featured Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Δημήτρης Λιόλιος: “Μια συνενοχή στο ίδιο γεύμα”

 “Ένα κείμενο με τη ροή ενός ψυχολογικού θρίλερ”, χαρακτηρίζει “Το Φαγητό” της Μαρίας Λαινά που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Λιόλιος . “Ένα κείμενο για το φαγητό ως διαδικασία. Ένα έγκλημα, ένας θάνατος, το πένθος της απώλειας και το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η αγάπη”, προσθέτει μεταξύ άλλων στη συνέντευξή του στο artplay.gr.

-Πώς συναντηθήκατε με το συγκεκριμένο έργο της Λαϊνά και τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιχειρήσετε τη μετάβαση στη θεατρική του ζωή;

«Το φαγητό» έπεσε στα χέρια μου σχεδόν αναπάντεχα, πριν από αρκετούς μήνες, σε μια περίοδο εσωστρέφειας. Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα μπορώ να ανακαλέσω τις συνθήκες της πρώτης ανάγνωσης.  Στο τέλος, κρατώντας και διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του έργου, κοίταξα τριγύρω μου και αισθάνθηκα ότι τα πάντα να βρίσκονται στη «σωστή θέση».  Έτσι ξεκίνησε η μελέτη μου τότε, επέστρεφα συστηματικά στο κείμενο, αρχικά με το πρόσχημα της προσωπικής κατανάλωσης και, χωρίς να το καταλάβω, συνέλαβα τον εαυτό μου να αποκωδικοποιεί τα αφηγηματικά νήματα, τα σύμβολα και τις συνδέσεις που εξακολουθεί να έχει το έργο με το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Είχε ήδη εδραιωθεί η ανάγκη μου να γίνει αυτή η παράσταση. Γράφει η Μαρία Λαϊνά κάπου: «Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή που έκανα κάτι και κάνοντας έτσι βρήκα το θάρρος να ταυτιστώ με έναν ήρωα».  Ευθυγραμμίζομαι μαζί της, απολύτως.

– Τι αφηγείται το έργο και τι εσείς με τη σειρά σας στη σκηνή;

Είναι ένα έργο με ιδιαίτερη και πυκνή δραματουργική δομή, όπου όλα κινούνται συνεχώς στο μεταίχμιο. Επιχειρώντας μια παράλληλη ανάγνωση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κείμενο έχει τη ροή ενός ψυχολογικού θρίλερ. Το φαγητό ως διαδικασία. Ένα έγκλημα, ένας θάνατος, το πένθος της απώλειας και το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η αγάπη. Επί σκηνής, μαζί με τον μουσικό της παράστασης, βρισκόμαστε τρεις ερμηνευτές. Κοινό σημείο αναφοράς είναι η συνενοχή στο ίδιο γεύμα και η προσπάθεια του καθενός να αποσπάσει την έξοδο που επιθυμεί. Σταδιακά διαφαίνεται η σχέση τους κι έρχονται εντέλει αντιμέτωποι με μια αντικειμενική αλήθεια που αδυνατούν να διαχειριστούν. Σε αυτή την πορεία οι θεατές είναι μάρτυρες ή αλλιώς συνένοχοι. Όμως πόσο μακριά μπορεί να πάει κάποιος πέρα από το φυσικό του;

– Τι σημαίνει η φράση της «Ακόμη και τώρα το Φαγητό με τρομοκρατεί»; Πόσο το ακολουθήσατε ;

Την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο με αφορμή την παράσταση, και πριν ακόμη συναντηθούμε, η Μαρία Λαϊνά μού είπε τη συγκεκριμένη φράση, αυτό το σχόλιο άκουσα από την ίδια. Το σημείωσα βιαστικά στο τετράδιο μου και της έκανα ακριβώς την ίδια ερώτηση. Τώρα πια, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Και να προσθέσω επίσης πως και τώρα ακόμη μας τρομοκρατεί η ιδέα ότι αυτό που είμαστε δεν φτάνει ή ό,τι αυτό που νιώθουμε δεν είναι αρκετό για να το υπερασπιστούμε. Προσωπικά, με τρομοκρατούν οι άνθρωποι που «ξέρουν» ή, ορθότερα, όσοι αυτοπροσδιορίζονται δηλώνοντας ότι «γνωρίζουν». Και στο «Φαγητό» υπάρχει ένας τέτοιος…

Μάνια Ζούση

Κείμενο: Μαρία Λαϊνά

Σύλληψη | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιόλιος

Ερμηνευτές :  Σταύρος Λιλικάκης,  Δημήτρης Λιόλιος

 

Μουσικός επί σκηνής: Αλέξανδρος Κυριακάκης

Σύμβουλος Δραματουργίας: Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Σύνθεση Πρωτότυπης Μουσικής: Αλέξανδρος Κυριακάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Γιάννης Νικολαΐδης

Ειδικές Κατασκευές Σκηνογραφίας | Εικονογράφηση: Όλγα  Μαυρομάτη

Κοστούμια: Απόστολος  Μητρόπουλος

Φωτισμοί: Δημήτρης  Μπαλτάς

Καλλιτεχνικός συνεργάτης | Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα  Νταντάμη

Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης

Κινηματογράφηση | Trailer | Τeaser: Ελισάβετ Αλεξοπούλου

Γραφιστική Ανάπτυξη: Κωνσταντίνος  Αργυρίου

Επικοινωνία: OPUS Integrated Communication 

Εκτέλεση Παραγωγής: d.l.p.

 

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από τις 5 Νοεμβρίου μέχρι και τις 11 Δεκεμβρίου.

Ώρα παράστασης: 21:30. | Στον Ειδικά Διαμορφωμένο Υπόγειο Χώρο (-2) του ΙΜΚ.