Μια φαινομενικά “αθώα” πρόσκληση, είναι η παράστασή μας. Και έτσι ακριβώς αρχίζει με μια “αθώα” πρόσκληση για καφέ, ο οποίος συνοδεύει τους πρωταγωνιστές σε αλυσιδωτές καταστροφικές επιλογές.
Επιλογές που αιτιολογούνται μεν αλλά δεν δικαιολογούνται σε καμία περίπτωση και αποδεικνύουν ότι κανείς τους δεν είναι αθώος τελικά. Και αν οι επιλογές αυτές παρουσιάζονται στον χώρο ενός θεάτρου, ως μια “οικογενειακή υπόθεση”, ως αναφορά μεμονωμένου περιστατικού, οι θεατές μπορούν να κάνουν τις αναγωγές τους σε συλλογικό επίπεδο και να αναρωτηθούν για το πόσο “αθώοι” είμαστε ως κοινωνία -με τις πράξεις ή την απραξία μας- όταν επιτρέπουμε τον εκφασισμό.
Ως οικιακή βοηθός της οικογένειας Ποστιλιόνι, έχω την χαρά κάθε Δευτέρα και Τρίτη να σερβίρω αυτόν τον καφέ, στο θέατρο Φούρνος, με αγαπημένους φίλους που απαρτίζουν την ομάδα 92′.
Τον “ψήσαμε” μαζί με τον Βασίλη Νικολαϊδη και τον Γιάννη Μετζικώφ με πολύ κέφι, αγάπη και ελάχιστα μέσα, σ’ έναν ιδιαίτερο χώρο, γι αυτό και έχει την ευωδιά ενός μερακλίδικου καφέ!
Γιατί το χαρμάνι του διατηρείται φρέσκο για τρίτη χρονιά; Ποιός ξέρει; Ίσως γιατί ξεκινάει ως ελαφρύς γλυκόπιοτος προκαλώντας το γέλιο, ίσως γιατί σιγά σιγά βαραίνει το άρωμά του και προκαλεί ακόμα πιο σαρκαστικό γέλιο στο κοινό, ίσως γιατί στο τέλος της παράστασης η επίγευση αυτού του καφέ, είναι γλυκόπικρη αλλά ωποσδήποτε έντονη.
Ευγενία Μαραγκού
