Μια πυρετώδη ερμηνεία ξεδιπλώνει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός στο Μεταξουργείο κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ η Μαρία Κίτσου, αφηγούμενη το τραγικό τέλος της μεγάλης ομότεχνης Ελένης Παπαδάκη σε έναν μονόλογο που αναδεικνύει την περίτεχνη στόφα και την γερή αρματωσιά μιας θηριώδους ηθοποιού που ξέρει να περνά από το σπαραγμό στο σαρκασμό με απίστευτη ταχύτητα και τέχνη.
Θαύμα χάρης, ταλέντου, γοητείας και φινέτσας, η Κίτσου αναδεικνύει την υψηλής κλίμακας σκηνική ιδιοφυία της και την εξίσου υψηλή θερμοκρασία πάθους που εσωκλείει στην ερμηνεία της, παίζοντας με κάθε κύτταρο του σώματός της και κάθε μυ του προσώπου της.
Για να αναδειχθεί σε ένα από τα “σπάνια καυχήματα της ελληνικής σκηνής”, όπως έγραψε ο Άγγελος Σικελιανός για την Ελένη Παπαδάκη.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης επέλεξε μια σκηνοθεσία ισορροπημένη “για την Ελένη”, γράφοντας από την αρχή ένα κείμενο βασισμένος στο ιστορικό αρχείο του Μάνου Ελευθερίου, δίνοντάς του τις σκηνικές ανάσες που χρειαζόταν κι έχοντας μια ηθοποιό που νιώθει πολλά περισσότερα από όσα η ίδια η ηρωίδα αφήνει να φανούν. Παρέδωσε έτσι έναν μονόλογο – υπόκλιση σε μια τραγική ηθοποιό-”θύμα με ονοματεπώνυμο” στα Δεκεμβριανά, όπως λέει, “που επιστρέφει στο χώρο της, στη θεατρική σκηνή, για να αφηγηθεί το εμφύλιο κύτταρο του θεάτρου, του τόπου της, του καιρού της.
Είναι σίγουρο πως η Παπαδάκη δεν ήταν ο μέσος όρος”, λέει ο Μάνος. Ούτε η Μαρία Κίτσου είναι, συμπληρώνω.
Τον ρόλο του βωβού εκτελεστή στην παράσταση κρατά φέτος ο Μάριος Μακρόπουλος.
Μάνια Ζούση
