comics Εικαστικά Οι δημιουργοί γράφουν

Δ.Νικολαΐδου: “Η Παλικαρού είναι ένα μακάβριο μεταποκαλυπτικό παραμύθι”

“Θα περιέγραφα την ιστορία της «Παλικαρούς» ως ένα ίσως μακάβριο, μεταποκαλυπτικό παραμύθι», εξηγεί στο artplay.gr η σχεδιάστρια και  εικονογράφος Δήμητρα Νικολαίδου, που παρουσιάζει μαζί με νέους και παλαιότερους ομοτέχνους της, την ιστορία της «Παλικαρούς» στο φετινό Comicdom που πραγματοποιείται από 19 έως και 21 Απριλίου στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση και το Γαλλικό Ινστιτούτο. «Ας φανταστούμε πως η Γη υπάρχει ως ενσυνείδητη οντότητα η οποία, σε μια κίνηση απελπισίας και οργής, καταστρέφει μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας. Οι επιζώντες ερμηνεύουν αυτό το εξωπραγματικό γεγονός με διάφορους τρόπους: οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού, ή τουλάχιστον όσοι από αυτούς έχουν απομείνει, πιστεύουν πως κάποιο στοιχειό, μια μάγισσα ή ακόμη κι ένα δαιμόνιο τους καταράστηκε κι ευθύνεται για την μοίρα τους… και ψάχνουν κάποιον που θα δεχθεί να έρθει αντιμέτωπος με την Γη, για να αναζητήσει τα αίτια της καταστροφής.

Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες της ιστορίας λειτουργούν περισσότερο σαν φιγούρες ή αρχέτυπα ενός παραμυθιού: τα πραγματικά τους ονόματα δεν φανερώνονται στον αναγνώστη. Η πρωταγωνίστρια, η ομώνυμη Παλικαρού (χαϊδευτικό, χάρη στη γενναία της προθυμία να προσφερθεί να ανακαλύψει την αλήθεια) έχασε την οικογένεια της στην καταστροφή, ενώ πλέον ζει περιμένοντας το βέβαιο θάνατο: το ενδεχόμενο να τον βρει λίγο νωρίτερα δεν την ενοχλεί ιδιαίτερα. Η μάγισσα που ανακαλύπτει στα συντρίμμια του χωριού, φαίνεται πως τελικά δεν είναι παρά ένα κακοποιημένο παιδί που υπέφερε σιωπηλά στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής του τόπου. Σε μια κλειστή κοινωνία, είναι πολλοί αυτοί που θα γυρίσουν αλλού το κεφάλι αντιμέτωποι με τέτοιες… ευαίσθητες καταστάσεις. Αυτό το σκεπτικό του «κοίτα τη δουλειά σου, δεν είναι σωστό, μην μπλέκεσαι στις υποθέσεις των άλλων» κι η συμπόνια που δεν της προσφέρθηκε ποτέ έχει θρέψει μίσος για τους ανθρώπους στην καρδιά της μάγισσας, συναίσθημα που αποτελεί αφορμή να της χαρίσει η Γη τη ζωή.

Με βάση αυτόν τον πρώτο αφηγηματικό «λίθο» έχτισα την υπόλοιπη ιστορία: ήθελα να δημιουργήσω ένα προφανώς αποκαλυπτικό περιβάλλον, όπου οι μόνοι που θα επιζούσαν από την αρχική καταστροφή, είναι αυτοί που μοιράζονται την επιθυμία της Γης (του πραγματικού, δηλαδή, ενόχου) για το απόλυτο χάος. Άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το σκληρότερο πρόσωπο των γύρω τους, που νιώθουν οργισμένοι από την βαρβαρότητα και ασπλαχνία που μπορεί να δείξει κάποιος στον συνάνθρωπό του. Η Παλικαρού έχει την επιλογή να δώσει ένα χέρι βοηθείας στην μάγισσα που υποτίθεται πρέπει να εξοντώσει. Κι αυτό ίσως είναι αρκετό για να γλυτώσει και η ίδια: μέσω μιας κίνησης καλοσύνης και ελέους.

Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι του κόμικ, οι σελίδες δουλεύτηκαν κατά κύριο λόγο στο χέρι, «παραδοσιακά» με μολύβι και μελάνι, με ιδέες σκιτσαρισμένες σε οποιοδήποτε απόκομμα χαρτιού ήταν διαθέσιμο, αλλά τα χρώματα και τρεις-τέσσερις εικονογραφήσεις που περιέχονται στο τεύχος έγιναν ψηφιακά».

Δήμητρα Νικολαίδου