γι’ αυτό κανένας από τους θεατές δεν ενοχλήθηκε από πιθανές, λιγοστές επαναλήψεις ή μικρές παύσεις, αλλά όλοι εισέπραξαν τη χαρά της δημιουργίας και τη συμμετοχή σε ένα παιχνίδι ρόλων που έκανε τους συμμετέχοντες να μεταμορφωθούν σε έναν άλλον.
Με τον παιγνιώδη τρόπο των παραμυθιών, ο Σταύρος, ο Πάνος, ο Άρης, ο Βασίλης, ο Κώστας, ο Παύλος Χόρχε, ο Φάνης, ο Άιμο και ο Ιμάντ μεταμορφώθηκαν σε χαρούμενα παιδιά που παίζουν.
“Στον ατελείωτο χρόνο αναμονής και σιωπής που βιώνουμε στην κράτησή μας, έχουμε μία δυνατότητα διαφυγής. Τη διαφυγή του μυαλού και του εαυτού μας μέσα από κάτι που μπορούμε να ταυτιστούμε έστω και για λίγο. Αυτό μας το προσφέρει το θέατρο και για την παρούσα κατάσταση είναι κάτι μοναδικό!” εξηγεί ο Άρης. Και ο Βασίλης συμπληρώνει: “Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχω ξαναπάρει μέρος στο θέατρο. Και ειδικά στη φυλακή. Με ευχαριστεί, μου δίνει χρόνο στον οποίο ξεφεύγω και ελπίζω να μη σταματήσει”.
Η θεατρική ομάδα των οροθετικών δημιουργείται στο πλαίσιο του «Τεχνοδρομώ» τον Ιούνιο του 2012 και τον Φεβρουάριο του 2014 ανεβαίνει το πρώτο θεατρικό έργο, το “Κ” του Τσιμάρα Τζανάτου, βασισμένο στους ίδιους τους κρατουμένους και τα βιώματά τους.
Μάνια Ζούση
Πηγή: εφημερίδα Αυγή
