Αερικό και δαιμονικό ζουλάπι στην σκηνή, φέροντας κάτι από την μπέσα και την καθαρότητα παλαιών αγωνιστών μιας επανάστασης που δεν τελειώνει, και μια άλλη περηφάνια στο παράστημα και το βλέμμα, ο Αργύρης Πανταζάρας
ξεχώρισε από την αρχή με την ανεξάντλητη ενέργεια και την παθιασμένη λαχτάρα του, διψασμένος για κάτι που ανακάλυπτε και ήταν φανερό ότι τον μάγευε. Αεικίνητος στον χορό του αξέχαστου «Ηρακλή Μαινόμενου» σε σκηνοθεσία Μαρμαρινού, σκανδαλιάρης Μίμης στον «Κόκκινο Βράχο» του Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Πατεράκη, Άγγελος στις «Βάκχες» της Μπρούσκου, Λας στο «Θερμοκήπιο» του Βογιατζή ο οποίος και τον προόριζε για τον Οιδίποδα που ήθελε πολύ και δεν πρόλαβε.
Η πορεία του ιλιγγιώδης, τρελός του βασιλιά στον Ληρ του Τομάς Παντούρ
ξεκαρδιστικός Έκτορας με κοντό παντελονάκι και χάρτινο καπέλο στον «Ρήσο» της Ευαγγελάτου
και ιδανικός Μεφιστοφελής στον Φάουστ της ίδιας σκηνοθέτιδας.
Στο ενδιάμεσο τόλμησε να αναμετρηθεί με τον Μπέκετ, παίζοντας και σκηνοθετώντας τον εαυτό του στο ΑΩ, βασισμένο πάνω στον «Ακατoνόμαστο».
Και με αυτήν την αφορμή έλεγε στο artplay.gr : «Όσες ιδέες είχα ως σκηνοθέτης τις έχω απορρίψει ως ερμηνευτής. Το βλέπω ως ερμηνευτικό εγχείρημα, όχι ως σκηνοθετικό. Αυτό το κείμενο περικλείει τα πάντα. Εξετάζει την ανάγκη του ανθρώπου να μιλάει, ψάχνοντας πάντα ένα χώρο για σιωπή. Η προσέγγιση γίνεται μέσω της ακινησίας, αλλά της ακινησίας της σβούρας, όχι της πέτρας. Οι εικόνες προκύπτουν μέσα από τις ποιότητες της σκιάς και την αιώρηση του σώματος στο χώρο και το χρόνο, τη διαστολή και την αλλοίωση του. Η αφήγηση αφορά στο ξετύλιγμα του λόγου μέσα από το λαβύρινθο της σκέψης».
Η συνέχεια έκρυβε την έκπληξη της σκηνογραφίας και των κοστουμιών που δημιούργησαν μαζί με την Λουκία Χουλιάρα στο «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει» σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη.
“Η ανάγκη σε ωθεί να ανακαλύψεις τις δυνατότητες σου …αυτή δημιουργεί το ύφος της εκάστοτε εποχής!”, έγραφε τότε ο Αργύρης στο artplay.gr
«Η αντίληψη μου για το θέατρο είναι πιο κοντά στην φύση του “παλιάτσου». Αυτόν τον ηθοποιό που φτιάχνει το κοστούμι του, ράβει τα κουμπιά του, σχεδιάζει το μακιγιάζ του, κατασκευάζει το σκηνικό του, ετοιμάζει το νούμερο του και κάνει «σκηνή» όλο τον κόσμο. Κάθε είδος προετοιμασίας, είναι ένα βήμα πιο κοντά στο αποτέλεσμα της παράστασης. Όλα είναι μέρος της «πρόβας», το πώς σκέφτεσαι, το πώς μιλάς, το πώς οραματίζεσαι».
Σε κάθε παράσταση που σκηνοθετεί ο Χάρης Φραγκούλης έχω κάνει τα σκηνικά, κάτι που έχει προκύψει μέσα από την επικοινωνία και από προσωπικό μεράκι.
Αυτή τη φορά όμως στην παράσταση «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει» υπογράφω την σκηνογραφία με την Λουκία Χουλιάρα που έκανε τα σκηνικά και το κοστούμι στη δίκη μου παράσταση «ΑΩ» . Ήταν ένα σκηνικό που λειτούργησε ως αρχιτεκτονική του «μη χώρου» μέσα από οργανικά υλικά σε πλήρη αρμονία και αποκαλυπτική σημειολογία. Η Λουκία Χουλιάρα είναι ένα άτομο που τα χέρια της μπορούν να φτιάξουν οτιδήποτε έχει ονειρευτεί και έχει αγαπήσει το υποσυνείδητο σου.
Δημιουργήσαμε μια δραματουργία μέσα από σχήματα, υφές και μικρολεπτομέρειες, όλα φτιαγμένα στο χέρι. Ύστερα από συνεχόμενη αναζήτησή προέκυψαν συνεργασίες με ανθρώπους που αγαπάνε τη δημιουργία και έχουμε φτιάξει ένα «καλλιτεχνικό συνεργείο» που μπορεί να τρέχει και να υλοποιεί παραγωγές υψηλών προδιαγραφών».
Και μετά ήρθε ο Μεφιστοφελής στον Φάουστ
όπου ο Αργύρης σημείωνε: «προσωπικά παίρνω ερεθίσματα από μουσικούς ερμηνευτές, παρακολουθώ πιανίστες, τραγουδιστές όπερας και συμφωνικές ορχήστρες να ερμηνεύουν κονσέρτα και συμφωνίες από μεγάλους συνθέτες. Διαβάζω παρτιτούρες και μελετάω τις παύσεις και τις άρσεις. Έτσι έχω δημιουργήσει μια αλληγορία για την άσκησή μου, στην μνήμη, την ερμηνεία, τον ήχο, την οξύτητα των φράσεων και του νοήματος.
Δεν έχω συναντήσει πιο όμορφο και ταυτόχρονα πιο σκληρό έργο. Είναι γεμάτο αποκαλύψεις και μας κρατά συνέχεια σε εγρήγορση. Μόνο με την μελέτη και την ακραία ευδιαθεσία μπορούμε και το πλησιάζουμε σιγά σιγά.
Ο λόγος, ο ρυθμός και το νόημα αναδύεται συνεχώς μέσα από το χιούμορ που συναντά το σκοτάδι….
Κατάλαβα ότι για να μιλήσεις για το σκοτάδι, πρέπει να το φωτίσεις.
Ας φωτίσουμε ο,τι μπορούμε λοιπόν.
Ο Μεφιστοφελής παίζεται συνήθως από τον ηθοποιό που στον πρόλογο του έργου παίζει τον «Lustige person» που στα γερμανικά σημαίνει «αστείος άνθρωπος» …νιώθω σαν να είναι όλοι οι τρελοί του Σαίξπηρ κλεισμένοι στο βασίλειο του Φάουστ.
Με συντροφεύει ένας στοίχος των Queen of the Stone Age που λέει: “ I need something good to die for , to make it beautiful to leave».
Κι έτσι αρχίζει η πορεία προς το βαθύ σκοτάδι”.
Μάνια Ζούση
φωτογράφοι: Νίκος Πανταζάρας, Χριστίνα Γεωργιάδου, Aljosa Rebolj
