“Υπάρχει ένα μεγάλο παράδοξο στον χώρο του θεάτρου: Από τη μία το θέατρο, επειδή η παράσταση δημιουργείται κάθε βράδυ από το μηδέν, έχει το πλεονέκτημα της αμεσότητας, μπορεί να αντιδρά πιο γρήγορα και πιο αδιαμεσολάβητα από κάθε άλλη τέχνη στις εξελίξεις της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Από την άλλη το θέατρο έχει γίνει μια τέχνη της παράδοσης, μια τέχνη που αδιαφορεί για το παρόν και κοιτάζει μόνο στο παρελθόν”. Με αυτήν την σχολιογραφική εισαγωγή, ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Λιακόπουλος, μιλά στο artplay.gr για το έργο “Ένα Ξύπνημα Της Άνοιξης”, βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σφενδόνη από 30 Οκτωβρίου έως και 8 Νοεμβρίου.
“Ας πάρουμε για παράδειγμα τα λεγόμενα κλασσικά έργα, τα έργα ρεπερτορίου. Οι συγγραφείς τους αντιμετωπίζονται ως αυθεντίες, ως απρόσβλητες μεγαλοφυΐες, που το έργο τους θα είναι για πάντα επίκαιρο και σημαντικό.
Ή ας κοιτάξουμε την τέχνη της υποκριτικής, η οποία αποτελείται από μία σειρά κανόνων, που τους έθεσε πριν από 50 ή 100 ή 150 χρόνια ένας σπουδαίος σκηνοθέτης και έκτοτε απλώς μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Έτσι οι περισσότεροι σημερινοί καλλιτέχνες του θεάτρου, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, φωτιστές, ενδυματολόγοι, περιορίζονται στο ρόλο του “ανεβαστή” έργων, τα οποία όλοι ομόφωνα συμφωνούν ότι είναι κλασσικά και αξεπέραστα. Η δουλειά τους έγκειται στο ξεσκόνισμα και φρεσκάρισμα της θεατρικής παράδοσης.
Τους προηγούμενους μήνες είχα την ευκαιρία να δουλέψω μαζί με τελειόφοιτους – απόφοιτους πλέον – σπουδαστές και σπουδάστριες του Ωδείου Αθηνών. Και επειδή είμαι βαθιά πεπεισμένος, πως οι δομές εκπαίδευσης πρέπει να είναι καταρχάς χώροι έρευνας, εστιάσαμε την εργασία μας στο να μην ακολουθήσουμε τους παραπάνω κανόνες. Στο να αναζητήσουμε ποιος είναι ο τρόπος που εμείς σήμερα μπορούμε και θέλουμε να κάνουμε θέατρο, και όχι πώς γινόταν κάποτε.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Το Ξύπνημα της Άνοιξης, που ήταν η αφετηρία της έρευνάς μας, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα θεατρικού έργου που χαίρει γενικής εκτίμησης, που θεωρείται κλασσικό, που ήταν πρωτοποριακό όταν γράφτηκε και πρωτοανέβηκε, που όμως, αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχθούμε πως είναι σε μεγάλο βαθμό ξεπερασμένο.
Οι σημερινοί έφηβοι έχουν πιθανώς χίλια προβλήματα, όχι όμως την άγνοια περί σεξ που περιγράφει ο Βέντεκιντ. Και δεδομένα δεν ζούμε στην προτεσταντική Γερμανία του ύστερου 19ου αιώνα. Όμως ο λυρισμός του έργου, η εξεγερσιακή του διάθεση, η δίψα του για ζωή, συγκινούν ακόμα, έξω και πέρα από την ιστορικότητα του έργου. Τι κάνουμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση;
Δημιουργούμε ένα νέο Ξύπνημα της Άνοιξης. Αυτό που ταιριάζει και αξίζει στην εποχή μας. Ένα Ξύπνημα της Άνοιξης που δεν είναι νοσταλγικό, δεν είναι αναχρονιστικό, δεν είναι ωραιοποιημένο, δεν είναι φτιαγμένο για τον 19ο αιώνα, αλλά για το θέατρο του σήμερα, για τους ηθοποιούς και θεατές του σήμερα.
Και επειδή αυτό το νέο έργο δεν είναι πιστό στο γράμμα του Βέντεκιντ, γι’ αυτό ακριβώς και είναι πιστό στο πνεύμα του.
Γρηγόρης Λιακόπουλος
Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Λιακόπουλος
Συνεργασία στη δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Φωτογραφίες: Λυδία Στέφου
Παίζουν: Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου,
Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου,
Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου,
Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης
Διπλωματική παράσταση των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Παραστάσεις:30 Οκτωβρίου έως και 8 Νοεμβρίου, Παρασκευή με Κυριακή, στις 21:00
Διάρκεια: 110 λεπτά
Εισιτήρια: 12 -15€
Χώρος: Θέατρο Σφενδόνη
Διεύθυνση: Μακρή 4, Ακρόπολη
