Ένας γάμος σαν άγριος χορός, μπολιασμένος από το πάθος και την τραγικότητα της ποίησης του Λόρκα, αναδύεται μέσα από την κοινή κυτταρική μνήμη και παράδοση που βρέχει η ίδια θάλασσα,
η Μεσόγειος του Γιβραλτάρ και της Κύπρου, καταδεικνύοντας πόσο κοντά μπορεί να είναι οι δυο τόποι, που γίνονται πατρίδες του ίδιου ανθρώπου.
Ο Βασίλης Ανδρέου δεν είναι μόνο ένας ουσιώδης ηθοποιός και σκηνοθέτης, είναι πρωτίστως ένας ενσυνείδητος και χαρισματικός δάσκαλος που αγαπά και κατευθύνει, εμπνέοντας τους ηθοποιούς του. Το αποτύπωμά του, τον τρόπο που κινείται στην σκηνή και το διεισδυτικό χάδι της ματιάς του στους χαρακτήρες, μπορούσε να το διακρίνει εύκολα κάποιος, βλέποντας τους άριστα οδηγημένους ηθοποιούς του στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα, μια παράσταση που πάλλεται από ένταση, πάθος, ρυθμό και συντονισμένη ενέργεια.
Μια παράσταση που αναδεικνύει τη μαστοριά του δασκάλου, αλλά και το ταλέντο των μαθητών, οι οποίοι αποτελούν και την θεατρική ομάδα «Αίολος»: της Χριστίνας Κοροβίλα, του Κώστα Κουνέλλα, του Γιώργου Μακρή, της Φαίδρας Παπανικολάου, της Νατάσας Σφενδυλάκη, της Σίσσυς Τουμάση, του Ντίνου Φλώρου και του Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου.
Νεανική δροσιά και φρεσκάδα, που τιμώντας την ισπανική παράδοση κάνει μια βαθιά υπόκλιση στον ποιητή, ο οποίος ντυμένος με το λευκό κουστούμι του, στριφογυρίζει σαν αερικό στην σκηνή. Φύλακας άγγελος που μένει στο τέλος γυμνός, απροστάτευτος και ανυπεράσπιστος, παραπέμποντας εύστοχα στην άγρια δολοφονία του από τους εθνικιστές του Φράνκο και στα κρυφά και λιγότερο κρυφά αίτιά της.
Τέσσερις ξύλινες τάβλες που ορίζουν ένα τετράγωνο και τους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, φιλοξενούν στην μια τους άκρη, μια μπότα φυτεμένη με λουλούδια, θύμηση και κιβούρι των αγαπημένων νεκρών. Είναι οι ίδιες τάβλες που γίνονται το τραπέζι του γάμου και του γλεντιού, αλλά και οι τάβλες που πάνω τους κείτονται τα σκοτωμένα κορμιά των δυο αντεραστών. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, φωτίζουν τα ανείπωτα. Και τα κοστούμια του Νίκου Καρδώνη καταδεικνύουν ότι όλα σε αυτήν την ιστορία είναι πολύτιμα και σημαντικά, όπως τα σπάνια σατέν, τα κρεπ, οι μουσελίνες και τα βελούδινα γιλέκα και σακάκια που με γνώση και γούστο έχουν επιλεχθεί από τον καλό ηθοποιό.
Η βαρύτητα και η αξία της απαστράπτουσας μετάφρασης του Πάνου Κυπαρίσση, σαν ρυάκι που κυλάει, είναι ουσιαστική συνοδοιπόρος και σύντροφος. Η μουσική που παίζεται ζωντανά από τον Σπύρο Παρασκευάκο και τα τραγούδια από τους ηθοποιούς λένε την δική τους ιστορία σαν χορικά αρχαίας τραγωδίας. Πολύτιμη βοηθός σκηνοθέτη η πιστή Σοφία Καστρησίου.
Σαν λαβωματιά από το μαχαίρι που γυρνά στην πληγή, η παράσταση του «Ματωμένου Γάμου», σε κάνει να θυμηθείς και να εκτιμήσεις ξανά τον Λόρκα που αγάπησες.
Μάνια Ζούση (λίγες ώρες μετά τη γενική πρόβα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου)
