Μια ελληνική ομάδα αξιώσεων ανοίγει στις 15 Ιανουαρίου την αυλαία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας με το θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη “Insenso” που θα σκηνοθετήσει ο Πέτρος Σεβαστίκογλου με πρωταγωνίστρια την Αλεξάνδρα Καζάζου.
Η παράσταση, που θα παιχθεί στα ελληνικά, θα συμμετέχει και στη Θεατρική Ολυμπιάδα που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη από τον Οκτώβριο έως τον Νοέμβριο με παραστάσεις σκηνοθετών όπως ο Σουζούκι, ο Μπρουκ, ο Μπάρμπα, ο Τερζόπουλος, ο Καστελούτσι.
«Είναι δεύτερη φορά στη ζωή μου που αισθάνθηκα τόσο οικεία με ένα κείμενο όπως το ‘Insenso’, σαν ένα τεράστιο κομμάτι να είναι μέσα μου” υποστηρίζει ο σκηνοθέτης”.
Το “Insenso” αφηγείται την ιστορία μετά το “Senso”του Βισκόντι, όπου μια Ιταλίδα ερωτεύεται παράφορα έναν Αυστριακό αξιωματικό, προδίδοντας έτσι την πατρίδα της, που βρισκόταν υπό αυστριακή κατοχή. Εκείνος την εγκαταλείπει και εκείνη πληγωμένη τον παραδίδει στους συμπατριώτες του που τον σκοτώνουν.
“Για τον Δημητριάδη και για πολλούς ο έρωτας είναι από τα πιο επαναστατικά στοιχεία της ζωής” εξηγεί. “Μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από ό, τι έχουμε μάθει, να σπάσουμε τα όρια του καθώς πρέπει, για να τολμήσουμε να δούμε καλύτερα. Όλο το έργο είναι αυτή η προσπάθεια να σπάσει τους τοίχους που χτίζονται γύρω μας για να τολμήσουμε να δούμε από την άλλη πλευρά. Και αυτό είναι λίγο ο τρόπος που θα δούμε το έργο. Να βουτήξουμε μέσα σε κάτι που δεν τολμάμε”.
Στην ερώτηση πώς η παράσταση θα συνομιλεί με μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ο Σεβαστίκογλου απαντά: “Αυτή η ανάγκη της γυναίκας να γκρεμίσει ό,τι έχει μάθει και θεωρεί δεδομένο, αυτό είναι ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει. Αυτήν τη στιγμή πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θεωρούμε δεδομένο για να δούμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι ύπαρξης προσωπικής, πολιτικής και κοινωνικής. Και νομίζω ότι είναι η κατάλληλη εποχή να το αναθεωρήσουμε”.
“Αυτή η γυναίκα είναι ένα μανιφέστο”
Με ελληνοπολωνική καταγωγή και καλλιτεχνικό της σπίτι το Στούντιο Γκροτόφσκι, η Αλεξάνδρα Καζάζου παραδέχεται πως την ιντριγκάρει και την τρομάζει ο τρόπος που ο Δημητριάδης γράφει αυτό το κείμενο, το οποίο χαρακτηρίζει “σιωπηλή όπερα”, όπως άλλωστε την ονομάζει και ο συγγραφέας , καθώς “είναι γραμμένο σαν μουσική παρτιτούρα, σου δίνει τις παύσεις, τις τελείες, τις ανάσες, τα μικρά και μεγάλα κενά, τον μονό και διπλό χρόνο, σε αφήνει ελεύθερο, αλλά σε κρατάει και σε μια πρόκληση” λέει.
“Θέλουμε να είμαστε πιστοί στη μουσικότητα του κειμένου. Διερευνώ αυτή τη γυναίκα που πολλές φορές μου θυμίζει τη Μήδεια. Ο τρόπος δουλειάς αναδεικνύεται σε ένα τεράστιο πείραμα, πολύ σημαντικό. Ξεκινάμε από την αρχή. Σαν να μπαίνω σε μια καινούργια άγνωστη χώρα. Αυτή η γυναίκα με ελκύει, ενσωματώνει πάρα πολλά πράγματα. Είναι ένα απίστευτο μανιφέστο” καταλήγει.
Μάνια Ζούση
Φωτογραφίες: Karol Jarek
