featured Metamanias Κινηματογράφος

Ο Άλαν Πάρκερ ήταν η φωνή που σου λέει ιστορίες

Υπάρχουν δυο πράγματα που ξέρω για τον Άλαν Πάρκερ. Το πρώτο, ότι όποια ταινία έχει την υπογραφή του είναι καταπληκτική. Το δεύτερο, ότι δεν γνωρίζω τίποτα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο –πέρα από το ότι πέθανε χτες.

Άγγλος, εντάξει αυτό είναι φανερό από τις ταινίες του –κάποτε διάβασα κιόλας ότι τον έχρισε Ιππότη η Βασίλισσα, άνευ σημασίας όλα αυτά.

Το σκέφτομαι –για πόσους σκηνοθέτες μπορείς να πεις «αφού είναι δικό του, είναι καλό»; Προσωπικά, για τρεις μόνο εκ των οποίων ο ένας με έχει κρεμάσει 2 φορές, ο άλλος είναι το κόλλημά μου κι ο τρίτος είναι ο Άλαν Πάρκερ. Πρόσεξε…

Είδα πρώτη φορά το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» στο ΙΝΤΕΑΛ –τότε λειτουργούσε από τις 9 το πρωί και είχε κάμποσους που πλήρωναν το εισιτήριο για να ρίξουν έναν ύπνο, κάτι τύποι στο πίσω μέρος έψηναν μια ρέγκα σε εφημερίδα, καταλαβαίνεις φάση… Είχα μπει, πιτσιρικάς, να σκοτώσω 2 ώρες από μια κοπάνα που στράβωσε και βρέθηκα τρομοκρατημένος, λαχανιασμένος, στην τσίτα –σκέψου λίγο -περίεργοι τύποι να κυκλοφορούν στα πίσω καθίσματα και στην οθόνη να βιάζουν τον Μπραντ Ντέιβις, ρεαλιστικός κινηματογράφος μέσα-έξω.

Είδα το Fame μετά την παρακολούθηση του σχετικού γλυκούλικου σήριαλ στην τηλεόραση και έμεινα κόκαλο από τη σκληρότητα των ηθοποιών, τα αδυσώπητα πλάνα μιας απάνθρωπης πόλης –ρεαλισμός πασπαλισμένος με αστρόσκονη, πώς το έκανε αυτό ο μπαγάσας;

Μέχρι τότε δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι πρόκειται για τον ίδιο σκηνοθέτη –έτσι;

Και εμφανίζεται η τσίχλα του The Wall, η πονεμένη ιστορία (σε διπλό άλμπουμ βινυλίου) ενός ζάμπλουτου ροκ σταρ που έχει χάσει το μπαμπά του, καταπιέζεται από τη μαμά του, κανένας δεν τον αγαπάει γι΄αυτό που είναι αλλά όλοι τον προσκυνάνε κι εκείνος (μα τι βασανισμένος!) θέλει να ρίξει τον τοίχο που τον χωρίζει από το κοινό του (κάποιος συμβολισμός –έτσι;) Το πόνημα του Ρότζερ Γουότερς μελοποιημένο από τους Pink Floyd (μεταξύ μας τους αποκαλούσαμε «Μπιτ Χλόη»). Αδιαφορώ, μέχρι που ανακαλύπτω ότι παίζει ο Μπομπ Γκέλντοφ και εγώ είμαι φανατικός με τον αληταρά Μπομπ. Ψάχνω ποιος σκηνοθετεί, ανακαλύπτω ότι είναι αυτός που έχει κάνει τις δυο παραπάνω ταινιάρες, αποφασίζω ότι δεν θα κλάψω το ενενηντάρι (Τετάρτη, λαϊκή απογευματινή) και πάω να το δω. Άλαν Πάρκερ –ταινιάρα. Πήρε μια σούπα και την έκανε μολότοφ, έβαλε κι εκείνα τα υπέροχα καρτούν, απογείωσε τον αλήτη το Μπομπ –έπος. Μιλάμε για μια ταινία της οποίας τη βασική ιδέα και τη μουσική υπόκρουση τις σιχαινόμουν, έτσι;

Κι αυτό το πράγμα να συνεχίζεται –πετυχαίνω σε κάποια φάση το Birdy, ξέρω τη φωτογραφία από κάποια αφίσα πανκ συναυλίας, μπαίνω να τη δω, το θέμα δε μου αρέσει, τις βαριέμαι τις ψυχώσεις των βετεράνων του Βιετνάμ αλλά η ταινία είναι κορυφή! Αυτός ο σκηνοθέτης είναι ικανός να γυρίσει μέχρι τα ψώνια του σε σούπερ μάρκετ και να σε καθηλώσει, πλέον το έχω καταλάβει.

Και μετά σκάει το Angel Heart γιατί ο Άλαν Πάρκερ με νιώθει –και διαλέγει τον αγαπημένο μου ηθοποιό όλων των εποχών. Όχι τον Ντε Νίρο ρε συ, τον καταστροφικό Μίκυ Ρουρκ. Είναι εκείνη η σκηνή που ο Μίκυ στέκεται απέναντι στο ίνδαλμά του, ο Ντε Νίρο καθαρίζει ένα αυγό όπως (είναι σίγουρος ότι) θα καθαρίσει αυτόν τον τυπάκο που αλλάζει συνεχώς πόδι, όρθιος, αμήχανος. Και βέβαια, μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Είναι ένας αγώνας πυγμαχίας και τον κερδίζει αυτός που τρώει το περισσότερο ξύλο γιατί στέκεται στα πόδια του με ένα στραβό χαμόγελο –αυτοί είναι οι δικοί μας ήρωες.

Κι αυτά όλα τα καταλαβαίνει πολύ καλά ο Άλαν Πάρκερ –το ξέρω γιατί μετά βγάζει το The Commitments, όποιος δεν έχει δακρύσει στο τέλος της ταινίας, δεν νιώθει από ροκ μουσική. Παραπλεύρως, ο Πάρκερ δημιουργεί ένα κινηματογραφικό στυλ με τη συγκεκριμένη ταινία το οποίο ξεπατίκωσαν οι μισοί Άγγλοι σκηνοθέτες της δεκαετίας του ’90.

 

Θα μπορούσα να σου πω και για τις υπόλοιπες ταινίες του –αλλά νομίζω πώς έγινα κατανοητός. Ο Άλαν Πάρκερ περνάει ένα μήνυμα σε κάθε ταινία και το κάνει απλά, στρωτά σα να οδηγεί τρένο σε ράγες. Δεν πειραματίζεται, γνωρίζει. Δεν είναι αμφιλεγόμενος –γιατί να είναι; Πες την ιστορία σου και φύγε –αυτός είναι ο Άλαν Πάρκερ.

Και τώρα που πέθανε δε νιώθω έλλειψη αφού είμαι σίγουρος ότι ο Άλαν Πάρκερ δεν υπήρξε ποτέ. Δεν ήταν άνθρωπος, ήταν η φωνή που σου λέει ιστορίες δίπλα στη φωτιά, το βιβλίο που διαβάζεις μόνος σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, η συνείδησή σου που ξυπνάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει δεν μπορείς να την αγνοήσεις.

Εγώ λοιπόν θα περιμένω την επόμενη ταινία του –μπορεί να μην τον λένε Άλαν Πάρκερ, μπορεί να τον λένε Μαξ Λάντις ή Φατίχ Ακίν, αλλά, μεταξύ μας… όλοι αυτοί είναι το ίδιο πράγμα. Η συνείδησή μας.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ