Εικαστικά Έκθεση

Οι καλλιτέχνες και οι Αν-Ισορροπίες τους

«Ένα σαρκοβόρο φυτό τρώει ένα έντομο και την ίδια στιγμή κάποιο άλλο παρατηρεί το συγκεκριμένο γεγονός. Όλα ζούνε στη φύση με μια ισορροπία, το ένα τρώγεται αλλά το άλλο ζει», εξηγεί στο artplay.gr η εικαστικός Μαρία Γρηγορίου, περιγράφοντας το έργο της «Σχέσεις ισορροπίας»,  δουλεμένο σε σφυρήλατο σίδερο, διαφανές

χαρτί ζωγραφισμένο με ξερά παστέλ και αλουμίνιο από ντενεκεδάκια που γλύτωσαν την ανακύκλωση, το οποίο συμμετέχει έως και τις 7 Νοεμβρίου στην έκθεση «Μια βιτρίνα, ένα παράθυρο…» που διοργανώνουν τα τελευταία χρόνια στο ATTILIO Οικεία Τέχνη της Ηλιούπολης, η Λουκία και η Μίνα Παπασιδέρη.

«Όταν άκουσα για Αν-Ισορροπίες είπα δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, γιατί είναι παντού γύρω μας. Αποφάσισα να κάνω ισορροπίες γιατί μόνο στη φύση υπάρχει ισορροπία και πουθενά αλλού», προσθέτει η δημιουργός, μέλος της Ομάδας Αφή που γιορτάζοντας φέτος τα 40 χρόνια της διαδρομής της, διοργανώνει στις 23 Νοεμβρίου έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς.

Στη φετινή θεματική με τίτλο «Αν-Ισορροπίες» συμμετέχουν συνολικά δέκα δημιουργοί με γλυπτικά έργα και πέντε δημιουργοί με κόσμημα.

Μια εντυπωσιακή σύνθεση αποτελούμενη από ξύλο προερχόμενο από παλιό βαρέλι κρασιού και ορειχάλκινες φιγούρες, δημιούργησε ο Βύρων Δημητρακούλης με τίτλο  “Tabula Rasa”. «Το ξύλο από το βαρέλι μου δημιούργησε την αίσθηση ότι ισορροπεί σαν ένα καράβι. Η φιγούρα πάντα υπήρχε στα έργα μου, έτσι η ισορροπία ενός υλικού αφορά όχι μόνο τη φύση αλλά και τους ανθρώπους», σημειώνει.

Ο κεραμίστας Γιώργος Κοκοβλής εκθέτει τη «Σβούρα», έργο από πηλό grès και την ίδια ώρα δεν κρύβει την συμπάθεια, την αγάπη, ακόμα και την εμμονή με το αντικείμενο. «Η σβούρα είναι ένα παράξενα (αν)ισόρροπο αντικείμενο. Δεν μπορεί να σταθεί κάθετα στην επιφάνεια, θα πέσει αμέσως κάτω. Αν κάποιος όμως τη στριφογυρίσει πρώτα, θα ισορροπήσει μεγαλόπρεπη, αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας. Στη συνέχεια, θα χορέψει το θαυμαστό χορό της κι όταν η ταχύτητα της μειωθεί θα κάνει την υπόκλιση της και θα ισορροπήσει ξανά, πλαγιαστή αυτή τη φορά, μέχρι μια νέα ώθηση να την κάνει να σταθεί πάλι όρθια», αναφέρει και δεν παραλείπει να πει πως «η σβούρα είναι ένα παιχνίδι συνεχούς μετάβασης από την ανισορροπία στην ισορροπία, ξανά και ξανά, αρκεί να υπάρχει ένα νέο ερέθισμα, μια νέα ώθηση. Η κεραμική σβούρα φαίνεται να υποκύπτει (προσωρινά;) στη βαρύτητα, ωστόσο υποδηλώνει αυτή την κίνηση που υπάρχει στη μνήμη όλων εμάς που δώσαμε κάποτε μια μικρή ώθηση στο παιδικό μας παιχνίδι (στην ύπαρξη μας;) για να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι της μετάβασης».

Γλυπτό αποτελούμενο από μια κολώνα από πήλινους «ογκόλιθους» να αναμετράται  με ένα πήλινο ανθρώπινο σώμα, παρουσιάζει ο Στυλιανός Κουκλάκης που διευκρινίζει πως «προσεγγίζει τα έργα διαισθητικά. Η κολώνα συμβολίζει το στατικό, αλλά μέσα στο χρόνο, ευάλωτο στοιχείο,  είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή η ισορροπία θα χαθεί”, τονίζει.

Την “ιπτάμενη” σύνθεση «Σκάλα προς το πουθενά», αναπτυγμένη σε ξύλο και αλουμίνιο, παρουσιάζει η Λιάνα Παπαλέξη , ένα “έργο που ασχολείται με τις διαφορετικές, αδιέξοδες κατευθύνσεις που επιλέγει να ακολουθήσει ένα μυαλό σε σύγχυση, ένα μυαλό σε ανισορροπία. Ο εγκέφαλος τότε, επιλέγει διαδρομές που δεν οδηγούν πουθενά. Πιστεύει όμως ότι κάθε φορά είναι οι σωστές, ζώντας έτσι μια παράλληλη, εσφαλμένη, δική του πραγματικότητα. Το έργο μπορεί να πάρει διάφορες μορφές ανάλογα πως το κρεμάς και το όνειρό μου είναι να γίνει πολύ μεγάλο και να εκτεθεί στο δημόσιο χώρο και σε αυτό να ανεβαίνουν τα παιδιά και να παίζουν».

«Συνάντηση», είναι ο τίτλος που δίνει ο Αλέξης Παπαχατζής στο έργο του από ατσάλι και αλπακά πάνω σε βάση από ξύλο βελανιδιάς. «Ήταν αυτό που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή, αισθανόμουν ανισορροπία γιατί μόλις είχε τελειώσει η σχέση ζωής που είχα με καρπό ένα παιδί, μόλις είχα περάσει έναν καρκίνο, που πείραξε και τον εγκέφαλο, και έτσι το θέμα ήταν σαν να μίλαγε για μένα, για το σοκ που πέρασα. Στο έργο μου οι άνθρωποι προσπαθούν να συναντηθούν αλλά αιωρούνται, φοβούνται μήπως πέσουν κι έτσι μένουν ακινητοποιημένοι. Αν τολμήσεις και γλιτώσεις από τα καρφιά θα σταθείς στα πόδια σου, όπως τα ανθρωπάκια που έπεσαν και ισορρόπησαν. Εγώ έπεσα αλλά βρήκα την ισορροπία και την αγάπη, προσγειώθηκα όρθιος», σχολιάζει.

Ο Βαγγέλης Πολύζος μετά τους πετράδες και τις οικοδομές, αποφάσισε ένα πρωί να κάνει κόσμημα. «Ήταν το 1981. Βρήκα ένα φτηνό υλικό, ένα κέρατο κι έτσι άρχισε το ταξίδι, σκουλαρίκια, καρφίτσες, μενταγιονάκια.. όλη μου η ζωή ήταν χειρωνακτική», λέει. Το έργο του “Ισορροπώντας ελεύθεροι “, είναι ένα γλυπτό δουλεμένο σε μπρούντζο, ανοξείδωτη σίτα, κέρατο και αρζαντό.

«Στρόβος», κεραμική σύνθεση σε terra sigilatta και τεχνική raku, με αναφορά στην αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει τόσο την ίδια τη σβούρα όσο και οτιδήποτε περιστρέφεται ή περιδινείται σε σπειροειδή τροχιά, παρουσιάζει ο  Γιώργος Ποντίκης.

«Πρώτη φορά έκανα ένα θέμα γεωμετρικό και αρχιτεκτονικό, ομολογεί ο Γιώργος Σεπετζόγλου που εκθέτει το έργο «Δαυίδ και Γολιάθ» ή «Η Ανισορροπία σε ισορροπία», σύνθεση από πηλό, οξειδωμένο  χαλκό και σίδερο. «Από πιτσιρικάκι, πάντα με τα χαρτάκια και τα μολυβάκια ήμουνα, τέλειωσα τη Δοξιάδη και είχα γραφείο που έκανα μελέτες διακόσμησης για πολλά χρόνια, ωστόσο πάντα με τράβαγε το αντικείμενο, η φόρμα και το σχέδιο, ενώ αυτό που με ξεκούραζε ήταν να κάνω σκίτσα. Σιγά σιγά με κέρδισε το αντικείμενο, είχε αρχίσει και η κρίση της μελέτης και έτσι μπήκα σε έναν κόσμο μοναχικό και ήσυχο, στο εργαστήρι του αντικειμένου. Ξεκίνησα με χυτήρια και ορείχαλκο, φτιάχνοντας πράγματα με πηλό που έδινα για χύτευση. Σιγά σιγά άρχισα να εμφανίζω  κανένα κεραμικό, το οποίο μετά άρχισε να «παντρεύεται» με τον ορείχαλκο, στη συνέχεια προστέθηκε και το παλιό ξύλο , ο οξειδωμένος χαλκός, και γινόταν πιο εικαστικό το κομμάτι. Πάντα πειραματιζόμουνα με τα υλικά», καταλήγει.

Ο Γιώργος Χατζόγλου τιτλοφορεί «Symphony» τη σύνθεση σε ορείχαλκο και αλουμίνιο. Πολιτικός μηχανικός ο ίδιος, με πατέρα οπτικό που όταν έφτιαχνε τη βιτρίνα του, ο μικρός Γιώργος παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις συρμάτινες μπάλες που έφτιαχνε για να βάλει μέσα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Του πρότεινε να τον βοηθήσει έως τη στιγμή που δημιούργησε το τρισδιάστατο πατρικό προφίλ, «εντυπωσιακά καλό για την ηλικία μου. Αυτή η πρώτη απόπειρα με ενθουσίασε και άμεσα αγοράσθηκαν πολλές καλούμπες σύρμα, χαλκός και μπρούντζος και με ελάχιστα εργαλεία άρχισα να φτιάχνω αντικείμενα. Πολύ σύντομα πήρα και την πρώτη μου παραγγελία. Έως και σήμερα αυτό που κάνω παραμένει χόμπι και αν με ρωτήσετε εάν το άλλαζα θα σας απαντούσα όχι. Είναι τεράστια η ικανοποίηση της αίσθησης να δημιουργώ»

Από το χώρο του εικαστικού κοσμήματος στις “Αν-Ισορροπίες”συμμετέχουν:

Η Στέλλα Δεληγιάννη με τις «Εύθραυστες Ισορροπίες», περιδέραιο δουλεμένο σε ασήμι και πέτρα Shades of pyrite (Night sky) δεμένο με επάλληλες, οξειδωμένες αλυσίδες. «Οι λέξεις ισορροπίες και ανισορροπίες είναι κάτι που έχει καθορίσει όλη τη ζωή μου, πάντα πάλευα για τις ισορροπίες, αλλά είναι πλέον βίωμα σε μένα, επειδή συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο στην παιδική μου ηλικία και με ακολουθεί σε όλα τα έργα μου. Ξέρω πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα μπορεί η στιγμή της ισορροπίας να διαταραχθεί, για αυτό και ο τίτλος του έργου μου είναι “εύθραυστες ισορροπίες”. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι καθρέφτης της ψυχής μου», δηλώνει.

Η Γιώτα Ζερίτη παρουσιάζει την καρφίτσα «Εκκρεμές»,  όπου συνταιριάζει πλαστικές βελόνες, πούλιες βινυλίου και ύφασμα φελλού.

Η Μαίρη Μαργώνη και ο Γιάννης Μανδυλάκης εκθέτουν μια σύνθεση-περιδέραιο , αποτελούμενη από διαδοχικά αρμοσμένους ημιπολύτιμους λίθους, πράσινη και κόκκινη τουρμαλίνη, τανζανίτες και μπλε τοπάζι .

Η Βαρβάρα Περράκη δίνει στο κόσμημά της τον τίτλο  «Ισορρόπησέ το», παρουσιάζοντας τέσσερα διαφορετικά έργα  από οξειδωμένο χαλκό.

Τέλος η Μαρία Ψαριανού φιλοτεχνεί ένα περιδέραιο από ροζ ροδόσχημους και δακρυόσχημους χαλαζίες, συναρμοσμένους σε πλέγμα από ατσαλόσχοινο και ασήμι και τίτλο «Η αρμονία της ανισορροπίας», Η ίδια μιλώντας στο artplay.gr δεν παρέλειψε να επαναλάβει πως «η Λουκία και η Μίνα είναι υπέροχες, νοιάζονται και αγαπάνε πολύ την τέχνη, και αυτό φαίνεται τόσο στο χώρο όσο και στο πως οι ίδιες προσεγγίζουν όλες τους τις διοργανώσεις και εκθέσεις. Κάτι που δίνει τροφή σε εμάς. Είναι μια μορφή τέχνης αυτό που κάνουμε, αλλά όταν δουλεύεις σε διαδικασία και ρυθμούς παραγωγής και επανάληψης, δεν έχεις τη δυνατότητα να βγάλεις τη χαρά σου, την έμπνευσή σου, ό, τι θετικό έχεις μέσα σου. Η θεματική που δίνουν κάθε χρόνο, είναι αφορμή για να δουλέψουμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό που μπορεί να μας απελευθερώσει και να λειτουργήσει θετικά και για την υπόλοιπη δουλειά μας και το παραγωγικό κομμάτι, δίνοντας έμπνευση. Το φετινό μου έργο είναι ένα περιδέραιο φτιαγμένο από ατσάλι, με ροζ επιχρύσωση και ροζ χαλαζία, η λογική του είναι πως είναι ένα «απολύτως ανισόρροπο περιδέραιο», στη λογική ότι δεν υπάρχει τίποτα συμμετρικό, τίποτα στο ίδιο σημείο, στο ίδιο ύψος, και ταυτόχρονα ο ροζ χαλαζίας είναι σε μορφή τριαντάφυλλου , το ίδιο το ροζ παραπέμπει σε κάτι πολύ γλυκό και αρμονικό, και η λογική μου είναι ότι «η ανισορροπία μπορεί να δημιουργήσει αρμονία».

Η δημιουργός δεν παρέλειψε να σχολιάσει πως «το κόσμημα στη χώρα μας είναι εξαιρετικά υποτιμημένο, είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν έχουμε ανώτατη σχολή κοσμήματος, στην ΑΣΚΤ δεν υπάρχει τμήμα κοσμήματος. Το θεωρώ ανεπίτρεπτο, σαν να επιλέγουμε μόνοι μας να θάβουμε την αρχαία μας ιστορία πάνω στην τέχνη του κοσμήματος».

ΜΑΝΙΑ ΖΟΥΣΗ