Την ιλιγγιώδη ταχύτητα του κινηματογράφου και την αναγνωρίσιμη γλώσσα και ταυτότητα που καθιέρωσε, μετέφερε με εντυπωσιακό τρόπο στην σκηνή του Εθνικού ο Γιάννης Οικονομίδης σκηνοθετώντας το «Στέλλα κοιμήσου» χωρίς θεατρικούς φραγμούς και προτείνοντας έναν άλλο, νέο κώδικα αφήγησης, αντίληψης και θέασης, με τον θεατή να γίνεται συμμέτοχος σε μια ιστορία που εξελίσσεται με το πιστόλι στον κρόταφο και τις στροφές στα κόκκινα, προκαλώντας σοκ και δέος.
Για πρώτη φορά το βαθύ κράτος είχε πρόσωπο, αφηγούμενο την δική του ιστορία για τη διαπλοκή και τη σχέση της εξουσίας με το χρήμα, την πολιτική και τον υπόκοσμο. Ο Οικονομίδης εξέλιξε την δραματουργική αφήγηση με καθαρό τρόπο και ακραία ωμότητα, παρουσιάζοντας χαρακτήρες που υποψιαζόμασταν και φανταζόμασταν, αλλά ποτέ δεν ερχόμασταν αντιμέτωποι μαζί τους. Χαρακτήρες χωρίς φραγμούς, δηλητηριασμένους από την έπαρση της δύναμης του χρήματος.
«Αυτοί είναι το κράτος και εγώ το παρακράτος», παραδέχεται ο πάτερ φαμίλιας Αντώνης Γερακάρης, σε ένα ανεπανάληπτο κρεσέντο του Στάθη Σταμουλακάτου που κάνει σπουδαία πράξη την σαφή και σοφή οδηγία του Οικονομίδη : «σαν να προσπαθεί η ζωή να δει τον εαυτό της κάθε βράδυ στην σκηνή».
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που παραδέχεται πως « Με είχανε να τους μαζεύω την κοπριά, αλλά τώρα θα μπω στην πολιτική, γιατί έχω ένα φορτηγό λεφτά και βαρέθηκα να είμαι πιστολάς».
Φραγκάτοι νεόπλουτοι, πιστολάδες και μπράβοι, άνθρωποι του υποκόσμου, δίπλα και χέρι χέρι με επιφανείς πολιτικούς, σε μια αποθέωση της διαπλοκής που έρχεται αντιμέτωπη με τον έρωτα ενός κοριτσιού που αγωνίζεται και προσπαθεί να εκφραστεί με την καρδιά του απέναντι σε όλους τους άλλους που έχουν αντίθετη γνώμη.
Ο Οικονομίδης τόλμησε να καταδείξει την ασπρόμαυρη πραγματικότητα μιας ζωής για την οποία όλοι ξέραμε, αλλά κανείς δεν μιλούσε, δημιουργώντας μια παράσταση που διαπερνά το σήμερα και υπερβαίνει την ιστορία την οποία αφηγείται. Και αποθεώνει το δικαίωμα στην κραυγή. Τοποθετεί από τη μία το σύστημα και από την άλλη το συναίσθημα, προκαλώντας μια σφοδρή σύγκρουση ανάμεσά τους, βασισμένος στην δεξιοτεχνία των ηθοποιών που αγγίζει τα όρια του βιώματος. Μια βαθιά υπόκλιση σε εκείνους που ξεπέρασαν τα υποκριτικά και ερμηνευτικά όρια παίζοντας με όρους αληθινής ζωής: Αντώνης Ιορδάνου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Μάγια Κώνστα, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Καλιρρόη Μυριαγκού, Γιάννης Νιάρρος, Στάθης Σταμουλακάτος, Έλλη Τρίγγου!
Μάνια Ζούση
