Ένα σύμπαν αλλόκοτων, δύσμορφων πλασμάτων και ανθρωπόμορφων τεράτων, θρυμματίζουν και συνθέτουν εικόνες και σύμβολα, μιλούν ακατάληπτες γλώσσες και μεγαλουργούν αεικίνητα στο χάος και την αταξία της σκηνής. Θα μπορούσαν να ήταν δημιουργήματα περιβαλλοντικών αλλοιώσεων και οικολογικών καταστροφών που προκαλούν τερατογενέσεις και τρόμο και την ίδια ώρα συμπόνια και οίκτο.
Η σπαρακτική κραυγή και το θλιβερό τραγούδι για το θάνατο της φύσης από έναν δράκο που διηγείται το δικό του παραμύθι.
Κυρίαρχη και στηριγμένη στα θηριώδη τακούνια ή αποσπώμενα ξυλοπόδαρά της η φιγούρα της ντίβας, πριμαντόνας και θρυλικής σταρ, που στέκει αιώνες, αγέρωχη μέσα στο κοστούμι – πανοπλία της, με την υπεροψία και τη σιγουριά αλλά και τη σοφία που της έχουν χαρίσει ο χρόνος, η ιστορία και η τέχνη της.
Μειδιά και σαρκάζει, συντονίζει, οργανώνει και διευθύνει το χάος της σκηνής, μοιράζοντας με χάρη αυτόγραφα και χαμόγελα. Και στην εποχή του αντικαπνιστικού νόμου επιδεικνύει το θρίαμβο του καπνίσματος, βήχοντας και φτύνοντας με θόρυβο. Ο καπνός που κατακλύζει τη σκηνή, συντηρεί το ομιχλώδες και ασαφές του νοήματος και της έλλειψής του σε μια κοινωνία αφασίας και σύγχρονης Βαβέλ.
Όμως η τέχνη ξέρει να απελευθερώνει, για αυτό και ο Στίβεν Χόκινγκ σηκώνεται από το αναπηρικό καροτσάκι του όταν τον πλησιάζει η πολύχρωμη περιστρεφόμενη μπάλα από νέον , για αυτό και τα εύπλαστα ελλενίτ γίνονται παράγκες και τσαντίρια, αλλά και παιγνιώδεις λαβύρινθοι.
Σχοινοβάτης που ξέρει να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στο όνειρο και τη φαντασία, αλλά και να μεγαλουργεί στην αταξία, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης καταδύεται και αναδύεται με χάρη και τόλμη σε πολύπλοκους και αινιγματικούς κόσμους, περίεργος και γενναίος , σεμνός, υπομονετικός και χαρούμενος , χαρίζοντάς μας γενναιόδωρα την ελευθερία και την τόλμη της γραφής του.
Με τη μελαγχολία του παλιάτσου στα υγρά του μάτια και τη μύτη του Πινόκιο να τον συντροφεύει, αυτός ο αναρχικός του θεάματος, χαράσσει μια απρόβλεπτη διαδρομή, γεμάτη ανησυχίες, σχολιασμούς, αναρωτήσεις, χαρά και μελαγχολία.
Τη μελαγχολική μοναξιά του καλλιτέχνη μέσα στον θορυβώδη και πολυπληθή κόσμο του θεάματος.
Έχοντας συντροφιά τους μεγάλους δασκάλους και ομότεχνους που τον οδηγούν, όπως η ελευθερία που οδηγεί το λαό του Ντελακρουά, ή η Τζοκόντα που συνομιλεί με τη Νίκη της Σαμοθράκης , τα αγάλματα και τις αρχαίες κολώνες στους ελληνικούς ερειπιώνες.
Παρατηρητής και μελετητής έργων και ιστορίας, αυτός ο μοντέρνος δημιουργός που αποκτά δυνατή περπατησιά στον κόσμο της τέχνης δημιουργώντας “τρισδιάστατα εργόχειρα”, θέτει όπως κάποτε ο Βελάσκεθ στις Δεσποινίδες των Τιμών, τα δικά του ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, το δημιουργό και το δημιούργημα. Ο Ευριπίδης ζωντανεύει έτσι το δικό του πίνακα ξέροντας να μεταμορφώνει το ελλενίτ του λαβύρινθου και της παράγκας σε έναν καθρέφτη για τον καθένα μας.
Μάνια Ζούση
