Με μέγα πάθος και “αφοσίωση χρόνου και συναισθήματος”, η Λουκία και η Μίνα Παπασιδέρη, οι οποίες διευθύνουν το ATTILIO Οικεία Τέχνη στην Ηλιούπολη, που συμπληρώνει φέτος 55 χρόνια γόνιμης παρουσίασης έργων Ελλήνων, σύγχρονων δημιουργών, που φέρουν τη συγκίνηση από το αποτύπωμα του ανθρώπινου χεριού, επιμένουν και συνεχίζουν εδώ και μια δεκαετία, να μεταμορφώνουν όπως κάθε φθινόπωρο, τις εξωτερικές βιτρίνες τους σε εκθεσιακό χώρο. Τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου στις 7 το απόγευμα, εγκαινιάζουν την έκθεση με τίτλο “Απώλεια”, καθώς συνεχίζουν να θυμούνται: “Τέλη Φλεβάρη, το φοβερό συμβάν των Τεμπών, πάγωσε μια ολόκληρη κοινωνία. Μια κοινωνία που έκλαψε, οργίστηκε. Εντούτοις, σύντομα, θα έφθαναν στ΄ αυτιά και τα μάτια μας νέες απώλειες που, και αυτές, θα περνούσαν από το «πρώτο» στο «δεύτερο» πλάνο”, υπενθυμίζουν και προσθέτουν: “Πύλος, γυναικοκτονίες που αυξάνονται, ο Αντώνης στον Πειραιά, Δαδιά, Θεσσαλία όπου άνθρωποι, το βιός τους και ολόκληρα τοπία βυθίζονται στη λάσπη. Στις μέρες μας, μοιάζει να προχωράμε «διασχίζοντας» απώλειες . Απώλειες που προσπερνάμε άγαρμπα και άωρα καθώς σε λίγο, σχεδόν μοιραία, θα κληθούμε να σκύψουμε πάνω από μια νέα, περισσότερο ή εξίσου τραγική.
έργο Λιάνας Παπαλέξη
Στο ATTILIO, μετά το μεγάλο κενό που τα Τέμπη άφησαν μέσα μας, αρχίσαμε να ψηλαφούμε την απώλεια.
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να είναι συναισθηματικά συνταρακτικός και να αποτελέσει ένα από τα πιο ψυχοπιεστικά γεγονότα ζωής. Όμως, απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος.
έργο Τιμόθεου Γεωργίου
Ήδη από τη στιγμή της γέννησης , αποχωριζόμαστε το σώμα της μητέρας μας, προκειμένου να επιβιώσουμε.
Για ένα μικρό παιδί, απώλεια μπορεί να είναι μια κούκλα, μια κουβέρτα, ένα πανάκι…
Κάθε αλλαγή είναι απώλεια και κάθε απώλεια μια αλλαγή.
Ο πόλεμος, η προσφυγιά, η μετανάστευση σημαίνουν απώλεια του γενέθλιου τόπου, της ταυτότητας, κάποιες φορές της αξιοπρέπειας.
έργο Γιάννη Παπαδόπουλου
Το γήρας, η ασθένεια, οι ήττες που θα βιώσουμε, αντιστοιχούν σε απώλειες.
Η καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος είναι η απώλεια ενός τοπίου και μιας πραγματικότητας όπως την ξέραμε ως τα τώρα.
έργο Βαγγέλη Πολύζου
Πού πάνε όμως, αλήθεια, οι απώλειες που δεν παίρνουν μέσα μας το χρόνο, το βάθος και την έκταση που διεκδικούν;
Πώς εγγράφεται και πώς αποτυπώνεται στο νου και το σώμα μας η κάθε μικρή ή μεγάλη απώλεια;
Και η τέχνη, φορέας αυτής της σχεδόν μαγικής, λυτρωτικής ιδιότητας να δίνει μορφή στο άφατο, πώς λειτουργεί μέσα μας όταν αναμετράται με την απώλεια;
έργο Γιώργου Χατζόγλου
Τα έργα που αυτό το φθινόπωρο θα συντροφέψουν τις μέρες μας, προσεγγίζουν την απώλεια με τρόπο απόλυτα προσωπικό, βαθύ και ιδιαίτερο. Την ίδια στιγμή, δημιουργούν μια κοινή αλφαβήτα, ένα νοητό ιστό που εξυφαίνει σχέσεις και συγγένειες ανάμεσά τους.
έργο Βαρβάρας Περράκη
Και η σκυτάλη περνά από τον έναν μας στον άλλον», καταλήγουν η Μίνα και η Λουκία Παπασιδέρη.
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν με έργα τους στη φετινή έκθεση «Μια βιτρίνα, ένα παράθυρο…» είναι οι Τιμόθεος Γεωργίου, Μαρία Γρηγορίου, Στέλλα Δεληγιάννη (κόσμημα ), Βύρων Δημητρακούλης
έργο Σίσσυς Κούκερη
έργο Μαρκέλλας Μιχαλιτσιάνου
Μαίρη Μαργώνη-Γιάννης Μανδυλάκης( κόσμημα)
Μπέσσυ Μπούμη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Λιάνα Παπαλέξη, Βαρβάρα Περράκη(κόσμημα), Βαγγέλης Πολύζος
Ασπασία Πολύζου
Φιλιώ Φασουλιώτη, Γιώργος Σεπετζόγλου, Νίκος Χαριτάκης, Νικόλας Χατζής, Γιώργος Χατζόγλου, Εύα Χειλαδάκη και Μαρία Ψαριανού(κόσμημα).
Μάνια Ζούση
