«Ένα τέλεια επεξεργασμένο ποίημα βγαλμένο μέσα από μια πυρακτωμένη συνθήκη αλήθειας», χαρακτηρίζει η ηθοποιός Παρθενόπη Μπουζούρη το έργο της Σάρα Κέιν «Ψύχωση 4.48» μιλώντας στο artplay.gr από κοινού με την σκηνοθέτη Άντζελα Μπρούσκου για την παράσταση που αποτυπώθηκε στην μνήμη των θεατών που την πρωτοείδαν στο Bios και με αφορμή την επιστροφή της στο «Θησείον» από τις 27 Απριλίου.
Για «ένα κείμενο με σπάνια ομορφιά λόγου”, μιλά η Π. Μπουζούρη, καθώς όπως λέει “η Σάρα Κέιν είναι μια δραματουργός που δίνει πολύ μεγάλη σημασία στις λέξεις, μια ποιήτρια που βασανίζεται με αυτές, καθώς δεν γράφει ούτε ένα φωνήεν χωρίς λόγο. Μεταφράσαμε με την Άντζελα το κείμενο, καταλαβαίνοντας τον δικό της βαθμό πραγματικής αφοσίωσης, στο να φύγει δηλαδή από την απλή ανάγκη της έκφρασης του πόνου και να μπει στη διαδικασία αυτό να γίνει τέχνη, κάτι που είναι ένα μεγάλο βήμα. Κι όχι μόνο να γίνει τέχνη αλλά μια μαρτυρία, ένα οδοιπορικό, μια χαρτογράφηση και ένα μανιφέστο ίσως, μια γενναιόδωρη πράξη από μεριά της, της δαιδαλώδους διαδρομής της σε αυτό που λέγεται ψύχωση, η οποία είναι η ανθρώπινη ψυχή. Αυτή την στιγμή η ψύχωση είναι κάτι συλλογικό. Νομίζω ότι η ανθρωπότητα έχει περάσει σε αυτήν την περίοδο της συλλογικής ψύχωσης, όπου η διαστροφή είναι το επόμενο βήμα, το βλέπουμε γύρω μας παντού. Η Σάρα Κέιν που έγραφε αυτό το έργο για δυο χρόνια και που φυσικά όταν το τελείωσε αυτοκτόνησε , υπήρξε ένας τρομερός παλμογράφος, απίστευτης ικανότητας πλάσμα , που έγραφε παρά το γεγονός της κατάθλιψης και όχι επειδή είχε κατάθλιψη. Η γραφή της δεν είναι καταθλιπτική αλλά είναι μια γραφή ενός φωτεινού και διαυγούς μυαλού. Είναι μια μαρτυρία του κόσμου. Το έργο «Ψύχωση 4.48» είναι η σχάση, η έκρηξη μιας ψυχής που κομματιάζεται σε πολλές. Το κείμενο σε εμπλέκει και σε βάζει μέσα στην ιστορία, δεν τοποθετεί τον θεατή έξω από το ψυχωτικό υποκείμενο , δεν βλέπεις κάποιον ασθενή να πάσχει, δεν είναι περιπτωσιολογία, αλλά μια παράσταση που μέσα από τους μηχανισμούς της σου δίνει τα μάτια του ψυχωτικού υποκειμένου. Δηλαδή βλέπεις και ακούς αυτά που βλέπει και ακούει το πρόσωπο, χωρίς στην πραγματικότητα αυτό να είναι τόσο εφιαλτικό».
Άντζελα Μπρούσκου: «Το 4.48 είναι η ώρα και η στιγμή της διαύγειας. Το έργο μπορεί να φαίνεται σαν παραλήρημα, καθώς έχει μια μεταδραματική φόρμα στην γραφή, δηλαδή δεν υπάρχουν πρόσωπα και χαρακτήρες αλλά είναι μόνο φωνές , ίσως μία ή και πολλές φωνές του ίδιου προσώπου. Ένα κείμενο που μπορεί οι συνειρμοί του να μην είναι εύκολοι, ωστόσο δεν προέρχονται από έναν άνθρωπο που δεν έχει σώας τας φρένας, αλλά είναι ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε πραγματική διαύγεια για αυτό και μπορεί να καταγράψει αυτήν την αλήθεια με έναν μοναδικό τρόπο, σαν μια σύγχρονη Κασσάνδρα που όπως όλοι οι προφήτες, η τιμωρία τους είναι να μην την πιστεύει κανείς. Για αυτό και την πολέμησαν πάρα πολύ, καθώς «ανακοίνωνε» κάτι το οποίο έρχεται. Όσον αφορά αυτό που προσλάβαμε από το κοινό στην πρώτη παράσταση είναι ότι λειτουργούσε ως μια εμπειρία . Και κάτι που σε μετακινεί, νομίζω ότι είναι σημαντικό για το θέατρο».
Μάνια Ζούση
