Μποϊκοτάζ στο Μποϊκοτάζ του θεάτρου

«Φίλοι μου στην πατρίδα,

πριν ένα χρόνο στη μικρή μας πόλη εδώ στη Γερμανία, έκανε την πρώτη της επίσημη εμφάνιση η νεοναζιστική οργάνωση, γνωστή και ως Pegida»,  γράφει στο μήνυμα που στέλνει στο artplay.gr η ηθοποιός Κατερίνα Παπανδρέου, η οποία εργάζεται στο Κρατικό Θέατρο της Θουριγγίας στη Γερμανία, Τheater und Philharmonie Thüringen, ένα πολυπολιτισμικό θέατρο.

«Το θέατρό μας ως απάντηση διοργάνωσε εκείνη τη νύχτα μια βραδιά με τραγούδια, ποιήματα, θεατρικά αποσπάσματα με καλλιτέχνες από πολλά, διαφορετικά και όμορφα μέρη της γης. Ένα χρόνο μετά, πάντα εδώ στη μικρή μας πόλη, πάλι ξενοφοβικές φωνές καλούν τους πολίτες σε Μποϊκοτάζ (!) του θεάτρου γιατί προωθεί διαρκώς και ευθαρσώς μηνύματα αλληλεγγύης, πολυπολιτισμικότητας και υπερβολικής αγάπης. Ευτυχώς στη μικρή μας πόλη υπάρχουν και κάποιες άλλες φωνές, που καλούν σε Μποϊκοτάζ του Μποϊκοτάζ.

 

Από το Μάιο του 2015 είμαι μόνιμος κάτοικος της μικρής αυτής πόλης, δουλεύω σε έναν κρατικό θεσμό, κάνω τη φορολογική μου δήλωση στο γερμανικό κράτος, είμαι λευκή, είμαι Ευρωπαία πολίτης και μιλάω γερμανικά. Και όμως μέρα τη μέρα τον τελευταίο χρόνο αυξάνονται τα περίεργα βλέμματα, τα δυσαρεστημένα πρόσωπα, τα βαριεστημένα “Συγγνώμη τί είπατε, δε σας κατάλαβα, πιο καθαρά παρακαλώ, πιο..γερμανικά!”. Και μετά στενοχωριέμαι. Και θυμώνω. Και γίνομαι κι εγώ σιγά σιγά καχύποπτη και επιθετική – ίδια σχεδόν με την κυρία που πριν 3 μέρες ήθελα  να χτυπήσω γιατί δεν της άρεσε πώς πρόφερα τη λέξη Kürbiskernbrötchen! Θέλω να πω..πώς θα ένιωθα αν ήμουν μαύρη; Αν ήμουν από την Ασία ή την Αφρική; Από τη Σομαλία, το Ιράκ ή τη Συρία; Αν δε μιλούσα γρι γερμανικά; Και κυρίως αν είχα αφήσει το σπίτι μου κάτω από τα συντρίμμια ενός πολέμου κι αν είχα διασχίσει θάλασσες και ακτές και μέρη που ούτε το μυαλό μου δε τα βάζει για να έρθω εδώ στη μικρή αυτή πόλη, ή σε μια άλλη που τη λένε Αθήνα, ή Κιλκίς ή Θεσσαλονίκη, και καθόμουν όλη μέρα σε ένα δωμάτιο ενός πρώην ανατολικογερμανικού κτιρίου ή σε μια άκρη ενός καταυλισμού στον Ελαιώνα και περίμενα και περίμενα και περίμενα. Τί και ποιόν και ως πότε; Πώς θα ένιωθα τότε;

 

Η ζωή σε κάποιους κλείνει το μάτι και σε κάποιους όχι. Εγώ είμαι από τους τυχερούς και ευτυχώς αυτό το Πώς  απ’ όσο φαίνεται δε θα χρειαστεί να το μάθω. Και ακόμα πιο..ευτυχώς έχω, είχα την τύχη – σε αντίθεση με τον δεκαπεντάχρονο πρόσφυγα από τη Σομαλία  που αυτοκτόνησε την Παρασκευή στη γειτονική μου πόλη Schmölln ενώ περαστικοί του φώναζαν “Πέσε!”  ______  – εγώ λοιπόν είχα την τύχη στη μικρή αυτή μας πόλη να γνωρίσω από την αρχή ανθρώπους υπέροχους, με μεγάλες αγκαλιές που μου έδειξαν αγάπη κι εμπιστοσύνη και μου έδωσαν δουλειά σε ένα θέατρο που παλεύει σε πείσμα των καιρών για το αυτονόητο ,την ανθρωπιά, και μόνο περήφανο μπορεί να κάνει όποιον το υπηρετεί.

Εγώ/εμείς είμαστε από τους τυχερούς. Ας το εκμεταλλευτούμε για καλό, όσο μπορούμε όπου κι αν είμαστε. Τα Ωραιόκαστρα δεν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ούτε συντεταγμένες. Μόνη αντίδραση..η δράση».

Κατερίνα Παπανδρέου

Η Κατερίνα Παπανδρέου πρωταγωνιστεί στο “Μάνα Κουράγιο” του Μ. Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Turgay Dogan

Φωτογραφίες των παραστάσεων Das zweischneidige Scwert και Die Schutzlosen 2015 από την Sabina Sabovic.