“Χωρίς μαγεία είμαστε άοπλοι, γυμνοί και ανήμποροι”

“Ο Τιμ και ο Ντάνυ συναντήθηκαν πριν από 90 χρόνια πάνω σ’ ένα καράβι. Ο Δημήτρης και ο Γιάννης γνωρίστηκαν πριν από εννέα χρόνια πάνω σε μια σκηνή. Εκεί ξεκίνησε το ταξίδι τους, ένα ταξίδι που συνεχίζεται και φέτος από τις 18 Οκτωβρίου σε νέα θεατρική στέγη, το Θησείον-ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, και για  8 παραστάσεις. Έτσι συστήνονται μέσω του  artplay.gr οι νεαροί ηθοποιοί Γιάννης Φίλιας και Δημήτρης Σταματελόπουλος με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης “Ο θρύλος του 1900” βασισμένη στο θεατρικό μονόλογο του Alessandro Baricco, “Novecento”, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία δική τους.

«1900» έγραφε στο εξώφυλλο ένα λεπτό βιβλιαράκι στη βιβλιοθήκη του Δημήτρη. Όντας ηθοποιός που παίζει τρομπέτα, ο Δημήτρης έψαχνε το μονόλογο ενός τρομπετίστα, για τις ακροάσεις που έδινε. Στην αρχή απογοητεύτηκε: το βιβλίο έλεγε για κάποιον πιανίστα. Μισό λεπτό όμως. Δεν ήταν ο ίδιος ο πιανίστας που μιλούσε, αλλά ο Τιμ, ο τρομπετίστας φίλος του. Κι εκεί άρχισαν όλα. Ο Δημήτρης δεν κράτησε εκείνο το βιβλίο μόνο για τις ακροάσεις. Έπρεπε να γίνει ολόκληρο. Και πήγε κατευθείαν στο Γιάννη.

Ο Γιάννης πάλι, που είχε διαβάσει το «1900» και είχε γοητευτεί από την αλλόκοτη φιγούρα του ταλαντούχου πιανίστα Ντάνυ Μπούτμαν, δεν άργησε και πολύ να μπει στο παιχνίδι. Και επρόκειτο όντως για ένα παιχνίδι. Από την ώρα που ξεκίνησε, μέχρι τη σημερινή παράσταση, αναγνώστηκε ως παιχνίδι, χτίστηκε ως παιχνίδι, βιώνεται – τόσο από τους ηθοποιούς, όσο και από τους θεατές – ως παιχνίδι. Ο Τιμ και ο Ντάνυ παίζουν τη ζωή τους, λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη. Ο Δημήτρης και ο Γιάννης παίζουν με τις δικές τους προσωπικές ουτοπίες, τους αγγέλους και τους δαίμονές τους. Στο τέλος, ο θεατής βλέπει δυο παιδιά που πλάθουν μια ιστορία, μέσα από το απογευματινό τους παιχνίδι σε μια αλάνα. Που λένε μια ιστορία το ένα στο άλλο, και τα δύο στο κοινό.

ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode

Υπάρχει σοβαρός λόγος που αποφύγαμε τη «σοβαρότητα» επί σκηνής, σε αυτό το έργο. Το ειδικό βάρος του Novecento είναι τεράστιο. Είναι ο ίδιος ο «1900». Ο αυτοδίδακτος πιανίστας που δε μπορούσε να ζήσει, ή να δημιουργήσει, χωρίς να τροφοδοτείται από το αεικίνητο και σταθερά ασταθές στοιχείο του νερού. Εκείνο ήταν που έδινε παλμό στα δάκτυλά του, πνοή στην έμπνευσή του, λόγο ύπαρξης στην τέχνη του. Και ήταν εκείνο που μετέτρεψε τη ζωή του σ’ ένα μεγάλο ταξίδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πώς λοιπόν να μην ταυτιστεί ο κάθε καλλιτέχνης με τον «1900»; Ο κάθε καλλιτέχνης, που δε θέλει σταθερότητα για να δημιουργήσει, αλλά ρευστότητα. Που δεν επιθυμεί τη στεριά της λογικής, αλλά τη θάλασσα της φαντασίας.

Σε αυτό το ταξίδι – παιχνίδι – παράσταση, λοιπόν, δεν ψάχνουμε για θεατές, ψάχνουμε για συνενόχους. Ανθρώπους που δε θέλουν ρεαλισμό, αλλά Μαγεία. Γιατί χωρίς αυτήν, ο Τιμ, ο Ντάνυ, όλοι μας, είμαστε άοπλοι, γυμνοί και ανήμποροι”.

Γιάννης Φίλιας  / Δημήτρης Σταματελόπουλος