Μουσική Οι δημιουργοί γράφουν

Η υπόκλιση των κοριτσιών στον Leonard Cohen

«Με αυτή τη σειρά αφιερωμάτων στον Leonard, χαίρομαι πάντα σαν μία προσφάτως πεφωτισμένη πιστή που την καλούν ξαφνικά να ανεβεί στο σολέα για να μεταφέρει το μήνυμα του. Χαίρομαι και λίγο φοβάμαι», ομολογεί στο artplay.gr η Sugahspank  και η Nalyssa Green συμπληρώνει : « Περιπλέκουμε τις τρεις αρκετά διαφορετικές φωνές μας για να φτιάξουμε ένα σύμπλεγμα που στοχεύει να ερμηνεύσει το συναίσθημα και το στόχο του κάθε τραγουδιού», ενώ η Lou is προσθέτει την προσωπική της προσέγγιση λέγοντας: «Για μένα ο Λέοναρντ Κόεν είναι κάτι σαν πνευματικός μου παππούς μπορώ να πω. Το ένοιωσα στα σωθικά μου όταν πέθανε και επί ένα μήνα άκουγα καθημερινά από ένα δίσκο κλαίγοντας»

Οι τρεις τους έστειλαν από ένα μικρό, προσωπικό, τρυφερό και συγκινητικό μήνυμα μέσω του artplay.gr με αφορμή το αφιέρωμα στον Leonard Cohen  το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τον τίτλο «Α Tribute to Leonard Cohen»

Sugahspank

«Οι τραγουδοποιοί, μάλλον λόγω μοναξιάς ή ψώνιου, συχνά εγκλωβίζονται σε μονοδιάστατους, αυτάρεσκους ρόλους. Είτε τροβαδούροι της αγάπης και της ειρήνης, είτε φυλακισμένοι στην ίδια τους -την πολλές φορές αυτοεπιβαλλόμενη- κατάθλιψη, υποκύπτουν σε μανιέρες, κι από καλοτεχνίτες καταντούν μπογιατζήδες. Σαν τους αγιογράφους, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τους καλλιτέχνες που μέσα από ένα τυπικό πρότυπο, π.χ. μια αναπαράσταση του Αγίου Νικολάου, καταφέρνουν μέσω διαλογισμού και πνευματικής ανάτασης να παράξουν κάτι απόκοσμο, και τους διεκπεραιωτές αναπαραγωγής πνευματικών σουβενίρ που κάνουν ξεπέτα τα εργαλεία της πίστης. Η διαφορά βιώνεται μόνον όταν η εικόνα που βρίσκεται απέναντι σου σε καλεί να την προσκυνήσεις.

Αντίστοιχα, ένα τραγούδι με κλισέ δομή, βλ. κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-γέφυρα-διπλό ρεφρέν, μπορεί να φτιαχτεί σχεδόν από οποιονδήποτε. Γιατί λοιπόν προσκυνούμε τα τραγούδια του Leonard Cohen; Προσωπικά, η μουσική του μου προκαλεί ισότιμο δέος με εκείνα τα παλαιά μοναστήρια που ξεκινώντας από τους τρούλους υμνούν τόσο τα πλάσματα όσο και την ίδια την ιδέα του άπιαστου παραδείσου, δίνοντας όμως ισότιμο χώρο και στις φρικτές, αιματηρές αναπαραστάσεις της κολάσεως στα χαμηλότερα επίπεδα τους. Σε κάθε πινελιά όμως είναι εμφανής η πίστη του αγιογράφου και η αγάπη για την εργασία του προς το Θείο. Έτσι και ο Leonard, ενώ μαγεύει με το εύρος των ανώτερων συναισθημάτων που αναβλύζουν οι στίχοι του και η ζεστασιά της φωνής του (βλ. Anthem, Hallelujah), ταυτόχρονα παίρνει το ρόλο σάλπιγγας της αποκάλυψης (βλ.The Future, You want it darker) και ισορροπεί τον ακροατή, με έναν πολύ ειλικρινή τρόπο, ανάμεσα στο ιδανικό και την ευθύνη του. Με αυτή τη σειρά αφιερωμάτων στον Leonard, χαίρομαι πάντα σαν μία προσφάτως πεφωτισμένη πιστή που την καλούν ξαφνικά να ανεβεί στο σολέα για να μεταφέρει το μήνυμα του. Χαίρομαι και λίγο φοβάμαι».

 

Nalyssa Green

« Περιπλέκουμε τις τρεις αρκετά διαφορετικές φωνές μας για να φτιάξουμε ένα σύμπλεγμα που στοχεύει να ερμηνεύσει το συναίσθημα και το στόχο του κάθε τραγουδιού.

«Πάντα με ενθουσιάζει η δύναμη της χορωδίας. Πάνω από μία ανθρώπινες φωνές να συναντιούνται, να χορεύουν η μία πλάι στην άλλη. Πάντα με συγκινούν οι όμορφες διαφορετικές μελωδίες ειπωμένες η μία πάνω στην άλλη από φωνές. Από ανάσες ανθρώπινες. Ο Λέοναρντ Κοέν χρησιμοποιούσε πάρα πολύ συχνά γυναικείες μικρές χορωδίες στα τραγούδια του, οι οποίες πλαισίωναν τη βαθειά έντονη δική του φωνή. Και αυτές οι χορωδίες σχολίαζαν, υπογράμμιζαν, ελάφραιναν, ομόρφαιναν κάθε στίχο του.

Στο πρότζεκτ μας αυτό, συναντιόμαστε τρεις φωνές για να μοιραστούμε κάποια από τα καλύτερα τραγούδια αυτού του πολύ σημαντικού και πολύ ιδιαίτερου δημιουργού. Περιπλέκουμε τις τρεις αρκετά διαφορετικές φωνές μας για να φτιάξουμε ένα σύμπλεγμα που στοχεύει να ερμηνεύσει το συναίσθημα και το στόχο του κάθε τραγουδιού. Προσωπικά αυτή η διαδικασία μου φαίνεται από μόνη της συγκινητική, λόγω του πάθους μου για τη σύμπλευση φωνών και την ευαισθησία που φέρουν αυτά τα τραγούδια. Μου αρέσει πολύ η ιδέα του να ειπωθούν αυτά τα τραγούδια που χαρακτηρίστηκαν από τη μπάσα αντρική φωνή του δημιουργού τους από γυναίκες. Είναι σα να τα κοιτάμε με καινούρια μάτια. Και να συνειδητοποιούμε ότι αυτά για τα οποία μίλησε ο Κοέν δε γνωρίζουν φύλο, είναι πάνω και πέρα από αυτό. Πέρα από οποιοδήποτε διαχωρισμό γιατί στη βάση τους είναι απλά: βαθιά ανθρώπινα».

Lou is

«Για μένα ο Λέοναρντ Κόεν είναι κάτι σαν πνευματικός μου παππούς μπορώ να πω. Το ένοιωσα στα σωθικά μου όταν πέθανε και επί ένα μήνα άκουγα καθημερινά από ένα δίσκο κλαίγοντας. Σαν να περίμενα, ως τότε, κάθε τόσο την επίσκεψη του, τα νέα του, τα δώρα του, αλλά πια θα έπρεπε να αρκεστώ στο παρελθόν και ό,τι ήδη μου είχε δώσει. Παππού δεν γνώρισα, οπότε πήρα από μικρή την ελευθερία να προσδίδω τον τιμητικό τίτλο σε όποιον γέμιζε το κενό αυτό.  Δεν υπήρξαν  πολλοί εδώ που τα λέμε… σχεδόν κανέναν δε θυμάμαι. Μόνο αυτόν και τη βελούδινη ζεστή φωνή του  που τραγουδούσε για έναν απελπισμένο έρωτα στη Βιέννη, για τις νύχτες που αλυχτούσε σαν σκύλος μπροστά στην ομορφιά της αγαπημένης του ζητώντας συγχώρεση για τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, για την εκδίκηση που θα έπαιρνε πρώτα στο Μανχάταν και μετά στο Βερολίνο, ορμώμενος από σημάδια στους ουρανούς και  ατέλειωτες νύχτες προετοιμασίας, για ένα θαύμα που περίμενε χρόνια να έρθει, για  μια όμορφη κοπέλα που τον κέρασε τσάι και πορτοκάλια και τον άγγιξε βαθιά,  Σουζάν νομίζω την έλεγαν, όπως και μιαν άλλη, τη Μάριαν, που αγαπούσε πολύ και δυσκολευόταν να την αποχαιρετήσει, γιατί πώς να πεις αντίο χωρίς δάκρυα στα μάτια όταν έχει υπάρξει τόση αγάπη… σαν χρυσή καταιγίδα το πρωί.   Αυτός μου έμαθε ότι δεν υπάρχει γιατρειά για τον έρωτα, αλλά δεν πειράζει, άξιζε τον κόπο, και πάντα θα τραγουδάμε τον χαμένο πόθο μαζί με τους αγγέλους, μού έμαθε ότι παντού υπάρχει μια χαραμάδα για το φως,  ακόμα κι αν έβλεπε το μέλλον  να έρχεται σκοτεινό και θανατηφόρο. Μαζί του χόρεψα ως το τέλος της αγάπης, στους ήχους ενός φλεγόμενου βιολιού  και  τότε μου έδειξε πώς να παραδίνομαι στη ζωή στα βαθιά, βαθιά όσο χίλια φιλιά, ξανά και ξανά, και πως αν στις  4 το πρωί στον κρύο Δεκέμβρη αναπολώ το παρελθόν και πονώ,   μπορώ να σωπάσω… κι ίσως μέσα απ’ τη σιωπή θα αντηχήσουν τα ρημαγμένα  βουνά κι η νύχτα αυτή  τελειώσει τρυφερά στην αγκαλιά του Πατέρα… Αλληλούια…Αλληλούια…Αλληλούια…Αλληλούια…»

ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode




Επιμέλεια: Μάνια Ζούση

Το οπτικό υλικό της παράστασης έχει επιμεληθεί ο βραβευμένος σκηνοθέτης Χρήστος Καπάτος.

Συμμετέχουν ο βιρτουόζος ντράμερ Σεραφείμ Μπέλλο, ο μαέστρος Γιώργος Δελλής στα πλήκτρα, και ο ‘Αδωνις Γουλιέλμος στην κιθάρα (Swing Shoes)

Πληροφορίες παράστασης

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ώρα έναρξης: 21.00

Εισιτήρια από 10 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων:

 

-Ταμείο Δημοτικού  Θεάτρου Πειραιά

Ηρώων Πολυτεχνείου 32

τηλ. 210 4143310

 

– TICKET SERVICES

Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα

Τηλεφωνικά: 2107234567

Online: https://www.ticketservices.gr/event/a-tribute-to-leonard-cohen/

 

– PUBLIC

Σε όλα τα καταστήματα Public

Online: http://tickets.public.gr/event/a-tribute-to-leonard-cohen/

 

Με την υποστήριξη της Πρεσβείας του Καναδά