Με έναν κόσμο σκιών, όλο και πιο ορατό στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, μας φέρνουν αντιμέτωπους οι “Ακροβάτες”, της εικαστικού Κλεοπάτρας Χαρίτου , δέκα «εγκαταστάσεις», κατασκευασμένες με φωτογραφίες και αντικείμενα – σύμβολα, που θα τοποθετηθούν κατά μήκος του πεζόδρομου της Ερμού, από το ύψος της πλατείας Αγ. Ασωμάτων μέχρι την οδό Πειραιώς από 20 έως 25 Σεπτεμβρίου.
Πρόκειται για μια διαδρομή στην Αθήνα της χρήσης και της κρίσης μέσα από την εξάρτηση, τη φτώχεια, τους άστεγους, την πορνεία, την πείνα, τη μοναξιά, τη σωματική και ψυχική εξάντληση, τον θάνατο, που διοργανώνει το ΚΕΘΕΑ Εξέλιξις και για την οποία η Κλεοπάτρα Χαρίτου σημειώνει στην σελίδα της στο fb:
«Ήταν ακριβώς πριν έναν χρόνο όταν μου ζητήθηκε από το ΚΕΘΕΑ Εξέλιξις, να συνεργαστώ για τα 20 χρόνια ύπαρξής του. Άρχισα αμέσως τις εθελοντικές εξορμήσεις μου στα κέντρα βοήθειας, και στις πιάτσες. Θα ήταν βέβαια ανόητο να υποκριθώ ότι δεν χρειάστηκα ψυχολογική υποστήριξη κι ότι δεν υπήρξαν περίοδοι όπου βούταγα κατακόρυφα στην κατάθλιψη. Η συμπεριφορά μου και ο χαρακτήρας μου επηρεάστηκαν, όμως, πεισματικά, οι Ακροβάτες και οι street workers του ΕΞΕΛΙΞΙΣ συνέχιζαν να με εμπνέουν και να με στηρίζουν ώστε να στυλώνω το βλέμμα μου στην -επί μέρους- πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει.
Στην πορεία ζήτησα από το ΕΞΕΛΙΞΙΣ να συμπεριλάβουμε τις εκδιδόμενες και τις τρανσέξουαλ τοξικοεξαρτώμενες γυναίκες, που στερούνται κάθε κοινωνικού σεβασμού και κρατικών παροχών. (Υπήρχε κι ένα απωθημένο με τις οροθετικές, πως να λησμονηθεί?…) Οι άνθρωποι του ΕΞΕΛΙΞΙΣ σεβάστηκαν εξ’ αρχής την ελευθερία της έκφρασής μου, την όρεξη για εθελοντισμό και τον ορμητικό μου χαρακτήρα. Με άφησαν ελεύθερη να εκφραστώ και να δημιουργήσω, εμπνεόμενη και από το έργο τους απέναντι στην κοινωνία.
Και είναι ακριβώς όλα αυτά μαζί, που στο τέλος, το μόνο που γεννάς είναι Τέχνη.
Το είδος της Τέχνης που ξεπηδά μέσα από τους δρόμους, δεν κρύβεται, δεν κρίνει με αυθάδεια και υποκρισία, ούτε αυτοπεριορίζεται σε προσωπικά και πολιτικάντικα ζητήματα. Η Τέχνη που ξημερώνει μέσα από την προσφορά.
Ζήτησα λοιπόν να στηθεί η έκθεση σε δημόσιο χώρο, έξω, εκεί όπου ζουν και πεθαίνουν οι Ακροβάτες μας. Κι έμαθα στην πορεία ότι υπάρχουν πλάσματα που μέσα στο χειμώνα, σηκώνονται τα μεσάνυχτα, και, είτε με τον μικρό μισθό τους, είτε εθελοντικά, μαζί με τρομαχτική ταπεινότητα κι εσωτερική δύναμη, πάνε να ταΐσουν αυτούς τους ανθρώπους. Να τους μιλήσουν. Να τους συμπαρασταθούν. Να μην τους κρίνουν! Τους δίνουν πληροφορίες, μία κουβέρτα ή καθαρές σύριγγες, φροντίζοντας εν τέλη το κοινωνικό σύνολο. Τους ευχαριστώ βαθύτατα για τη συνεργασία και τους εύχομαι καλή συνέχεια στο πολύτιμο έργο τους».
“ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ”, 20-25/9, πεζόδρομος Ερμού, Κεραμικός (στ. Θησείου)
Μ. Ζ
