«Εμπειρία με τα συστατικά της συγκίνησης και της πολιτικής σκέψης, όπου κάθε λέξη κρύβει το κλάμα, τη μοναξιά, το φόβο, τη γελοιότητα του σύγχρονου ανθρώπου», χαρακτηρίζει τη γραφή του Έντουαρντ Μποντ η Άννα Ελεφάντη, η οποία γράφει
στο artplay.gr για το έργο «Δεν έχω τίποτα», που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στις 15 Απριλίου. Η Άννα, εκ των τριών πρωταγωνιστών μαζί με τους Βασίλη Κουκαλάνι και Πάρη Θωμόπουλο, μετέφρασε το έργο από κοινού με τον Δημήτρη Μυλωνά που το σκηνοθετεί, σημειώνει πως «απέναντι σε ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορείς να μην σταθείς γενναία ειλικρινής».
«Διαβάζοντας κανείς τα έργα του Έντουαρντ Μποντ έρχεται αντιμέτωπος με ένα περιεχόμενο δωρικό, πυκνό, αιχμηρό, ένα περιεχόμενο που δεν συγχωρεί. Ακροβατώντας ανάμεσα στην καταγγελία ενός πολιτικού συνθήματος και στην ποιητικότητα ενός έργου τέχνης, το έργο του Μποντ έρχεται να μας ξεβολέψει, να μας φέρει αντιμέτωπους με την εποχή και τον ίδιο μας τον εαυτό. Χωρίς να χάνει την καλλιτεχνική του αυτονομία, συνειδητά στήνει μια εμπειρία με όλα τα συστατικά της συγκίνησης και της σκέψης. Της πολιτικής σκέψης. Ήρωες είναι ταυτόχρονα το άτομο αλλά και ο δήμος: τα πάθη του ενός καταγράφονται σε άμεση συνάρτηση και διάλογο με τα ήθη και τις πρακτικές του συνόλου, έτσι ώστε τελικά να αναρωτιέσαι αν η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία δεν είναι και αυτά πράξεις πολιτικές, ιστοί ένωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, σεβασμού, δημοκρατίας. Όταν αυτοί οι ιστοί κόβονται, προκύπτει το τραγικό: η έλλειψη των συνδέσμων ανάμεσα στο άτομο και το όλον, η απομόνωση, η φοβικότητα, η αδικία, ο αλληλοσπαραγμός έρχονται ως συμπτώματα της εποχής και των πρακτικών της και όχι απλώς ως χαρακτηριστικά ενός προσωπικού αδιεξόδου.
Όταν αγγίζεις τον Μποντ νιώθεις ότι κάθε λέξη είναι εκεί γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ότι κάθε λέξη κρύβει το κλάμα, τη μοναξιά, το φόβο, τη γελοιότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Απέναντι σε ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορείς να μην σταθείς γενναία ειλικρινής. Να πάρεις το μαχαίρι και να χαράξεις βαθιές τομές ώστε να διακρίνεις πίσω από την πυκνότητά του. Να απογυμνώσεις και να απογυμνωθείς. Για να επιστρέψεις πάλι σε αυτήν τη μία λέξη που κουβαλάει όμως τον όγκο ενός έπους και το αδιέξοδο μιας ολόκληρης εποχής.
Δεν έχω τίποτα.
Έτος 2077. Ίδια σπίτια με τα ίδια έπιπλα, ίδια ρούχα, φαγητό που διανέμεται σε συσσίτια, υπηρεσίες περιπολίας και καταστολής, επιδημίες ομαδικών αυτοκτονιών, κατάργηση του παρελθόντος, απουσία μνήμης, απαγόρευση κάθε προσωπικού αντικειμένου που δεν έχει άλλη από χρηστική λειτουργία, άνθρωποι που ζουν χωρίς να σκέφτονται, χωρίς να νιώθουν, αποδοτικές μηχανές ενός συστήματος παραγωγής και τίποτα άλλο.
Ένα αντρόγυνο. Εκείνος εργάζεται στην υπηρεσία περιπολίας. Εκείνη;
Δέχονται επίσκεψη. Από κάποιον με διαφορετικά ρούχα, που δεν έχει χαρτιά, που κρατάει μία φωτογραφία, που υποστηρίζει ότι είναι αδερφός εκείνης, που φέρνει το παρελθόν. Οι ισορροπίες διαταράσσονται, τα συναισθήματα επαναστατούν, ψάχνουν να βρουν τις για χρόνια ανείπωτες λέξεις και να εκφραστούν, όμως οι πληγές είναι βαθιές, δεν επουλώνονται και τελικά οι τρεις τους θα φωνάξουν, θα κλάψουν, θα διεκδικήσουν, θα αλληλοσπαραχτούν για μία καρέκλα».
Άννα Ελεφάντη
………………………………………
