Την προσμονή του καλοκαιριού και την γοητεία της θάλασσας μας φέρνει πιο κοντά μέσα στο βαρύ χειμώνα η εικαστικός Μαριέττας Αντιόχου. Η έκθεση έργων της με τον τίτλο «Κύματι θαλάσσης», με θάλασσες και κοχύλια και όλον τον μαγικό κόσμο τους, εγκαινιάζεται την Τρίτη 13 Φεβρουαρίου, στις 7 το βράδυ στη Γκαλερί Αργώ της οδού Νεοφύτου Δούκα 5, στο Κολωνάκι.
Για την έκθεση που θα διαρκέσει ως τις 10 Μαρτίου, η Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν, Δρ. Ιστορικός Τέχνης και Τεχνοκριτικός, σημειώνει: «Ανείπωτη και, μάλιστα, διττή είναι η ποίηση που αναδύεται από τις εικαστικές συνθέσεις [ακουαρέλες, μεικτή τεχνική και σχέδια] της Μαριέττας Αντιόχου.
Διττές, όντως, δημιουργίες προβάλουν τα έργα της καθώς ακόμη και ένα παραμικρό αλλά πάντοτε σημαίνον αντικείμενο αποτελεί μιαν ιδιαίτερα υπαινιχτική παρουσία. Παρουσία που το καθιστά αντικείμενο-κλειδί, όχι μόνο σ το οπτικό πεδίο του θεατή αλλά και σε ότι αφορά την επικοινωνία με τη φαντασία του.
Στις παραλίες και στις απολήξεις των κυμάτων που σμίγουν σχεδόν ερωτικά προβάλλοντας κατεξοχήν υπαινιχτικές παρουσίες, ο θεατής προσλαμβάνει δημιουργικά το μέγεθος της ποιητικής ιδιοσυγκρασίας της Αντιόχου. Πράγματι ,η σημαντική δημιουργός κατορθώνει να αναμεταδώσει στο ακέραιο την υφή του αφρού των κυμάτων στην απόληξη τους και τις χαρισματικές διαθλάσεις του φωτός μέχρι και ανάμεσα στους κόκκους της άμμου .
Υποδειγματικοί είναι, όντως ,οι χειρισμοί του φωτός από την ζωγράφο καθώς ,η τελευταία μας υποβάλλει- όσο γίνεται πιο διεγερτικά-αυτή καθαυτή την <αύρα > του φωτός της πατρίδας μας ακόμη και στις απειροελάχιστες αλλά πάντοτε εύγλωττες διακυμάνσεις του.
Ιδιαίτερα ,η οπτική γωνία με την οποία η Αντιόχου βιώνει το εκάστοτε ερέθισμα της σε συνάρτηση με την ευαισθησία στο φως αποκαλύπτουν την ικανότητα της να μετουσιώνει το ρεαλιστικά δοσμένο θέμα της σε μιαν υπερβατική εικόνα και το όποιο παραστατικά δοσμένο στοιχείο σε μεταφυσικό- σε υφή- εύρημα. Γνώρισμα που προικίζει με μιαν ιδιωματική γητειά τα απεικονιζόμενα καθιστώντας την κάθε σύνθεση: μικρόκοσμο κατ εικόνα και ομοίωση του μακρόκοσμου. Το αίσθημα της απεραντοσύνης που μας καταλαμβάνει βλέποντας τα έργα της, σε μιαν αντίστροφα ανάλογη σχέση με την απόλυτα παραστατική απόδοσή τους ενισχύει τη χαρισματική υποβολή που ασκούν , με έναν κατ εξοχήν ποιητικό τρόπο. Εδώ, το μικρό, το απειροελάχιστο προβάλλει μες από τον ψυχισμό και τον χρωστήρα της Αντιόχου μνημειακό ενώ οι αποσπασματικά δοσμένες παραλίες στην αισθησιακή επαφή τους με υγρό στοιχείο-στοιχειό, μας προσφέρουν μιαν ουσιαστική γεύση από την απεραντοσύνη του σύμπαντος . Γεύση δηλωτική μιας ανείπωτης αλλά κατ εξοχήν ποιητικά δοσμένης <ατμόσφαιρας> χαρακτηρισμένης από μια χαρισματική γητειά. Αυτό, ακριβώς, το γνώρισμα αποτελεί την υπέρτατη μαρτυρία για το δυναμικό και ουσιαστικό ταλέντο της Αντιόχου.
Μαρτυρία που καθώς εγγυάται την αποκρυπτογράφηση μιας Ιδέας συντελεί στο να αποτελούν τα έργα της :την επαλήθευση του ορισμού του Πλάτωνα για την ουσιαστική, αυθεντική τέχνη.»
