Ένα “κείμενο που θέλει να βγάλει από τη λήθη όσους δεν έχουν λόγο” σκηνοθετεί η Άσπα Τομπούλη από την προσεχή θεατρική σεζόν στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεόρασης στην Κυψέλη.
Πρόκειται για το «Αυτό που εγώ ονομάζω Λήθη», του Γάλλου συγγραφέα Laurent Mauvignier που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τον Νίκο Νίκα στον ρόλο του αφηγητή. “Επέλεξα το Κέντρο Ελέγχου Τηλεόρασης στην Κυψέλη, που είναι μια γειτονιά με μετανάστες και παρίες “, εξηγεί η Άσπα Τομπούλη, η οποία, ενθουσιασμένη από την ανάγνωση του βιβλίου που κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Σπύρου Γιανναρά, κινήθηκε αστραπιαία αγοράζοντας τα δικαιώματα. “Εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι ο Mauvignier παίρνει μια πραγματική ιστορία και μιλά για τον ανώνυμο θάνατο τελείως επικεντρωμένα, θέλοντας να βγάλει από τη λήθη όσους δεν έχουν λόγο. Πρόκειται για κείμενο υψηλής ποιότητας”, εξηγεί η σκηνοθέτις.
Το έργο εμπνέεται από ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ένας νεαρός περιθωριακός, Γάλλος υπήκοος με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, μπαίνει σε ένα σούπερ μάρκετ στη Λυών, παίρνει ένα κουτάκι μπύρα και το πίνει. Τέσσερις σεκιουριτάδες τον πλησιάζουν, τον οδηγούν στα υπόγεια του καταστήματος και τον ξυλοκοπούν άγρια. Ο νεαρός πεθαίνει από μηχανική ασφυξία. Οι κάμερες ασφαλείας του σούπερ μάρκετ έχουν καταγράψει τα πάντα και ο εισαγγελέας, σοκαρισμένος από την ηθελημένη και απροκάλυπτη βία που αποτυπώνεται στα video, δηλώνει ότι «είναι απαράδεκτο να πεθαίνει κανείς για μερικά κουτάκια μπύρας». Οι δράστες παραπέμπονται. Η είδηση απασχόλησε για λίγες μόνο μέρες τις αστυνομικές στήλες των γαλλικών εφημερίδων και μετά ξεχάστηκε.
Ο Μauvignier ωστόσο δεν γράφει ντοκουμέντο και δεν κάνει ρεπορτάζ. Τον ενδιαφέρει η λήθη και η σιωπή που σκεπάζει έναν τέτοιο θάνατο, η άλογη δολοφονία ενός αφανούς, ενός κοινωνικού παρία, ενός πολίτη που η φωνή του δεν ακούγεται ποτέ. Η Άσπα Τομπούλη κάνει λόγο για “έναν εσωτερικό μονόλογο που μοιάζει να μπαίνει στη συνείδηση του θύματος αλλά και των θυτών την ώρα που χτυπάνε, σαν να ενσωματώνει κατά μία έννοια ένα πολυπληθές ακροατήριο. Αρχίζει με την λέξη ‘και’ και τελειώνει με μία παύλα, κείμενο χωρίς τελεία, που μοιάζει με μια ανάσα”.
Πηγή: εφημερίδα Αυγή
Μ. Ζ
