Ποιο είναι το κορίτσι που πέφτει και πώς είναι να πέφτεις; ρώτησα την Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη που υποδύεται τη Μάρθα στο «Κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει», το οποίο παρουσιάζεται στις 4, 5 και 6 Ιουλίου στο Ρεξ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Λίλο Μπάουρ, εμπνευσμένο από διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι.
«Έχει ένα παράδοξο αυτή η πτώση καθώς στην αρχή πίστευα πως μια κοπέλα που πέφτει από έναν ουρανοξύστη μοιάζει και λίγο ως αυτοκτονία. Είναι οι πρώτες εικόνες που μας έρχονται στο μυαλό από ταινίες δράσης ή από σούπερ ήρωες , από κόμικ, από την ειδησιογραφία. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε ακριβώς με το αντίθετο. Η Μάρθα είναι 19 χρονών και αποφασίζει με όλη τη ζωντάνια και την ορμή που έχει, βλέποντας από την ταράτσα του ουρανοξύστη τον κόσμο κάτω, να θέλει να κάνει μια τεράστια βουτιά στη ζωή γιατί ονειρεύεται να πάει στη μεγαλύτερη γιορτή όλων των εποχών. Πιστεύει μάλιστα ότι την περιμένουν. Έτσι ξεκινάει αυτό το όνειρο κι έτσι ξεκινάει αυτό το άλμα. Το παράδοξο αυτής της πτώσης είναι ότι πρόκειται για μια μαγική πτώση. Πέφτοντας η Μάρθα, έχει τόσο χρόνο ώστε να δει πράγματα. Ο χρόνος εδώ διαστέλλεται κι αυτό που βλέπει η Μάρθα είναι κομμάτια της ζωής των ανθρώπων που ζουν στον ουρανοξύστη. Οι ιστορίες είναι πολλές και διαφορετικές. Υπάρχει ο έρωτας, το τραγούδι, τα πάρτι, η μοναξιά, η σύγχρονη ζωή μέσα σε εργασιακούς χώρους που είναι τυποποιημένη και ίδια. Η Μάρθα επηρεάζεται από αυτές τις ιστορίες και αλλάζει. Η πτώση έχει να κάνει πάντα με τη διάθεση, όπως και η ζωή. Η πτώση είναι ένα πέταγμα. Κάθε φορά ανάλογα με το βάρος είναι διαφορετική. Η πτώση είναι η φαντασία, ο οίστρος, τα όνειρα. Το πιο γοητευτικό και αξέχαστο σημείο του έργου είναι νομίζω το τέλος και η αρχή. Είναι μια στιγμή που η Μάρθα απευθύνει έναν ευχαριστήριο λόγο στον κόσμο. Αγαπημένη μου φράση είναι αυτή που η Μάρθα λέει στο τέλος του μονολόγου: « Ευχαριστώ που κρεμάστηκαν μυριαδες αστέρια στον ουρανό από τα οποία μόνο ένα μικρό κομμάτι μου φανερωθηκε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που τα υπόλοιπα κρατήθηκαν αόρατα στο μάτι για την περίπτωση που θα ήθελα να γινω αστρονόμος, ώστε να έχω στην διάθεσή μου πολλά περισσότερα αστέρια να ανακαλύψω”.
Μάνια Ζούση
Σκηνοθεσία: Λίλο Μπάουρ
Δραματουργία: Λίλο Μπάουρ, Κώστας Φιλίππογλου
Σκηνικά-κοστούμια: Όλγα Μπρούμα
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Παίζουν: Μαρία Καλλιμάνη, Κώστας Φιλίππογλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Εριφύλη Στεφανίδου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Τάσος Δημητρόπουλος, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Θάνος Λέκκας, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη
Μουσικός: Daniel Freitag
Εκτέλεση παραγωγής: Goodheart Productions
