Γλυπτά έργα της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, περιγράμματα αλόγων από ξύλο, σίδηρο και ορείχαλκο καθώς και νωπογραφίες της Ιόλης Ξιφαρά, με την τεχνική του fresco, αποτελούν την έκθεση που πραγματοποιείται ολόκληρο τον Σεπτέμβριο στην Αρχαία Μεσσήνη, με τίτλο «Θώρακες, άλογα και άνθη», σε επιμέλεια Λουίζας Καραπιδάκη.
«Η απόπειρα συνεύρεσης δύο εικαστικών, μιας γλύπτριας και μιας ζωγράφου, με διαφορετικές εννοιολογικές και πλαστικές προσεγγίσεις, στο φυσικό περιβάλλον ενός αρχαιολογικού χώρου, αποτελεί σίγουρα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα και μια απτή απόδειξη της δύναμης της τέχνης στο διηνεκές του ελληνικού πολιτισμού”, αναφέρει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια Λ. Καραπιδάκη προσθέτοντας : “Η περίπτωση της συγκεκριμένης εκθεσιακής επιλογής των εικαστικών Αλεξάνδρας Αθανασιάδη και Ιόλης Ξιφαρά θα αποτελέσει αναμφίβολα μια ενδιαφέρουσα περιήγηση με την εναλλαγή των οπτικών εντυπώσεων του θεατή από το αρχαίο στο σύγχρονο. Οι δυο καλλιτέχνες με ένα απόλυτα σύγχρονο λεξιλόγιο στον τρόπο της εικαστικής τους έκφρασης παραπέμπουν στη μνήμη, στην ιστορία, στην τέχνη του αρχαίου πολιτισμού χρησιμοποιώντας υλικά και τεχνικές της αρχαίας τεχνολογίας καθώς και ποικίλες σημασιολογικές αναφορές».
Από την πλευρά του ο διευθυντής του ανασκαφικού και αναστηλωτικού έργου στην Αρχαία Μεσσήνη, Πέτρος Θέμελης, χαρακτηρίζει την έκθεση «στο μνημειώδες Γυμνάσιο της αρχαίας Μεσσήνης, όπου τα νιάτα της μεσσηνιακής επικράτειας ασκούνταν σε γυμνικά και ιππικά αγωνίσματα, μια μοναδική εμπειρία μετάβασης από τον σύγχρονο στον αρχαίο κόσμο της δημιουργίας, της θέασης και της ακρόασης»
Η εικαστική έκθεση «Θώρακες, άλογα και άνθη» που ήταν ανοιχτή για το κοινό ολόκληρο τον Αύγουστο παραμένει και όλον τον Σεπτέμβριο μέσα στον Αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Μεσσήνης, από τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ.
Ο Πέτρος Θέμελης προσθέτει για την έκθεση, η οποία οργανώνεται από την Εταιρία Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών: «Η αρχαία Μεσσήνη, πέρα από τις ποικίλες μορφές, τις υποστάσεις και τις διαστάσεις της είναι πρωτίστως μια τρισδιάστατη δημιουργία που συνομιλεί με το φυσικό περιβάλλον. Ένα περίοπτο έργο τέχνης που συγκροτείται σταδιακά από τα διάσπαρτα μέλη του, αναδύεται μέσα από επιχώσεις σκοτεινών αιώνων, ζει στο παρόν μια δεύτερη ζωή που προοιωνίζεται αιώνια. Όμοια με το Διόνυσο-Ζαγρέα που κατασπαράχθηκε από τους Τιτάνες και αναγεννήθηκε με νέα μορφή, η Μεσσήνη εμφανίζεται στα μάτια μας με μια νέα εξελισσόμενη διαρκώς μορφή που έλκει, εμπνέει, συγκινεί, γοητεύει και απαιτεί ταυτόχρονα ταπεινότητα και ευαισθησία στην προσέγγιση και τη χρήση των χώρων της από τους θνητούς αυτού του κόσμου. Στο απώτερο λαμπρό παρελθόν της, πλήθη γέμιζαν το θέατρο, την αγορά, το Ασκληπιείο, το Γυμνάσιο, το Στάδιο, την Παλαίστρα για να δουν, να ακούσουν, να συζητήσουν, να σκεφτούν, να διασκεδάσουν, να προμηθευτούν προϊόντα. Πλήθη συρρέουν σήμερα από όλο τον κόσμο για τους ίδιους γενικά λόγους. Αισθάνομαι τον παλμό των μνημείων της Μεσσήνης του σήμερα που στεγάζουν και πάλι δημιουργίες, δρώμενα και τέχνεργα υψηλής αισθητικής, αναλαμβάνοντας σημαντικό παιδευτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό ρόλο».
