“Μου άρεσαν πάντα οι λαϊκές εικόνες, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όταν πήγαινα σε εκκλησάκια, κυρίως σε εκείνα της Παλιαχώρας στην Αίγινα, ήθελα να τις κλέψω. Αλλά για να μην τις κλέψω, ήταν καλύτερα να μάθω να τις ζωγραφίζω, κι έτσι άρχισα να ζωγραφίζω με τρέλα κι ενθουσιασμό κι άρχισα να γεμίζω όποια εκκλησάκια έβρισκα, σε νησιά, νησάκια, ξερονήσια και χωριά”, ομολογεί με χαριτωμένο, πηγαίο αυτοσαρκασμό στο artplay.gr η Ελεωνόρα Σταθοπούλου, η έκθεση της οποίας “Τους φέρνει η θάλασσα”, μετά την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού, παίρνει παράταση έως και τις 13 Μαΐου στον Φωταγωγό των εκδόσεων Το Ροδακιό της οδού Κολοκοτρώνη 59Β.
Ηθοποιός που με τη σύντομη αλλά εντυπωσιακή διαδρομή της, προκάλεσε αίσθηση στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ΄80, με τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό “Λεμονοδάσος” της Τώνιας Μαρκετάκη και δυο βραβεία που απέσπασε για τους ρόλους της στις ταινίες 1922 του Νίκου Κούνδουρου και “Ήταν ένας ήσυχος θάνατος” της Φρίντας Λιάππα, δεν διστάζει να αποκαλύψει πως αποχώρησε, καθώς όπως λέει “δεν ήμουν ηθοποιός της τεχνικής και ταραζόμουν πάρα πολύ, καθώς έπαιζα πιο πολύ με το συναίσθημα, κι όταν αυτό το προτάσεις κάθε βράδυ, κάποια στιγμή εξαντλείσαι. Ο θεός με βοήθησε και όταν πήρα για δεύτερη φορά το βραβείο πρώτου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έφυγα, όπως φεύγει κάποιος από τη ρουλέτα μόλις κερδίσει. Έτσι έφυγα κι εγώ. Είπα πως ήταν η καλύτερη στιγμή να αποχωρήσω, γιατί αλλιώς θα πέθαινα”!
“Στα τριάντα μου χρόνια αρχίζω την αγιογραφία. Πηγαίνω σε έναν ταπετσιέρη της γειτονιάς που έκανε αγιογραφίες και ήξερε τα πάντα, αλλά ο κακομοίρης δεν είχε καθόλου ταλέντο. Ωστόσο με έμαθε, καθώς είχε τρομερές γνώσεις. Είναι μια τέχνη μεγάλης υπομονής, για αυτό και τη λένε εργόχειρο! Αφιερώθηκα σε αυτήν.
Όπου ταξίδευα και έμενα για μεγάλα διαστήματα, ζωγράφιζα εκκλησάκια. Έχω αγιογραφήσει εικόνα που την πήγα στα χέρια κολυμπώντας για το τοπικό πανηγύρι του νησιού. Ήμουν πάντα άνθρωπος μοναχικός και μου άρεσε πλαγίως να συμμετέχω σε ομαδικές χαρές. Μου άρεσε που έφτιαχνα, δημιουργούσα με αυτόν τον τρόπο το κάθε πανηγύρι όπου ήμασταν όλοι μαζί να τρώμε και να πίνουμε”!
Πιστή στην τέχνη της που αγάπησε βαθιά, η Ελεωνόρα Σταθοπούλου συνεχίζει να ζωγραφίζει στα χρόνια που περνούν, απομονωμένη τις περισσότερες φορές στο σπίτι που αγόρασε ψηλά στο βουνό, στη νότια Εύβοια, “τόπο με τέσσερις γείτονες όπου βρήκα τη χαρά μου”, όπως λέει. Μεγάλη της αγάπη η θάλασσα και οι ήρωές της, ναύτες, σφουγγαράδες, πειρατές, ψαράδες και ναυαγοσώστες που στέκουν σιωπηλοί και νοτισμένοι μέσα στα κάδρα τους αφηγούμενοι τον ένδοξο, ταπεινό ή βασανισμένο τους βίο.
Φιγούρες και αντικείμενα σκαλισμένα και ζωγραφισμένα από τα χέρια της, πάνω σε ξύλα που έχει ξεβράσει η θάλασσα, μοιάζουν με εικονοστάσια στις γωνιές των δρόμων που φέγγουν το ταξίδι του καθενός μας, συντροφιά με ταπεινούς και πολύτιμους προσωπικούς θησαυρούς των παζαριών που τόσο αγαπά. “Στα παζάρια συλλέγω τις ζωές των άλλων”, λέει η Σταθοπούλου που μνημονεύει με τον δικό της τρόπο όλους όσους έφυγαν και παραμένουν πεισματικά εδώ.
Μάνια Ζούση
Φωτογραφίες : Αλέξανδρος Χριστοδούλου
