Metamanias performance Εικαστικά Θέατρο

Με μια «Ραγάδα» στο βλέμμα   

Μια πολύτιμη και σπάνια στιγμή για μια καλλιτεχνική συνθήκη και ένα θέαμα χωρίς λόγια, που ταράζει και συγκινεί, συνδυάζοντας στοιχεία από τη γλώσσα των εικαστικών και του σινεμά, αλλά κυρίως προτάσσει  το βαθύ, διαφανές αίσθημα και τη χειρονομία του βιώματος, παρουσιάζεται έως και την Κυριακή 15 Μαΐου σε μια μονοκατοικία της Ηλιούπολης, επί της οδού Κολοκοτρώνη 7. Τίτλος της «Ragada», η λατινογενής μεταφορά της λέξης «Ραγάδα», και εμπνευστής της ο 24χρονος ηθοποιός Mario Banushi που καταθέτει για πρώτη φορά μια σειρά από μικρές σκηνές, εν είδη Tableau Vivant, υπόκλισης στη γυναικεία φύση και το πρόσωπο της μάνας, δηλαδή της ίδιας της ζωής.

Παρών δίπλα στις τρεις γυναίκες performers που εναλλάσσονται στη σκηνή, την σπουδαία Χρυσή Βιδαλάκη που είχε εντυπωσιάσει στο «Γήρας» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, την Ξένια Ντάνια και την  Aulona Lupa, στέκεται σε όλη τη διάρκεια, ο ίδιος ο Mario, θυμίζοντας κουκλοπαίκτη που με θαυμασμό και συγκίνηση, οδηγεί και κατευθύνει ζωντανά σώματα και συνθέτει εικόνες, χωρίς να κρύβει κάτω από την ηρεμία και την συντονισμένη κίνησή του, την αγωνία και τη συστολή που κάνει τα μάγουλά του να κοκκινίζουν και τα μάτια του να «τρυπάνε» τη γη.  Είναι η ίδια συγκίνηση με την οποία αυτός ο νεαρός δείχνει απέναντι στη μνήμη του, την ιστορία της καταγωγής του, τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν και τον ενέπνευσαν και συνεργάζονται μαζί του, αλλά και το κοινό.

«Στη μνήμη μου είναι πολύ έντονο το κομμάτι των αισθήσεων και των εικόνων και μέσα από την παράσταση κατά κάποιο τρόπο ήθελα να τα ξαναζήσω», ομολογεί στο artplay.gr . Γεννημένος στην Αλβανία το 1998, απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών, του είναι δύσκολο να επιλέξει τη μορφή της τέχνης που θέλει να ασχοληθεί. «Θέλω να εντάξω πολλά πράγματα σε ένα έργο, γιατί  θεωρώ ότι είναι περιοριστικό το να επιλέξω μόνο ένα, είναι σαν να απαρνούμαι την ίδια την τέχνη κατά κάποιο τρόπο», υπογραμμίζει.

Πρωταρχικό υλικό της τροφής και της διατήρησης στη ζωή, το αλεύρι, γίνεται στην έναρξη  της παράστασης ζυμάρι για ψωμί και στη συνέχεια μάσκα που καλύπτει το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά της γυναίκας, παραπέμποντας στον Μαγκρίτ αλλά και στη γυναικεία κακοποίηση που κυριαρχεί. Το ίδιο αυτό αλεύρι, πέφτει σαν απαλό χιόνι από τα χέρια του αγοριού, καλύπτοντας σαν πέπλο και σάβανο το γυμνό σώμα της νεκρής μητέρας, εκείνης που βουβή και χαμένη στη σιωπή και την μοναξιά των γηρατειών της, είχε φάει από το χέρι του αγοριού της λίγες κουταλιές από τη  σούπα που της είχε φτιάξει. Λίγο αργότερα η ίδια αυτή γυναίκα, γέρνει το κεφάλι στην αγκαλιά της καλλονής που τραγουδά και που υπήρξε ίσως στα νιάτα της. Η ίδια γυναίκα μεταμορφώνεται σε νύφη που κάνει το τελευταίο της μπάνιο πριν τη γαμήλια τελετή και το σκάει στη συνέχεια από το παράθυρο και από τη ζωή, επιλέγοντας ένα τραγικό τέλος. Στη συνέχεια ξεπροβάλλει από το άνοιγμα της πόρτας να σφουγγαρίζει το πάτωμα του σπιτιού ή να τηγανίζει ένα αυγό, ενώ αφήνει άφωνο το κοινό όταν εμφανίζεται να λικνίζεται στα ψηλοτάκουνα γοβάκια της , θυμίζοντας τα τρελά γλέντια μιας ανέμελης ζωής.

Για αυτήν την μικρής διάρκειας αλλά μεγάλης έντασης performance, που καθήλωσε το κοινό το οποίο παρακολουθούσε με κομμένη ανάσα και διεσταλμένα μάτια, χωρίς ίχνος ψιθύρου, ο Mario ομολογεί στο artplay.gr πως πρόκειται για «κάτι πάρα πολύ προσωπικό και αυτό θεωρώ επιτυχία του έργου που είναι αφιερωμένο σε κάποιους ανθρώπους.

Από την αρχή των προβών είχα πολύ έντονα στο μυαλό μου τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου που με μεγάλωσε ως δεύτερη μητέρα έως τα έξι μου χρόνια. Είχα πολύ έντονα στο μυαλό μου τις γυναίκες που μεγάλωσα μαζί τους.

Έπαιξε επίσης πολύ μεγάλο ρόλο η κατάθεση προσωπικών ιστοριών από τις γυναίκες της παράστασης αλλά και η ανάγκη μου να μιλήσουμε για το θέμα της μητρότητας και να μοιραστούμε πράγματα πριν αρχίσουμε να φτιάχνουμε ένα έργο».

H “RAGADA” που αποτελεί την πρώτη  σκηνοθετική του ιδέα, παρουσιάστηκε υπό μορφή αποσπασμάτων στο πλαίσιο της έκθεσης σύγχρονης τέχνης “PERFORMANCE ROOMS 2022” από την Αίθουσα Τέχνης Καππάτος.

«Από την αρχή, από τις πρόβες ακόμα με τα κορίτσια, ήθελα αυτό να είναι κάτι που να συγκινήσει τον κόσμο. Κι όταν λέω συγκίνηση δεν εννοώ να έρθει κάποιος και να κλάψει, αλλά να φύγει και να σκέφτεται αυτό που είδε ή του ξύπνησε προσωπικές μνήμες. Στο ότι μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, θεωρώ ότι έπαιξε ρόλο η τύχη, οι συγκυρίες και οι άνθρωποι που βρέθηκαν γύρω μου. Το έργο πέτυχε γιατί βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποιοι άνθρωποι που με βοήθησαν να εκπληρώσω αυτά τα πράγματα, με το να είναι πάρα πολύ θετικοί με όσα είχα στο μυαλό μου, για τη μουσική, το σκηνικό, όλοι είχαν ένα μεγάλο ναι, που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο ηχητικός σχεδιασμός της παράστασης είναι του Εμμανουήλ Ροβίθη, η σκηνογραφία από κοινού με τον Αντρέα Βούκενα, το βίντεο από Andy Xhuma , τα γραφιστικά και το μοντάζ του Νίκου Πάστρα, το Project management της Ελένης Σαλβαρά, βοηθός σκηνοθέτη η Πηνελόπη Τσούτσουβα, φωτογραφίες από κοινού με την  Μυρτώ Σταματοπούλου, η επικοινωνία του Γιώργου Κατσώνη και το Tour management από το TooFarEast σε παραγωγή του Θεάτρου στη Σάλα».  

Αυτή την περίοδο ο Mario Banushi συνεργάζεται με την ομάδα Nova Melancholia ως ερμηνευτής στο έργο “Marcel Duchamp”.  

ΜΑΝΙΑ ΖΟΥΣΗ