Ο αγαπημένος παραμυθάς και εθνικός «παλιάτσος» της Ιταλίας, θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συνθέτης που για την προσφορά του στην τέχνη τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, ο Ντάριο Φο, που η σάτιρά του κυνηγήθηκε, απαγορεύθηκε και λογοκρίθηκε, αποχαιρέτησε στα ενενήντα του χρόνια την ζωή που τόσο δόξασε και αγάπησε. Έφυγε τρία χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του Φράνκα Ράμε με την οποία πορεύτηκαν μαζί στην ζωή και την τέχνη.
Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ’ την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, όπου γεννήθηκε, στην επαρχία του Βαρέζε κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε.
Υπήρξε ο αναμορφωτής του σύγχρονου ιταλικού θεάτρου, έντονα πολιτικοποιημένος, συγκεντρώνοντας στο έργο του στοιχεία από την ιταλική παράδοση και τα σύγχρονα ρεύματα. Πάνω απ όλα όμως υπήρξε ένας υπέροχος γελωτοποιός, ένας παιδαγωγός του γέλιου, ένας φλογερός επαναστάτης.
Αντίο Ντάριο.
