Στις υπέροχες, παγωμένες κορυφές και πεδιάδες στα Ιμαλάια του Θιβέτ, δύο περιπετειώδεις Γάλλοι, ο φωτογράφος άγριας ζωής Βενσάν Μινιέ και ο ταξιδιωτικός συγγραφέας Σιλβέν Τεσόν, ψάχνουν ένα από τα πιο ακριβοθώρητα και απρόσιτα αιλουροειδή, τη λεοπάρδαλη του χιονιού. Τους ακολουθεί, χωρίς να γίνεται ορατή, η Μαρί Αμιγκέ, που συν-σκηνοθετεί μαζί με τον Μινιέ , τη «Λεοπάρδαλη του χιονιού», ένα πετυχημένα δομημένο και υπέροχα φωτογραφημένο ντοκιμαντέρ με σωρεία βραβείων, το οποίο παρουσιάζεται στις αίθουσες από τις 12 Δεκεμβρίου από την One from the Heart.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Εξηγώντας την ιστορία, ο Βενσάν Μινιέ σημειώνει: «Συχνά αυτό που προσπαθώ να πετύχω είναι να χτίζω γέφυρες: να μεταφέρω την αίσθηση του θαύματος, να ακολουθώ τους αργούς ρυθμούς της φύσης ώστε να μπεις μέσα της καθώς οι ώρες παρακολούθησης περνούν. Έτσι στόχος ήταν να κινηματογραφήσουμε τον διάλογο μας γύρω από ένα κοινό όνειρο, πλαισιώνοντας τον με τις εικόνες που είχα τραβήξει στα προηγούμενα ταξίδια μου εκεί πάνω».
Το ντοκιμαντέρ αναρωτιέται για το πώς ο άνθρωπος αντικρίζει και παρατηρεί το περιβάλλον, τη σχέση μας με τη φύση, τη θέση μας στον πλανήτη και την παράξενη σχέση μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.
Ένα υπέροχο, οργανικό σάουντρακ από τον Γουόρεν Έλις και τον Νικ Κέιβ είναι το νήμα που ενώνει τη δράση στο τοπίο με την αφήγηση.
«Μου αρέσει να κινηματογραφώ παθιασμένους ανθρώπους προσπαθώντας να κατανοήσω τι είναι αυτό που τους παρακινεί», σχολιάζει η σκηνοθέτις Μαρί Αμιγκέ, υπογραμμίζοντας πως η συνάντησή της με την λεοπάρδαλη μέσα από το βλέμμα του Σιλβέν όταν την αντίκρισε ήταν ακόμα καλύτερη από το να δει η ίδια το ζώο.
Για μια ευκαιρία να ανακαλύψει την τέχνη της αναμονής, μιλά ο Σιλβέν Τεσόν, σημειώνοντας πως ενώ ο ίδιος ορκίζεται στην τέχνη της φυγής, προσκλήθηκε να γευτεί τις υποσχέσεις της υπομονής. «Με τον Μινιέ η σχέση με τον κόσμο θα έπαιρνε μια διαφορετική τροχιά. Δεν θα βιαζόμουν πλέον. Φτάναμε στο βουνό, περιμέναμε, κοιτάζαμε και κάποιες φορές βλέπαμε ένα ζώο να εμφανίζεται. Ο φωτογράφος δεν προσπερνάει τον χώρο, γίνεται κομμάτι του χρόνου. Θυμάμαι ένα βράδυ τον Φεβρουάριο, η Μαρί κι εγώ περπατούσαμε δίπλα-δίπλα. Ο τρόπος που ο φίλος μας κοιτούσε το τοπίο γύρω μας με εντυπωσίασε. Στ’ αλήθεια το διάβαζε όπως κάποιος αποκρυπτογραφεί ένα ποίημα ή όπως ένας μουσικός μελετά μια παρτιτούρα. Κοίταζε τους βράχους, τις χαράδρες και εξηγούσε τι μπορούσε να συμβεί. «Εκεί είναι ένα σημείο που μπορεί να κρυφτεί μια λεοπάρδαλη. Αυτή είναι μια σπηλιά που αρέσει στους αετούς και εκεί πέρα είναι τα λιβάδια στα οποία βόσκουν τα μπαράλ». Αυτές είναι οι εξηγήσεις που μας έδινε και κατάλαβα ότι υπήρχαν δύο τρόποι να παρατηρεί κανείς έναν τόπο. Μπορείς να τον δεις αισθητικά και να φιλοσοφείς για την τοπογραφία και το πώς πέφτει το φως. Μπορείς επίσης να μπεις στη θέση του ζώου και να βρεις κρυψώνες, περάσματα, σημεία για ξεκούραση και ανοίγματα. Αν το κάνεις έτσι, τα βουνά γίνονται ένα ζωντανό κάστρο. Οι γούνινες βασίλισσες και οι φυτοφάγοι λαοί θα ταξίδευαν στις γέφυρες και τις επάλξεις του. Ο Μινιέ ήταν ο δάσκαλος που θα μου έδειχνε πώς να διαβάζω για δεύτερη φορά στη ζωή μου».
Η ταινία έχει κερδίσει το Βραβείο CÉSAR Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και το Βραβείο Lumiéres Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, ενώ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών ως Ειδική Προβολή «Cinema for the Climate Special Screening». Στη συνέχεια προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ζυρίχης, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Άμστερνταμ, στο Φεστιβάλ Μοντρεάλ, στο Φεστιβάλ του Σάο Πάολο ανάμεσα σε άλλα. Στην Ελλάδα η ταινία κέρδισε το Βραβείο WWF στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια προβλήθηκε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αιγαίου.
Το ομώνυμο βιβλίο του Σιλβέν Τεσόν για αυτό το ταξίδι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
